Er zijn geen woorden voor….
Het is als het getal; biljoen, triljoen…je weet dat het bestaat maar je kan je er geen voorstelling van maken.
Jouw verliezen heeft zo’n ongelooflijk gat geslagen, een krater zó groot dat ik het niet kan over zien, dat ik het niet áán kan zien, m’n ogen niet kunnen en willen geloven wat ze niet meer zien.
Het is té groots, té pijnlijk om te beseffen dat ik je voor altijd kwijt ben, je voor áltijd moet missen. Dat ‘nóóit meer ’ onomkeerbaar is blijkt de grootste pijn die ik kan voelen…ik kan niet meer voor je knokken, niet meer voor je vechten, niet meer de barricade op in een poging jou te redden.
Ik kan nooit meer met je praten, je nooit meer zien, je nooit meer aanraken, je nooit meer knuffelen, nooit meer met je lachen, nooit meer om je lachen, nooit meer, nooit meer, nooit meer…….
Het is als een foto waar één persoon een grijs silhouet is, je zal er nooit meer bij staan, het plaatje is vanaf nu altijd zonder jou…en dat is onverteerbaar, zo onverteerbaar….want zó had het niet moeten zijn
Nooit meer zullen we je zien genieten, zullen we je zien gek doen, zien paardrijden, een uur zien proberen tot je die salto achterover toch nog blijkt te kunnen.
Ik kan je nooit meer de wereld laten zien, laten zien wat wel mooi is of de moeite waard, niet meer samen koken, niet meer samen naar de stad, niet meer samen op vakantie, niet meer samen kletsen, niet meer, niks meer…
En nooit zal jij nog de hoogte punten bereiken van je diploma halen, feestjes en festivals bezoeken, die parachutesprong maken, je eigen zelfstandigheid bereiken, zussen zijn met je zus, de grote zus zijn voor je broer, uitgroeien tot die mooie leuke meid, een prachtig mens die wij wel zagen maar jij niet…
Dat de laatste jaren, jaren waren van ongelooflijke strijd, jouw grote gevecht met het leven en jezelf en vooral een groot ‘niets’ in de klinieken…want dat is wat het is…niets, is wat het nog pijnlijker maakt. Geen hoogte punten meer in de laatste jaren van je leven, niets wat het leven soms nog wat lichter maakte.
Dat het ons niet gelukt is je daar nog uit te krijgen, we hebben het zo lang mogelijk geprobeerd maar je deed bijna letterlijk en figuurlijk de deur dicht door de grote dreiging die jou beheerste…..alle deuren moesten letterlijk en figuurlijk dicht en de juiste hulp heb je niet(nauwelijks) gekregen om dat weer om te keren, en ook wij hebben daar niet de hulp en ondersteuning gekregen die we zo hard nodig hadden om jou te helpen……wat hebben we daar voor geknokt, maar het is ons niet gelukt……
Misschien hadden we ook in de laatste maanden opnieuw nóg méér op de barricade moeten staan om op z’n minst gehoord te worden….maar het is ons niet gelukt…….
Wil je niet missen meisje, love you

Ik wil even laten weten Jent, ik heb zoveel van je gehouden, en dat zal ik altijd blijven doen...

Een gevoel van gemis kruipt in me omhoog
tranen vinden hun weg maar ik veeg ze snel droog
ik had nooit gedacht dat gedachtes me konden raken
dat jij je ogen zou sluiten en eeuwig zou blijven slapen

Ik heb je naam in het groot op een steen gekrast
terwijl de tranen stromen pak ik de steen goed vast
verzonken in mijn eigen gedachtes bij het horen van je naam
voel ik mijn hart ineenkrimpen bij de gedachte dat je moet gaan

Ik probeer dit gevoel achterwege te laten
toch lijkt dit niet te lukken en opent mijn hart haar gaten
een gemaakte glimlach die van buiten straalt
maar van binnen het gemis dat mijn wonden openhaalt

Het lange nadenken maakt me erg moe
ik probeer je te vergeten maar mijn hart laat dat niet toe
je bent dood en toch voel je zo dichtbij
er wacht een toekomst op me zonder jou aan mijn zij

Wat niemand merkt is dat ik je mis
en elke dag wens dat het anders is
wanneer ik aan je denk lees ik onze oude gesprekken en glimlach ik als een idioot
de tranen prikken weer achter mijn oogleden maar ik hou me groot

Nu ben ik mijn beste vriendin kwijt
maar jij jouw langdurige strijd
Nu begint jouw eeuwige rust, ik vind dat je die verdient
Ik hoop dat je daar een vriendin vindt even hecht, als ik met jou was bevriend

Al onze herinneringen koester ik in mijn hart
Soms is het einde gewoon, het begin van een nieuwe start..

Kusjes meis

Zo stil,
Dat iedereen wel weet dat dit zo blijft,
Voor altijd, voor altijd en een leven lang, het was,
Zo stil,
Dat iedereen het voelde in zijn lijf,
Geen pen, die ooit nog dit gevoel beschrijven kan.

Zo Stil,
Dat alle klokken zwegen ja,
De tijd stond onbeweeglijk,
Zo stil en zo verloren ging je weg,
Zo stil en zo verloren ging je weg.

Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,
En dat is dus waarom ik 's nachts niet slapen kan,
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,
Dan nog zou ik niet weten,
Waarom toch, dit gevoel voor altijd is.

Zo hard,
De uren na de klap dreunde zo na,
Dat niets nog, te bevatten en begrijpen was, het was,
Zo hard,
Dat alles wat we dachten, ons alleen maar leegte bracht,
Zo moe en zo verslagen waren wij,
Nu de stilte bij ons was in plaats van jij.

Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,
En dat is dus waarom ik 's nachts niet slapen kan,
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,
Dan nog zou ik niet weten,
Waarom toch, dit gevoel voor altijd is.

Zo stil,
Hoewel ik je nog iedere dag mis,
En waar je nu ook zijn mag,
Echt het is,
Me helder,
Dat stilte nu jouw vriend geworden is.