Met jouw lichaam

werd de glans van mijn lichaam begraven.

Vreugde werd een vergeten woord.

Elke dag is nacht

is leven zonder adem

is beschadigd en beschaamd

stikken in verboden verdriet.

Sinds jouw dood

weet ik niets meer van leven

en verdwaal ik

moe en bang

alleen

met een verlangen

naar wat niet meer kan.

Het ligt niet
in de lengte
of zwaarte van tijd
of iets
je lief en dierbaar is

Het ligt
in de diepte
van het verlangen
in de liefde
waarmee
je lief hebt

In de liefde
ligt
het verdriet
als je verliest

En je huilt
omdat
in je tranen
je liefde ligt

En dan ................

gaat je kind dood

ondraagelijke hartepijn

dit leed onmeetbaar groot

zal altijd bij je zijn.

En dan...................

sta je alleen

alleen met je verdriet

de mensen om je heen

zien al je tranen niet.

En dan................

gaat het leven door

een lange weg van rouw

het kind dat je verloor

blijft levenslang van jou

Kleine Prins

jij sterft

vandaag

een stille dood

over jou gebogen

worden mijn ogen

watervallen

de stroming

van mijn tranen

zoekt zijn weg

in de bedding van mijn wangen

nooit meer

wordt nu

voor altijd

Eens hebben we haar gekregen

Zij was één grote belofte

Nu moeten we haar afstaan

Het wonder van haar geboorte

Het wonder van haar leven

En het wonder van haar dood

Zullen altijd bij ons blijven

mijn lijf bloot

het verdriet naakt

maakt een reis 

vanuit mijn tenen

parkeert nu in mijn hart

totdat ik de moed vind 

een glimlach de kans te geven

De liefste naam,

ik wil haar zeggen

schrijven, horen

schreeuwen en

zachtjes fluisteren

in de nacht

hoor mijn roepen

zie mijn zwijgen

droog mijn tranen die

onophoudelijk stromen

ik spreek je aan

met de liefste naam.

ik zit op de bank en kijk naar buiten,
het laatste straaltje zon lacht mij toe.
ergens in het bos hoor ik een merel fluiten,
ik ben in gedachten ,dicht bij jou
jij mijn grote liefde,
waar ik nog zo van hou.
dan denk ik ,waar zal je nu zijn?
hoe zal het daar verder gaan?
een echt ander leven zonder pijn?
het is alsof ik je armen voel om me heen,
even heel even, ben ik niet alleen.
we zitten saampjes op de bank,
en kijkend naar dat ene straaltje zon
en denkend ,hoe alles eens begon.
ik schrik op van de telefoon
ben weer terug bij de harde waarheid,
dit alles was slechts een ilusie, een droom.
want alles ja alles ,is weer heel gewoon .

heel veel liefs van je moederxxx

Een stukje uit mijn hart is verdwenen
Een stukje uit mijn hart is nu bij jou
Mijn onzichtbare kind
Ik mis je zo

Dansen op de sterren
Slapen op de wolken
Schommelen op de maan
Ik mis je zo

Als ik naar boven kijk
En een vlinder stuur
Voor een kus en een knuffel
Zeg jij dan wat terug?

Altijd een kind tekort
Geen warme knuffels
Het verdriet blijft
Het gemis dat groter wordt

Wat zou ik graag je stem nog eenmaal horen
Je lach, je grapjes, je verdriet
Ik kus je tranen weg
En zeg tot ziens mijn lief

Leg nou die krant maar even neer,

echt lezen doe je toch niet meer,

huil nou maar even.

Ja, tegen iemands lichaam aan

zou dat natuurlijk beter gaan,

maar huil nou even.

Dat jij de enige niet bent,

dat is een troost die je al kent,

dus huil maar even.

Een ander troosten voor verdriet,

dat kan ook niet, dat kan ook niet,

maar huil toch even.

Altijd maar flink zijn is niet goed:

als je niet weet hoe ’t verder moet,

huil dan toch even.

Straks, met nog tranen langs je kin,

denk je ineens: ik heb weer zin

om door te leven.