Het leven zien gaan…..

23 maart 2015

Iemand vertelde mij dat zij vandaag een paar seconden na het ongeluk op de plaats was waar de jongen lag, op het asfalt. Onderuit gegaan met zijn motor. Mensen eromheen en een lichaam dat verdacht stil ligt. Te stil en schijnbaar ongeschonden.  Zijn gezicht was zichtbaar vertelde mijn kennis, voordat zij het in de gaten had keek ze in zijn ogen. Haar maag draaide om want het was een lege blik terwijl enkele seconden daarvoor alles anders was geweest.  Het leven was vertrokken en de dood was gekomen. Een onwelkome wisseling  van de wacht.  

Het verhaal greep mij enorm aan en ik bleef maar nadenken over ‘het waarom’ van mijn emotie.  Ik heb veel met overleden mensen te maken vanuit mijn beroep.  Ik zie dan ook mensen die overleden zijn en dat voelt anders dan het beeld van deze motorrijder, die ik noch levend, noch dood gekend heb.

Ineens weet ik waarom het zo anders voelt.  Een vergelijk dat voor de hand ligt wordt gemaakt: het is voor mij een verschil tussen op kraamvisite gaan, wetende dat je een baby gaat zien of het aanwezig zijn bij de bevalling waarbij je de geboorte meemaakt.  Iemand zien en verzorgen die overleden is, is heel wat anders dan het leven zien gaan en iemand te zien sterven.  Als het niet zo pijnlijk was in dit geval zou je kunnen spreken over een mystieke ervaring. Iets ongrijpbaars, iets onbegrijpelijks en iets waar je automatisch van onder de indruk bent.   Het ontastbare en mysterieuze  van  de geboorte maar ook van het overlijden.

Vreemd hoe iedereen bij dit ongeval van die jongen, direct wist en voelde dat de dood was ingetreden en het leven was uitgetreden.  Tragisch….. de hulp van de ambulancebroeders om het tij te keren heeft niet mogen baten.

Het leven kent maar weinig her-intreders.

Loes Rooijakkers-Jeuken

Terug naar overzicht

Lees ook

  • Waterig zonnetje

      Vandaag met het waterige zonnetje stond ik op een begraafplaats. Het is duidelijk een zonnetje van het vroege, hele vroege voorjaar. Het is een zonnetje dat niet de kracht heeft om...

    Lees meer
  • Er was eens...

    Zo beginnen sprookjes. Zo eindigen ze niet.  Er was eens een oma, een moeder een vader. Als je heel veel pech hebt dan was er een kind, een partner, een broer, zus of vriend. Is dat d...

    Lees meer
  • Mistroostig weer

    Het woord ‘mistroostig’ zegt het al.  Triest woord, geen troost, mist, mis je, mis troost. De dagen worden langzaam langer maar of je daar nu blij mee kunt zijn als je verdriet vo...

    Lees meer
Het officiële condoleanceregister van Nederland

Herinneren is een vorm van ontmoeten…