Een tijdje geleden (september) had ik een gesprekje met een kind (8 jaar) uit mijn stageklas:

Leerling: 'Juf, van wie is dat kettinkje wat u om heeft?'
Ik: 'Die heb ik samen met mijn beste vriendin'
Leerling: 'Oh wat lief, hoe oud is zij?'
Ik: 'Ze is helaas in mei overleden'
Leerling: 'En u draagt nog steeds het kettinkje? Dan was het vast een hele lieve en goede vriendin'
Ik: 'Ja dat was ze zeker ja...'

zoveel vragen
hadden we nog willen stellen
zoveel drempels
met je willen nemen

zo veel moois
hadden we je nog gegund
zoveel liefde
hadden we je nog te geven

zo veel dingen
hadden we nog samen willen doen
zo veel uren, dagen, jaren
hadden we met je willen beleven

zo veel toekomst
leek er nog te wachten
zo veel hoop
hadden wij op beter

toen we ineens jou los moesten laten
jij ineens ons los liet
toen jij niet meer verder kon
..en niets of niemand jou tegen hield

met zoveel pijn
blijven we achter
ons hart
leeg en bezeerd
nu we verder moeten
zonder jou

zo immens groot
is het jou missen
zo onbeschrijfelijk
net als jij bent
lief lief meisje

Nooit eerder durfde ik hier wat te schrijven. Ik was bang voor de confrontatie, misschien wel voor de reacties van anderen. En ik weet ook niet zo goed waar ik moet beginnen, wat een waardig begin is. Het doet pijn om over je te schrijven, om over je te denken. Maar dat betekent niet dat ik het nooit doe. Sterker nog. Je moest is weten...

Maar nu zit ik hier toch, en kijk ik naar buiten naar de zon die nooit meer voor jou zal schijnen, de vogels die nooit meer voor jou zullen fluiten, de nacht die voor jou nooit meer dag zal worden.

Het doet onbeschrijfelijk veel pijn om niet alleen je maatje, maar ook je zusje te verliezen. Die bijzondere band die men altijd omschrijft, twee zussen. Die hadden we. Vroeger nooit, de laatste tijd wel. Ik wilde nog alles met je doen wat alle zussen met elkaar zouden moeten kunnen doen. Je nagels lakken, je haar mooi maken, je wijze raad geven over jongens, kleding, het leven. Samen naar de film, samen op vakantie, samen toeleven naar de mooiste momenten in ons leven, en deze ook samen, zij aan zij te beleven.

Maar nooit kan dat meer. Ik kan je haren niet meer vlechten, ik kan niet meer horen over je eerste vriendje, ik kan je niet helpen bij vriendinnen ruzies en grote beslissingen in jouw leven.

Ik ben ook niet alleen, en wil niemand te kort doen die nog wel naast mij staat, maar deze band, die onbeschrijfelijke band, die we allemaal voor lief nemen, die kan ik nooit meer met iemand opbouwen.

Soms ben ik bang dat ik vergeet hoe je er uit ziet, je gezicht, je postuur, je vingers, je voeten. Hoe je haar voelde, jouw knuffel, jouw kus op mijn wang. Maar ik weet ook dat je me nooit zal verlaten, you're gonna live forever in me.

Lieve allemaal, voor alle mensen die dit misschien nog lezen, neem je zusje, je broertje, niet voor lief, want het kan zo maar weg zijn, en dat doet ongelofelijk veel pijn.

Liefs,
Room