Mei.....zo'n mooie maand .
De natuur komt uit , ik hou van het veelbelovende groen en van de warmte van de voorjaarszon en ik geniet van alle jonge eendjes en ganzen als ik de polder in loop. Maar verdrietig genoeg is het voor mij/voor ons ook tegelijkertijd de moeilijkste maand in het jaar.

Maand van verlies, op 14 mei jou verliezen lieve Jente .... de zwartste dag.
Maand van extra missen, jou zo enorm missen. Maand van jouw geboortedag waar het elk jaar jouw verjáárdag zou moeten zijn op 22 mei.
Elk jaar weer een maand vol met oude en nieuwe vragen, throwbacks en herbeleven van een intens verdrietige tijd, intens verdrietige jaren die als een deken over de jaren ervoor heen ligt. Zwaarte die zo maar op elk moment in kan vallen, soms met reden soms om onverklaarbare reden.
Soms diep afzakken, tot de bodem, maar gelukkig ook steeds beter de weg omhoog weer vinden.

Mensen wensen me een mooie dag met mooie herinneringen. Dan realiseer ik me dat dat een andere verwachting en gedachte bij de dag van overlijden is dan hoe het voelt voor mij ......want ondanks dat ik mooie, mooie herinneringen heb aan jou, vol liefde aan je terug denk, mis ik vooral zoveel moois van jou.....moois van toen en wat er ook nù had moeten zijn. Mis ik jou fysiek, je lach, je gekkigheid. We zijn nooit meer compleet... dat mis ik ook.

Een mooie dag zal deze dag nooit meer worden, het is de zwartste dag uit mijn leven toen jij geen andere keus meer voelde dan dit leven, en daarmee ons, te verlaten. Lief, mooi, jong mens...zo had het nooit moeten gaan, je verdiende zó een toekomst met alles er op en er aan....je verdiende niet een eenzaam vertrek na een onbeschrijfelijk moeilijke tijd. Wij wilden niets liever dan dat je bleef en hielden hoop op herstel.
Dus nee, een mooie dag met alleen maar mooie herinneringen is niet wat het is .

Het is een tijd, van de tijd door struggelen, ook nu na acht jaar is dat wat het is.
Er verandert wel wat in de loop der tijd, de aanloop periode begint later. Begon de onrust en het gevoel "het tij te moeten keren" , het vechten tegen waarvan je niet wil dat het komt al in januari, dan is dat nu misschien april. Misschien wordt het ook meer onzichtbaar, hou ik het meer en meer voor mijzelf, voel ik minder dat het er mag zijn, nog stééds mag zijn..het is immers voor de buitenwereld àl 8 jaar geleden.

Ik had ook de hoop voor Jurre en Romée dat het zou slijten, dat tijd zou helen.... en tijd heelt veel, maar tijd heelt niet het gemis.
Tijd dekt opgelopen wonden en pijn steeds meer af maar geneest ze soms niet .
"Na acht jaar durf ik wel te zeggen dat dat niet zo is "zei één van de kinderen toen ik mijn hoop uitsprak dat het voor hen misschien wel minder moeilijke dagen zouden worden. Dan sta ik als moeder met lege handen, ik zal het nooit beter kunnen maken voor ze dan dat het is...en dat vind ik intens verdrietig, ik had het ze zo anders gegund. Je wil het liefst zo veel mogelijk pijn voorkomen voor je kinderen...maar dat kan niet, ze moeten dwars door het leven heen, dwars door de pijn heen en leren verdragen.

En dan sta ik nu een week na je dag van overlijden, op de dag dat jij geboren werd opnieuw bij jouw graf.
Een dag van vieren dat je geboren werd lieve Jente, van alle mooie jaren die we met jou gehad hebben, van alle momenten waarop we zo van je genoten hebben ....maar hoe voelt vieren als we jouw léven in het nu, nooit meer vieren?

25 jaar zou je worden, wat had ik graag gezien wie je geworden was. Wat zou je nu doen, waar zou je nu van houden, waar zou je wonen, met wie zou je zijn?
We zullen het nooit weten, we zullen nooit antwoord krijgen op vele vragen over waarom je niet meer bij ons bent, hoe heeft het zo ver kunnen komen?

Verlies en gemis veranderd door de jaren heen, elke keer moet je weer opnieuw leren omgaan met zijn nieuwe vorm. Verdriet en gemis heelt niet, ik ervaar het wel als milder in een groot deel van het jaar. Ik leer het ook beter "integreren" en verduren in de rest van het leven al gaat dat met veel ups en nog regelmatig downs .
Gemis en genieten kunnen meer hand in hand, het één sluit het ander niet meer uit. Het leven is ook de moeite waard naast dat ik het soms ook loodzwaar en ingewikkeld vind.

Het is dan ook niet alleen een verdrietig verhaal. Ik heb ook (weer) veel geluk in het leven, er valt (weer) veel te genieten. Ik had het niet beter kunnen treffen met het tegenkomen van mijn lief, die ondanks zijn gelijkende levensverhaal mijn steun en toeverlaat is. De mensen om me heen en naast me die me zo lief zijn en in al die moeilijke jaren zijn gebleven!
Ik kan volop dankbaar zijn voor wat ik wél heb in het leven, blij zijn met mijn kinderen, trots zijn op ze , op hoe ze het leven leven, hun weg zoeken en hoe ze moedig door gegaan zijn en zich ontwikkeld hebben tot mooie volwassen mensen

Lieve jente,
De datum van de dag dat jij ons verliet, komt weer eng dichtbij. Dan is het gemis nog altijd wat sterker en wat pijnlijker. Wat had ik jou toch graag verteld over mijn nieuwe werk. Hoe ik nu een groepsleider ben van een geweldig leuk en lief groepje jonge kinderen. Allemaal met hun eigen rugzak en zorgvraag. Wat zou jij trots op mij zijn! En over de opleidingen waar ik mee bezig ben, de toekomstdromen die eindelijk voorzichtig om de hoek zijn komen gluren. En ook over de worstelingen die ik nu nogsteeds meemaak.
Ook had ik zo graag gezien wat de toekomst voor jou in petto had. Waar jij nu zou zijn en hoe je in het leven zou staan. Wat wij nog allemaal samen mee zouden hebben gemaakt in de jaren. Nu neem ik je nog elke dag mee. Jouw wijze en lieve woorden slepen me nog altijd door de moeilijke momenten. Meisje, wat mis ik je.. daar zijn geen woorden voor.
Ik hou van jou ❤️

Meisje, wat ben jij mooi en wat mis ik jou intens. Ja, ik zeg "ben" en niet "was". Want voor mij, en ik denk vele, ben jij er nog steeds. Voor altijd ben jij bij ons. In onze gedachten, in ons hart, in (moeilijke) beslissingen die we moeten nemen. Dat is de impact die jij, met jouw liefde, had op mensen. Voor mij weet ik in ieder geval zeker dat je er nog bent. Elke dag zie ik jouw mooie lach op de leuke foto in mijn kast en moet ik denken aan de leuke tijden die wij hebben mogen delen. En elke keer als ik door moeilijke periodes heen moet worstelen, hoor ik jouw stem nog steeds in mijn hoofd fluisteren dat ik sterk en moedig ben. Dat ik dit kan, dit leven aan kan en door moet vechten omdat ik een mooi mens ben.
Hoe verdrietig dat jij dit voor anderen wel kon betekenen, deze aanmoediging kon bieden, maar niet voor jezelf. Ik kon wel honderdmaal zeggen dat dit ook voor jou gold, maar helaas was dit moeilijk aan te nemen. Dat snap ik helemaal, want dat voel(de) ik hetzelfde.
Laatst had ik een hele fijne afspraak met jouw moeder. We hebben heerlijk gewandeld door een mooi bos, koffie gedronken, lunch gedeeld en gekletst. Over jou, onze herinneringen en ook over ons leven nu. Het voelde heel dubbel. Het leek bijna of ik met jou was, de dingen die we deden en de persoon die jouw moeder is. Jullie lijken op elkaar. Ik vind jouw moeder een prachtig mooi mens. Krachtig, lief en bemoedigend, net als jijzelf. Toch had ik deze afspraak het allerliefst met jou gehad, Jente. Deze en nog veel meer anderen afspraken. Waar wij samen open en eerlijk spreken over het leven, de worstelingen en tips&tricks delen. Jij was mijn vechtersbuddy, wie ik in een van mijn donkerste periodes heb ontmoet. Toch kreeg jij het voor elkaar een enorm licht in mijn leven te schijnen en dat licht zal je altijd blijven schijnen. Want zoals ik al zei: jij bent nog steeds bij mij en in de donkerste momenten vind ik nog steeds de meeste steun bij jou. Het licht dat je toen scheen, zal voor altijd in mijn leven blijven schijnen. Nooit kan ik jou nog vergeten en nooit zou ik dat willen. Ik hoop dat het nu beter voelt voor je, waar je dan ook bent. Toch heb ik stiekem nog wel de egoïstische wens dat je hier bij ons was gebleven. Zodat ik nog meer van jouw wijze adviezen en warme liefde had mogen meemaken. Ik hou van jou voor altijd, pjoephoofd

Gister was het al weer 7 jaar. 7 jaar gemis dat niet te beschrijven valt in woorden. Nog elke dag denk ik aan je en vertel ik mensen over jou. Geen dag gaat voorbij dat je niet door mijn gedachten gaat. Ik heb laatst mijn nieuwe relatie alles over je verteld en we hebben samen een traan gelaten bij jou. Ik neem je met me mee, zo zijn we nooit alleen ❤️.

Liefs van mij

Balanceren

Het leven is balanceren, ik denk voor iedereen in meer of mindere mate maar zeker voor een ieder na verlies. En met dat ik schrijf ' na' verlies denk ik er is geen 'na'.
Verlies duurt een leven lang...en dat maakt dat het ook balanceren blijft.
Balanceren tussen pijn, gemis, rauwheid, verdriet en geluksmomenten, mooie mensen, bijzondere ervaringen en liefde voor en van wie er is en liefde voor wie er niet meer is.
Balanceren omdat het verlies en de pijn elke keer weer opnieuw wordt aangeraakt, de pleister er soms zelfs ruw wordt af getrokken, niet voor te stellen hoevaak.
In onvoorstelbaar veel in het leven raakt het aan mijn pijn, aan mijn herinnering, aan gebeurtenissen. Te verwachten en onverwachte dingen raken.
Een film, een vraag, een persoon, een overlijden, geluid van de hulpdienst, die ene ringtone, een aanblik, een artikel, een verhaal, een geur, een detail, een datum, een voorstelrondje, een droom, haarkleur, een foto.....en zo kan ik nog oneindig dingen noemen die bij mij kunnen raken aan het gemis, aan het diepe verdriet.
Nu, na bijna zeven jaar is er de realisatie dat ik heb leren leven, steeds beter het leven kan leven, met gemis en verdriet. Ik weet nu ook dat het gemis elke keer veranderd en nieuwe vormen aanneemt zoals een golf tijdens zijn weg elke keer van vorm veranderd en meebeweegt.
Het krijgt nieuwe pijnlijkheden en de oude blijven. De vragen blijven, de frustratie blijft, de onmacht blijft, het gat in mij blijft, het gemis blijft en het verdriet blijft. Ik heb het leren inweven door mijn bestaan, het is deel van mij en ik heb het leren dragen en ook leren accepteren dat het soms even ondraaglijk is , accepteren dat ik niet meer ben wie ik was.
Ik heb ook weer leren genieten, ik heb het geluk oog te hebben voor de kleine en grote dingen om mij heen. Ik heb geleerd dat ik mag genieten en dat ik er het beste van mag maken, wil maken.
Ik heb mooie mensen om mij heen en zie ook veel moois in mensen. Heb geleerd dat het leven neemt maar ook geeft en realiseer me dat ondanks alles me ook veel geluk is toegevallen.
Het blijft dat ik het nooit zo had gewild, hoe groots de lessen ook zijn die je er uit leert....ik had dit nooit gewild.
Na zeven jaar kan ik meer kiezen of en wanneer ik het toelaat of niet, iets wat je niet wilt leren maar wat fijn is als blijkt dat het toch kan.
Het verhaal is in mij, het is mijn verhaal maar ik ben niet alleen het verhaal.
Ik ben wel voor altijd moeder van en ook Jente is voor altijd dochter van mij...dat brengt altijd nog het gevoel van trots, mijn prachtige drie kinderen.