Een troost blijft:

er is in elk woord een woord,

dat tot het onuitspreekbare behoort:

er is in elk deel een deel

van het ondeelbare geheel

gelijk in elk kus, hoe kort,

het leven meegegeven wordt

Niet wat ons wordt aangedaan

doet ons op of ondergaan

maar onze wijze van ernaar kijken

doet ons verarmen of verrijken

van die dagen...
met van die dingen...
die je zo diep kunnen raken
en het leven ineens
zo anders gaan maken
van die dagen...
met van die dingen
dat je denkt
ik kan niet meer
Leven...
soms doet het zo
onnoemelijk zeer

maar die dagen......
dat je de vogels
hoort zingen
en glimlacht
bij mooie herinneringen
opnieuw leert dromen
en het leven aanvaardt

die dagen.....
maken Leven.....
toch weer de moeite waard!

 

Een gat zo hard geslagen

Dat doet zo heel veel pijn

Het is haast niet te dragen

Maar het heeft zo moeten zijn

Maar na de nacht komt weer de dag

Dan breekt het licht weer aan

Het is het komen en het gaan

Wij moeten verder gaan.

“Verdriet kun je inslikken
maar het verlaat nooit je lichaam”

Een kunstzinnig mens is van ons heengegaan.

De stilte valt er blinkt een traan.

Een traan niet meer op het doek te vangen.

Het heden werd om gezet naar verlangen.

Dat het leven

zo broos is.

Die zijden draadjes

zijn zo teer,

dat je ze accepteert

als een onzichtbare werkelijkheid

en

omdat je ze niet ziet,

ga je er van uit

dat ze er altijd wel

zullen zijn.

Wie

leeft er mee

dat het leven

altijd

aan een zijden

draad hangt.

Dat op een dag

de cocon vol is,

de draad knapt.

Spreid je dan

je vleugels uit?

Om in de hemel

als een vlinder

volledig tot je recht

te komen?

En wij

hier beneden

met een lege huls

waarvan we ons

wanhopig afvragen

Wat was de zin

van dit sterven?

Hoe plots de vleugels zijn gebroken van
uitgeputte vogel onder gewicht van vermoeidheid
waardoor hij ook nog eens hard is gevallen in een groene weide
Onafgewerkt en onvolledig zijn levensreis was, hij heeft zijn bestemming bereikt.

In elk geval ben ik volkomen sprakeloos en
verbijsterd over zijn heengaan daar hij ieder van ons heeft
opgevrolijkt met melodieuze warme roep en zang in juiste klankkwaliteit
tederheid en zachtheid verenigd van waar einde nog niet is geschreven of gesproken.

Dat het drama hard komt bij mijn emotionele
kan ik niet onder stoelen of banken steken waarbij ook mijn
hart pijnlijk schuldig voelt omdat ze niet aanwezig was op dat moment, hem
niet meer heeft omringd met vriendschap maar ook om zijn pijn te begrijpen en verstaan.

Vaak trok hij weg uit de stad voor de rust op het
platteland waar hij ten volle kon ontplooien en uitleven met een
weelderige inheemse flora en fauna eromheen tegelijk de plaats die hij heeft
gekozen in een tapijt vol bloemen terwijl zijn hoofd kijkt naar een prachtige blauwe hemel.

Waar jij ooit was zijn wij vandaag
en brengen jou een laatste groet
met in ons hart die grote vraag:
waarom jij zo vroeg weggaan moet….

Je ging je weg zo sterk en fier
je leerde laten wat niet kon-
om afscheid riep je mensen hier,
hier kwam jij, zoekend naar de Bron.

En zoekend naar de Bron van Licht
ging jij je weg op eigen kracht-
zo lang de lach op je gezicht,
zo lang aan anderen gedacht…

Waar jij ooit was zijn wij vandaag
en staan dichtbij jouw leven stil
met in ons hart die ene vraag:
of God je verder dragen wil…

(dit gedicht is geschikt om voor te dragen tijdens de uitvaart)

Waarheen vlieg je, na je dood?

Waren je daden echt zo groot?

Waar blijven je gedachten,

Na tig doorwaakte nachten?

Waaruit bestaat eigenlijk je ziel?

Wat als je God nou tegenviel?

Wat is dat nou: bewustzijn?

Doet dan alles nog meer pijn?

En wat is eigenlijk het doel,

Van het hebben van gevoel?

Laat me dan maar slapen gaan

En stuur mijn dromen naar de maan.

Mijn wensen hou je nog tegoed,

Hoop dat je er iets leuks mee doet.

Alleen de woorden op papier,

Die blijven voorlopig bij ons, hier.