19 februari 2015
Zo beginnen sprookjes. Zo eindigen ze niet. Er was eens een oma, een moeder een vader. Als je heel veel pech hebt dan was er een kind, een partner, een broer, zus of vriend.
Is dat dan het begin van een verhaal of het einde? Krijgt een oud verhaal een nieuwe dimensie? Blijft het een oud verhaal wat herhaald gaat worden?
Of wordt het een vergeten verhaal?
Voor dat laatste is iedereen bang, niemand wil vergeten worden. Daar zijn al veel liedjes over gemaakt.
Ik houd van verhalen die steeds doorverteld worden en wel op zo’n manier dat iedere doorverteller er iets aan toevoegt. Aan het einde (en wat is het einde?) is er dan een nieuw verhaal geïnspireerd op het leven van iemand die dood is.
Zo weet ik zeker dat ik van mijn oma een nieuw mens gemaakt heb met herkenbare trekken voor de mensen die haar gekend hebben. Dat worden er steeds minder.
Ik vraag me weleens af of mijn oma zich nog in mijn beeld herkent, ze zal zichzelf in ieder geval erg leuk vinden want ik heb alleen maar leuke dingen onthouden. ‘Over de doden niets dan goeds’ is op mijn oma erg van toepassing.
De docent waar ik het uitvaartvak van geleerd heb (Marjon Klaassen) heeft mij ooit vertelt dat het bij een scheiding precies omgekeerd werkt. Daar heb ik vaak lang over nagedacht en ik vond dat een mooi vergelijk. De waarheid zal zoals altijd wel in het midden liggen. Een verhaal na de dood begint bij het eind en we zouden heel erg veel beter worden als we na een scheiding bij het begin konden beginnen. Niet het begin van het einde maar bij het begin van de liefde.
Loes Rooijakkers-Jeuken
Terug naar overzicht
Samen blijven herinneren
