Lieve jente,
De datum van de dag dat jij ons verliet, komt weer eng dichtbij. Dan is het gemis nog altijd wat sterker en wat pijnlijker. Wat had ik jou toch graag verteld over mijn nieuwe werk. Hoe ik nu een groepsleider ben van een geweldig leuk en lief groepje jonge kinderen. Allemaal met hun eigen rugzak en zorgvraag. Wat zou jij trots op mij zijn! En over de opleidingen waar ik mee bezig ben, de toekomstdromen die eindelijk voorzichtig om de hoek zijn komen gluren. En ook over de worstelingen die ik nu nogsteeds meemaak.
Ook had ik zo graag gezien wat de toekomst voor jou in petto had. Waar jij nu zou zijn en hoe je in het leven zou staan. Wat wij nog allemaal samen mee zouden hebben gemaakt in de jaren. Nu neem ik je nog elke dag mee. Jouw wijze en lieve woorden slepen me nog altijd door de moeilijke momenten. Meisje, wat mis ik je.. daar zijn geen woorden voor.
Ik hou van jou ❤️

Meisje, wat ben jij mooi en wat mis ik jou intens. Ja, ik zeg "ben" en niet "was". Want voor mij, en ik denk vele, ben jij er nog steeds. Voor altijd ben jij bij ons. In onze gedachten, in ons hart, in (moeilijke) beslissingen die we moeten nemen. Dat is de impact die jij, met jouw liefde, had op mensen. Voor mij weet ik in ieder geval zeker dat je er nog bent. Elke dag zie ik jouw mooie lach op de leuke foto in mijn kast en moet ik denken aan de leuke tijden die wij hebben mogen delen. En elke keer als ik door moeilijke periodes heen moet worstelen, hoor ik jouw stem nog steeds in mijn hoofd fluisteren dat ik sterk en moedig ben. Dat ik dit kan, dit leven aan kan en door moet vechten omdat ik een mooi mens ben.
Hoe verdrietig dat jij dit voor anderen wel kon betekenen, deze aanmoediging kon bieden, maar niet voor jezelf. Ik kon wel honderdmaal zeggen dat dit ook voor jou gold, maar helaas was dit moeilijk aan te nemen. Dat snap ik helemaal, want dat voel(de) ik hetzelfde.
Laatst had ik een hele fijne afspraak met jouw moeder. We hebben heerlijk gewandeld door een mooi bos, koffie gedronken, lunch gedeeld en gekletst. Over jou, onze herinneringen en ook over ons leven nu. Het voelde heel dubbel. Het leek bijna of ik met jou was, de dingen die we deden en de persoon die jouw moeder is. Jullie lijken op elkaar. Ik vind jouw moeder een prachtig mooi mens. Krachtig, lief en bemoedigend, net als jijzelf. Toch had ik deze afspraak het allerliefst met jou gehad, Jente. Deze en nog veel meer anderen afspraken. Waar wij samen open en eerlijk spreken over het leven, de worstelingen en tips&tricks delen. Jij was mijn vechtersbuddy, wie ik in een van mijn donkerste periodes heb ontmoet. Toch kreeg jij het voor elkaar een enorm licht in mijn leven te schijnen en dat licht zal je altijd blijven schijnen. Want zoals ik al zei: jij bent nog steeds bij mij en in de donkerste momenten vind ik nog steeds de meeste steun bij jou. Het licht dat je toen scheen, zal voor altijd in mijn leven blijven schijnen. Nooit kan ik jou nog vergeten en nooit zou ik dat willen. Ik hoop dat het nu beter voelt voor je, waar je dan ook bent. Toch heb ik stiekem nog wel de egoïstische wens dat je hier bij ons was gebleven. Zodat ik nog meer van jouw wijze adviezen en warme liefde had mogen meemaken. Ik hou van jou voor altijd, pjoephoofd

Gister was het al weer 7 jaar. 7 jaar gemis dat niet te beschrijven valt in woorden. Nog elke dag denk ik aan je en vertel ik mensen over jou. Geen dag gaat voorbij dat je niet door mijn gedachten gaat. Ik heb laatst mijn nieuwe relatie alles over je verteld en we hebben samen een traan gelaten bij jou. Ik neem je met me mee, zo zijn we nooit alleen ❤️.

Liefs van mij

Balanceren

Het leven is balanceren, ik denk voor iedereen in meer of mindere mate maar zeker voor een ieder na verlies. En met dat ik schrijf ' na' verlies denk ik er is geen 'na'.
Verlies duurt een leven lang...en dat maakt dat het ook balanceren blijft.
Balanceren tussen pijn, gemis, rauwheid, verdriet en geluksmomenten, mooie mensen, bijzondere ervaringen en liefde voor en van wie er is en liefde voor wie er niet meer is.
Balanceren omdat het verlies en de pijn elke keer weer opnieuw wordt aangeraakt, de pleister er soms zelfs ruw wordt af getrokken, niet voor te stellen hoevaak.
In onvoorstelbaar veel in het leven raakt het aan mijn pijn, aan mijn herinnering, aan gebeurtenissen. Te verwachten en onverwachte dingen raken.
Een film, een vraag, een persoon, een overlijden, geluid van de hulpdienst, die ene ringtone, een aanblik, een artikel, een verhaal, een geur, een detail, een datum, een voorstelrondje, een droom, haarkleur, een foto.....en zo kan ik nog oneindig dingen noemen die bij mij kunnen raken aan het gemis, aan het diepe verdriet.
Nu, na bijna zeven jaar is er de realisatie dat ik heb leren leven, steeds beter het leven kan leven, met gemis en verdriet. Ik weet nu ook dat het gemis elke keer veranderd en nieuwe vormen aanneemt zoals een golf tijdens zijn weg elke keer van vorm veranderd en meebeweegt.
Het krijgt nieuwe pijnlijkheden en de oude blijven. De vragen blijven, de frustratie blijft, de onmacht blijft, het gat in mij blijft, het gemis blijft en het verdriet blijft. Ik heb het leren inweven door mijn bestaan, het is deel van mij en ik heb het leren dragen en ook leren accepteren dat het soms even ondraaglijk is , accepteren dat ik niet meer ben wie ik was.
Ik heb ook weer leren genieten, ik heb het geluk oog te hebben voor de kleine en grote dingen om mij heen. Ik heb geleerd dat ik mag genieten en dat ik er het beste van mag maken, wil maken.
Ik heb mooie mensen om mij heen en zie ook veel moois in mensen. Heb geleerd dat het leven neemt maar ook geeft en realiseer me dat ondanks alles me ook veel geluk is toegevallen.
Het blijft dat ik het nooit zo had gewild, hoe groots de lessen ook zijn die je er uit leert....ik had dit nooit gewild.
Na zeven jaar kan ik meer kiezen of en wanneer ik het toelaat of niet, iets wat je niet wilt leren maar wat fijn is als blijkt dat het toch kan.
Het verhaal is in mij, het is mijn verhaal maar ik ben niet alleen het verhaal.
Ik ben wel voor altijd moeder van en ook Jente is voor altijd dochter van mij...dat brengt altijd nog het gevoel van trots, mijn prachtige drie kinderen.

Soms is er te weinig tijd, wellicht te weinig besef. Maar er gaat geen dag verloren dat ik niet aan je denk. Dat je niet bij me bent. 6 jaar terug deed ik mijn examens met het bericht dat jij deze wereld had verlaten. Je zei tegen me dat ik het kon en ik geloofde ik jou. Dit jaar doe ik weer examen, wederom zonder jou. Maar wel met jou woorden in mijn achterhoofd. Dankjewel voor al het moois dat je achter liet in mijn leven. Ik hou van je ❤️.

Wat gaat de tijd toch snel. Met elke stap denk ik aan je. Geen dag gaat voorbij dat ik aan je denk. Je bent zo geliefd 💗