Dit is de allereerste keer
dat ik tegen je praat
niet weet of je mij hoort
mijn twijfels trotseer

Dit is de allereerste keer
dat ik je niet aankijk
als wij over werk praten   
stilte, geen discussie meer  

Dit is de allereerste keer 
dat je niet teruggroet 
even zwaait, gedag zegt
praatje over het weer  

Dit is de allereerste keer
dat ik je niet hoor lachen
terwijl je er wel bent
dat doet ongelooflijk zeer

Dit is de allereerste keer
dat woorden ontbreken
om uitdrukking te geven
aan verdriet en hartzeer     

Het is de allerlaatste keer
dat ik tegen je praat 
niet weet of je mij hoort 
mijn twijfels trotseer

 Rust zacht 

Een mens van wie we nu zeggen:

'gestorven;

is van ons heengevaren.

Een mens tegen wie

we mochten aanleunen.

Onder wiens dak

we konden schuilen.

eem mens uit het goede hout gesneden,

omdanks zijn falen,

is gevallen als een blad.

Een mens is

van ons weggevaren

en aangekomen

aan de overkant.

De herinnering is

als zaad in de aarde:

gezaaid op de bodem van

onze ziel om er

vruchtbaar te worden

Je gedachtenis zal immer blijven

te vroeg ben je van ons heengegaan

we houden van je en zijn dankbaar

voor alles wat je hebt gedaan

Collega zijn is niet voor altijd
verhuizen, andere baan,
geregeld een afscheid

Dit afscheid is zo definitief
geen weg terug
geen nieuw perspectief

Het is moeilijk te bevatten
niet meer samen te werken
leegte, niet in te schatten

Jouw plek, een lege stoel
wat achterblijft
‘n intens triest gevoel

Je blijft onze collega en meer
partner, maatje en vriend
mens met echte drijfveer

Echo’s galmen in ons hoofd
razende gedachten
wij voelen ons verdoofd

We zullen je vreselijk missen
niet meer praten, lachen, delen
en heerlijk kissebissen

Als wij vervallen in gepraat
mogen we jou dan vragen
om je advies en wijze raad.

Dank voor de vele jaren
dat wij collega’s waren

Je was een rots in de branding

en koerste recht door zee

Je trotseerde storm en golven

alleen had je de wind niet mee