En als ik over mijn liefde niet kan spreken –

als ik niet praat over je haren, en je lippen, en je ogen,

dan geeft toch je gezicht, dat ik mijn ziel bewaar,

het klinken van je stem, dat ik in mijn geest bewaar,

en de dagen van september, die in mijn dromen weer verrijzen,

zij geven aan mijn woorden en mijn zinnen vorm en kleur,

welk onderwerp ik ook maar aanraak, welk denkbeeld ik ook maar uitspreek.

Je bent gestorven maar niet dood.

Je beeld verschijnt als ik wat sta

te staren naar een pagina:

een Hawaii-bloes paars met rood,

je lange vingers op het bruidssatijn,

een hoofd waarvan ik weet dat het van jou moet zijn.

Ik heb je langzaam zien vervagen

tot ik de ramen van de kamer sloot

bang dat een zuchtje wind je weg zou dragen,

tot ik de lakens voor de ramen hing

en jij zo licht de achterdeur uitging.

Wanneer ik naar de bakker loop voor brood,

wanneer ik hyacinten ruik of chocola,

wanneer ik coniferen zie, avondrood

of schoorsteenrook, daar ga je dan,

de wolken achterna.

je bent voorgoed zoals ze zeggen

voorgoed nu van ons heengegaan

maar voor wiens goed, bedenk ik dan

nu ik alleen moet verdergaan?

voorgoed is eeuwig en altijd

voorgoed is verder dan de tijd

voor goed, voor jou? voor mij voor slecht

dat meen ik eerlijk en oprecht

Zachtjes streelt de wind

je haar

je ogen

je mond

Waarom zeg je niets?

Je bent zo koud

maar in mijn hart voel ik

de tinteling van jouw liefde

voor altijd 

Wij waren samen de zee en het strand,

ontmoetten elkaar op die ragfijne rand,

de vloedlijn van ons samenspel

van schuren en smelten, geven en nemen.

Zo groeide zoekend de tere lijn,

die grillig, zout en zoet kon zijn.

Toen kwam de dood, verbrak de band.

De zee week terug. Verlaten strand.

Los zand.

Jou hier achterlaten

is pijn, is verzet,

is machteloosheid.

Nu weggaan

van jou

is jou meenemen,

koesteren, verder

dragen

dan jij zelf

kunt gaan.

Mijn taak opnemen nu

is doen wat

ik te doen heb

en vertrouwen dat

afstand en afscheid

niet bestaan.

Het is nog vroeg

ik ben alleen

omgeven door de stilte

de morgen ontwaakt

ik tast naar de wolken

omarmd door de wind

verlang naar jouw teken

van eeuwig bestaan

plots voel ik jouw zijn

in de roep van de ganzen

een troostvolle vlucht

vliegt aan mij voorbij

een tedere knipoog

van ons diepste wezen

jij was misschien eventjes

heel dicht bij mij

Angst en liefde

stilte

afscheid

hier zijn geen woorden meer

de wind draagt

adem

ver weg

eem zachte klank

open

zuiver

vaarwel

een diepe roep

welt op uit mijn ziel

verspreid zich op

golven van licht

onhoorbaar gehoord

oneindig ver

dichtbij

een traan

van mij.

En ik heb wat stille woorden

Die ik jou nooit heb gezegd

En waar je misschien onderweg nog iets aan hebt

Ik heb ze bewaard heel zorgvuldig

Voor dit moment

Het punt waarop de dag de nacht raakt

Voor als je weg bent

Je gaf me meer dan me lief was

Voor een ochtend zonder licht

Je bent nooit verder gekomen dan dichtbij

Wij liepen samen in een droom

Vol met kleuren

Terwijl de mensen buiten schreeuwden

Dat dat niet kon

Zet stil die klokken. Telefoon eruit.

Verbied de honden hun banaal geluid.

Sluit de piano’s, roep met stille trom

de laatste tocht van deze dode om.

Laat een klein vliegtuig boven ’t avondrood

de witte boodschap krassen: Hij Is Dood.

Doe crêpepapier om elke duivenkraag

en hul de luchtmacht in het zwart, vandaag.

Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost,

hij was al mijn verdriet en al mijn troost,

mijn nacht, mijn middag, mijn gesprek, mijn lied,

voor altijd, dacht ik. Maar zo was het niet.

Laat in de sterren kortsluiting ontstaan,

maak ook de zon onklaar. Begraaf de maan.

Giet leeg die oceaan en kap het woud:

niets deugt meer, nu hij niet meer van me houdt.