Lieve Jent,
Ik denk nog vaak terug aan onze tijden samen. Je leek zo'n lief schattig meisje die niks stouts deed, maar in tegen deel. Als je gezin een keer een dagje niet op bezoek kwam, rookte je stiekem een sigaretje en oh, wat schoot jij in de stress als ze toch onverwachts die dag zouden komen. Of dat je de verpleegkundigen lekker aan het irriteren was en ik je keihard weg zag rennen op je sokken door de gangen. Of dat we stiekem op elkaars kamer gingen 'chillen' zonder dat dat eigenlijk mocht. Ookal zag jij jezelf niet groeien, ik heb jou zeker stappen zien maken. Vooral in het begin toen je op de Rietschans zat. Je was heel verlegen, maar toen je eenmaal gewend was bloeide je weer een beetje op. Ik mis onze creatieve uurtjes, waar we soms halve dagen in Mike's hok zaten om iets te maken. Ik mis je om wie je bent.
Lieve Jente,
Ik denk nog elke dag aan je en ik zal je nooit vergeten! Voor altijd een plekje in mijn hart!

hallo Jente,
wat mis ik jouw ieder dag als ik aan je denk dat word ik al verdrietig. wat was jij toch een leuke lieve meid, heb gewoon geen woorden voor dat je weg bent. 5 maanden geleden heb ik het gehoord dat je bent overleden, was voor mij echt een klap in mijn gezicht. jente weet dat je altijd in mijn hart blijft en zou leven in mijn hart. ik heb je voor het eerst ontmoet in Amersfoort de Branding. daarna hebben we elkaar tegen gekomen in het UMC, wat hadden wij tweeën een heftige tijd. voor het laatst heb ik jou gezien toen je in Oosterbeek was bij CIBA. we kunnen ook geen whatsapp contact maken met elkaar. jente ik weet het gewoon allemaal niet hoe ik hier mee moet omgaan. er zijn gewoon geen woorden voor.


liefs Jara de Boer

Pas vijf maanden, al vijf maanden na de dood van Jente.
Tijd is niet meer wat het was een dag lijkt een minuut, een uur lijkt een dag. Het begin van de dag valt zwaar; de moed vatten om aan de dag, wéér een dag te beginnen en gek genoeg is er dezelfde drempel om aan het eind van iedere dag weer aan de nacht te beginnen.

Verdriet voelt pijnlijk maar meestal is je duidelijk waar je verdrietig om bent. Nu kan ik mijn verdriet niet bevatten en lucht huilen niet meer op…het is te groots, te veel omvattend en ik merk dat ik het ook maar in hele kleine stukjes toe kan laten. Muziek en gedichten zijn bijna niet te verdragen, dat wat voorheen juist zo troostend was en wat een fijne uitnodiging was om even te mogen huilen of juist vrolijk van te worden is nu eerder een dreiging voor dat wat het mogelijk los maakt.
En toch weet ik ook dat het verdriet aangaan de enige optie is, de enige juiste weg is waarschijnlijk die er dwárs doorheen. Zo het krijgen van een kind je leven levenslang verandert, zo verandert de dood van je kind ook je leven…. levenslang.

Dagen kleuren zwart en grijs, kleur doet pijn aan mijn ogen….het klopt niet met wat er daadwerkelijk aan de hand is, het grote gemis van ons meisje, het gat in ons gezin, in ons leven , in mijzelf. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik die kleur in mijn leven weer terug wil, weer terug móet willen! Nooit zal het Jente haar bedoeling zijn geweest om met het beëindigen van haar leven omdat het te moeilijk was voor haar, ook een einde te maken aan ons leven of aan het leven van Romée en Jurre. En nooit zal zijn wat ik wil; het leven van Romée en Jurre met dit grote verdriet onleefbaar maken. Wat wil ik graag dat er voor hen ook weer alle ruimte komt en is het aan mij om die balans te zoeken tussen het moeten missen van Jente en het genieten van het zijn van Romée en Jurre.

Weten en voelen ligt nu nog zo ver uit elkaar, ik kan alleen maar hopen dat tijd dat weer dichter naar elkaar brengt, dat het doorvoelen van alle gevoel dat ook doet. Vaak een eenzame weg, mijn perspectief is opeens zo anders dan van alle mensen om mij heen. Tegelijkertijd merk ik ook hoe hard ik de mensen om mij heen nodig heb; om het gevoel te hebben er te mogen zijn, om erkend te worden in mijn verdriet, om me gewoon weg niet alleen te voelen maar buiten dit om, om er ook te zijn voor de ander, om er toe te doen voor de ander.

Wees niet bang dat je met vragen ons pijnlijk herinnert aan de dood van Jente…ze is nooit een moment uit onze gedachten. Je herinnert ons er enkel aan dat ze even in jouw gedachten is en jij je herinnert wie ze was! Dat is voor ons troostend, net als alle berichten op memori, liedjes, gedichten. Het is hartverwarmend voor ons dat we soms even merken dat Jente niet alleen nog bij ons is, prachtig is het ook om een herinnering te kunnen lezen uit het leven gegrepen van vrienden of bekenden. Reden tot een glimlach om een verhaal dat wij niet kenden maar waar wij wel onze Jente in herkennen!!

Mensen vragen mij of ik mij schuldig voel, en die vraag kan ik alleen maar met een volmondig “ja” beantwoorden. Had ik het kunnen voorkomen….nee, dat misschien niet maar ik heb wel de strijd vóór het leven van Jente verloren. Ik heb haar niet kunnen behoeden voor de nare dingen in haar leven, voor het ervaren van het leven als een dreiging, ik heb haar niet kunnen helpen in het bereiken van het punt dat je het leven gewoon kan leven dag voor dag met al zijn moeilijke kanten maar ook met mooie kanten, ik heb haar niet …… ik heb haar niet….. ik heb haar eenzaam en alleen moeten laten gaan…….. De tegenstrijdigheid hiervan is dat zij misschien toch gewonnen heeft; niet van het leven, niet van ons maar wél van het gevangen zijn in onmacht, angst, onmetelijke pijn, verdriet en eenzaamheid. Door op deze manier haar eigen vrijheid te bereiken….niet gewonnen van de dood maar toch wel van het leven ? Zij heeft hiermee zichzelf willen behoeden voor nog lange jaren van strijd en gevecht mét haar zelf en tégen haar zelf. Was het haar eigen keus….nee dat niet, het is het voelen van géén keus hebben..... het is op de meest eenzame en afschuwelijke manier gaan, als je op geen enkele andere manier uitkomst meer ziet…wat had óók Jente het graag anders gewild!!

Het is goed schreven wij op haar kaart…ik kan alleen maar hopen dat iedereen die dat las wist dat wij daar niet mee bedoelden dat het voor ons goed was……maar dat wij bedoelden dat het voor haar goed was….de pijn en eenzaamheid voorbij. Een stukje van haar pijn en eenzaamheid hebben we als gezin daarmee van haar overgenomen… Het is goed ; we willen achter haar staan, we willen niet anders dan zoeken naar begrip voor haar stap uit het leven want hoe eenzaam is het als we haar niet zouden erkennen in wat voor haar zo ondraaglijk was.

Het laatste schilldersdoek wat ze voor mij maakte enkele weken voor 14 mei, is er één met een tekst die mij maar ook haar, op een hele andere wijze, aansprak

Wat als je je
kon omringen met zorgeloosheid
en dat dat
je ruimte
was

Al deze maanden heb ik eigenlijk niet kunnen luisteren naar muziek omdat het verdriet in mij naar boven haalt, niet mijn gedachten op papier kunnen zetten omdat het zwaarder is dan wat ik zou willen schrijven……maar misschien is het maar even wat het is, schrijf ik dit nu toch hier….. omdat het groter is dan verdriet…..