Vandaag met het waterige zonnetje stond ik op een begraafplaats. Het is duidelijk een zonnetje van het vroege, hele vroege voorjaar.

Het is een zonnetje dat niet de kracht heeft om de aarde al helemaal te verwarmen. Maar  krachtig genoeg om het voor iedereen aangenamer te maken op de begraafplaats temidden van de kou die ook aanwezig is door het verlies.

De kou wordt vandaag niet zo gevoeld, niet alleen door het zonnetje, ook door de vele mooie woorden, de lieve mensen en de warme armen en handen die troost  zoeken en troost vinden.  Prachtige beloftes,  terugblik op het verleden en een nieuwe herinnering van vandaag als afsluiting van het bestaan, de uitvaart.

Een paar meter van de begraafplaats vandaan schijnt dezelfde zon en zijn er alleen andere mensen die er echt van genieten. Een van de eerste keren dat mensen weliswaar met een jas op het terras gaan zitten. Wat een contrast. De zon heeft daar geen last van, die schijnt voor ons allemaal even hard of even zacht. Wel volledig aangestuurd, als ik deze nabestaanden mag geloven, door hun vader. Want de zon kwam door toen we met de overleden vader de begraafplaats opliepen. Hij liet zo even aan zijn kinderen en echtgenote weten dat hij er nog voor hun was.  Een lieve man, goed voor iedereen. Een vrolijke man, die van het leven hield en soms ook een moeilijke en gesloten man. De tijd van ‘over de doden niets dan goeds’ is voorbij. We willen een realistisch beeld van iemand schetsen. Op het terras hebben die mensen dat helemaal niet in de gaten, die zitten daar met hun drankje te lachen, geen tranen, geen zichtbaar verdriet.  Zij denken dat die zon nu schijnt omdat de weerman dat gisteren zo voorspeld heeft na het acht uur journaal. Niets is minder waar, dat weet iedereen die iemand verloren heeft.  Op die dag gebeuren er wonderen, een vlinder uit het niets die op je schouder gaat zitten, een konijntje in de tuin, een vogeltje dat gevlogen is……of dat zonnetje dat schijnt.

Het is mooi want wat er waar is, is niet belangrijk. Ik geloof in de kracht van die mensen die samen zijn om van een geliefde afscheid te nemen. Ik hoop dat ze uit dit waterige zonnetje van vandaag genoeg kracht en warmte kunnen putten zodat ze binnenkort zelf niets vermoedend op een zonnig terras zitten en zeggen:

‘had Piet Paulusma gisteren toch mooi gelijk met z’n voorspelling, wat een heerlijke lentedag en wat zou pa hiervan genoten hebben’.   Ik  ben benieuwd wie die dag zorgt dat de zon dan schijnt…..

Loes Rooijakkers-Jeuken