Soms is er te weinig tijd, wellicht te weinig besef. Maar er gaat geen dag verloren dat ik niet aan je denk. Dat je niet bij me bent. 6 jaar terug deed ik mijn examens met het bericht dat jij deze wereld had verlaten. Je zei tegen me dat ik het kon en ik geloofde ik jou. Dit jaar doe ik weer examen, wederom zonder jou. Maar wel met jou woorden in mijn achterhoofd. Dankjewel voor al het moois dat je achter liet in mijn leven. Ik hou van je ❤️.

Wat gaat de tijd toch snel. Met elke stap denk ik aan je. Geen dag gaat voorbij dat ik aan je denk. Je bent zo geliefd 💗

Vannacht was je er weer
in mijn droom
verdrietig genoeg nooit fijne dromen maar toch ben je er dan even
ben je dicht bij mij
of misschien ben ik dan dichtbij jou
pijnlijk is het wel
de hele dag die volgt
ben je dichtbij
ben je nog meer dan anders
aanwezig
in mijn hoofd en hart aanwezig
zoals elke dag
maar dan nog meer
ik schrijf dit op de laatste dag van het jaar
weer een jaar
een jaar zonder jou
en vraag me af of ik dit nog wel zal delen
de behoefte is er zo nu en dan
door het jaar heen
en al helemaal op hoogtij dagen
en dagen van immense diepte
maar.....
hoelang doe ik dat nog
het delen
dat wordt met de tijd moeilijker
terwijl ik er elk jaar niet minder behoefte aan heb
en het soms fijn is
om je zo er even te laten zijn
voelt het ook lastig
om er de schijnwerper op te zetten
zo was jij niet
zo ben ik niet
maar soms
stroom ik even over
al lijkt het aan de buitenkant
niet meer zo te zijn
dat schril contrast
met het leven om mij heen
en alles wat gewoon is door gegaan
hoeveel goeds er in het leven ook is
hoeveel goeds er ook is
op mijn dag
in mijn week
elke maand
hoeveel geluk mij ook toegevallen is
jaar op jaar
... het compenseert nooit
mijn missen van jou
in alles wat doorgaat
sta jij stil
en ik met jou
hoe waardevol al dat tegenwicht ook is
en ik zo dankbaar ben voor
alles wat mij laat balanceren
aan de goede kant
en hou
van alles wat
mij positief raakt
en iedereen
dicht naast mij
en om mij heen
hou ik van hen
en niet minder
van jou

5 jaar...

De dagen zijn voorbij, vandaag gaat het jaar weer verder. En ik kan per jaar beter voelen wat er gebeurd. Het impact van 5 jaar geleden op het moment dat ik hoorde dat je die fatale stap hebt gezet, niet meer bij ons bent en de dagen die dan volgen... Dat impact komt elk jaar terug. Natuurlijk loopt het als een rode draad door het leven, door het hele jaar, door elke week, elke dag maar de aanloop naar de datum dat jij er van het één op het andere moment niet meer bent gaan alle luiken in mijn brein open, alle deuren in mijn hart, mijn ziel, elke vezel in mijn lijf herinnert zich dat dat moment weer aanstaande is. Het zit in mijn systeem, in mijn DNA wat maakt dat onbewust de pijnlijkheid, ruwheid, rauwheid steeds meer ruimte in neemt.
Elk jaar begint het wel wat later merk ik. Sloot het de eerste jaren in januari nog naadloos aan op de pijn van de inkompleedheid met de feestdagen . Nu sloop het langzaam toe in de eerste dagen van april.
Ik realiseer me ook opeens waarom het zo eenzaam voelt deze tijd. Waar het bij mij steeds meer ruimte in gaat nemen in mijn hart, in  mijn hoofd, in mijn lijf. Waar pijnlijke herinneringen zich steeds prominenter aan mij opdringen, waar ik steeds meer drang krijg om de confrontatie met pijn en gemis aan te gaan door mails te lezen, foto 's te kijken, artikelen te lezen, docu 's, alles wat maar raakt aan jou. Daar is de grootste confrontatie met dat de aarde doordraait, het leven gewoon doorgaat, de mensen om mij heen (begrijpelijk) druk zijn met de dingen van alle dag. Ik ben alleen in dat, wat voor de ander onzichtbaar, zoveel ruimte inneemt in mijn leven en ook zo rauw pijn doet elke jaar rond deze tijd alsof het net gebeurd is.
Daar waar iedereen elk jaar een jaar verder verwijderd is van dat ingrijpende moment daar ga ik elk jaar weer terug naar de dag, de week van dat ingrijpende moment dat mijn leven voor altijd veranderd heeft.
Op die momenten raak je elke jaar een jaar verder van elkaar verwijderd.
Het voelt toch wel als winst dat er een periode valt tussen de leegte in december en de pijn vanaf april. Ik weet nu ook dat het na mei ook wel weer zal voelen als een opluchting dat het voorbij is. Hoe raar dat ook klinkt want er begint immers niks, er verandert niks in april  en er is niks voor bij op 23 mei... Het is 5 jaar geleden al gebeurd en het gaat nooit meer voorbij, nooit zal het over zijn, nooit gaat dit boek dicht, nooit kan er een streep onder dit verhaal....
Soms nog steeds schreeuwen
mijn hoofd en lijf in de dagen in de aanloop naar 14 mei alarm om zo graag te willen voorkomen, dat wat al niet meer te voorkomen is.
Het is nu een kunst om te balanceren  tussen doorgaan, het toe te laten en er niet in wegzakken , de grenzen van de heftigheid en pijnlijkheid op zoeken. De herinneringen toelaten, de dromen verdragen en het jou missen, dat enorme gat te verduren.
Het lukt steeds beter maar ik realiseer me tegelijkertijd dat dit me zoveel energie vergt, me uitput in deze periode. Het onzichtbare, maar ook het onzichtbaar maken van dat wat me zo bezig houdt. Ik ga mee in de gesprekken van de ander, laat het benoemen van wat mijn dagen vult op dit moment zo veel mogelijk achterwege. Voorkom soms zelfs maar dat het gesprek richting mij gaat want dan kan ik zo maar breken en dat wil ik niet. Het is moeilijk om nog steeds zoveel ruimte te vragen voor mijn grootste verdriet. Makkelijker is het soms om het maar achter mijn masker te laten, om maar te proberen een opgeruimde indruk te maken alsof het allemaal niet aan de hand is.
Maar ook zijn er dagen dat dat niet meer gaat, dat zijn juist die dagen dat jij definitief de moed opgaf maar ook de dag dat jij geboren werd. Dat zijn de dagen dat er geen ontkomen aan is om intens te voelen dat het nooit meer is, dit voor altijd is en dat voor altijd duurt tot in het oneindige... Dat is soms even ondragelijk

5 jaar geleden vandaag dat ik dit als laatste woorden tegen jou en alle mensen die erbij waren zei. Wat vond ik het lastig om op papier te zetten wie jij voor mij was. Je was veel meer dan dit, woorden schieten te kort.... ook na 5 jaar... Maar nog steeds sta ik achter wat ik toen zei, lieve Jent wat heb ik van je genoten en ben ik blij dat jij mij als jou vriendin wilde:

Ik heb Jente ongeveer 10 jaar geleden leren kennen op het hockeyveld in Vathorst. We speelden in die tijd in hetzelfde team en zagen elkaar daardoor iedere week op het veld. Meer was het in deze periode nog niet. Ik ging naar een andere
hockeyclub en Jente en ik zagen elkaar nu alleen af en toe op het schoolplein omdat onze basisscholen hetzelfde plein deelden.
Toen Jent enkele jaren geleden besloot om weer te gaan hockeyen kwam ze in Hoevelaken hockeyen waar ik ook speel. We vonden elkaar snel weer en toen ontstond er een echte vriendschap. Ik wil graag met jullie delen wat Jent voor mij als vriendin heeft betekend.

Jente en ik konden goed met elkaar praten, was het niet face to face, dan wel via WhatsApp. Was er iets met mij aan de hand? Dan stuurde ik Jente een berichtje en kwam ze met goed advies en lieve woorden. Ik heb van Jente geleerd dat ook al zit je zelf nog zo diep in de shit, je kan altijd een ander helpen. Want dat deed Jente voor mij.

Buiten het lieve zorgzame karakter wat Jent had, was ze ook nog eens enorm grappig. We
speelden vaak samen spelletjes als we elkaar zagen. Jente won áltijd en als ze niet won, dan zorgde ze er wel voor dat ze won. De laatste keer dat ik bij haar
was speelden we ook een spelletje en ze had alweer drie keer gewonnen achter elkaar. Iedere keer als ze een spelletje won keek ze altijd zo van, ja ik weet
ook niet hoe het kan. Het vierde potje leek ze te gaan verliezen maar ook die won ze. Achteraf bleek dat ze gewoon een kaart had verstopt om alsnog te
winnen. En tussen de spelletjes door wist Jent mij ook aan het lachen te maken met haar grappige opmerkingen die ze altijd maakte. Vaak had ze zelf niet eens in de gaten hoe grappig ze eigenlijk was.

Dan wil ik tot slot nog even vertellen wat voor lieve dingen Jente allemaal voor mij deed. Altijd als wij elkaar zagen had ze weer iets liefs voor mij, van een
zeepje tot een kaarsje en van een reep chocola tot de mooiste dingen die ze zelf voor mij knutselde. Ze was namelijk erg creatief en maakte dan ook veel
voor anderen. Ik wist nooit zo goed hoe ik Jente moest bedanken voor onze vriendschap. Daarom besloot ik een paar maanden geleden om twee kettinkjes te kopen, een voor mij en een voor haar. Het zijn alle twee kettinkjes met twee
zilveren hartjes die door elkaar heen lopen. Het heeft een bepaalde betekenis voor ons. Jente en ik zeiden namelijk altijd tegen elkaar: 'Side by side
or miles apart, best friends will always be connected by hearts'. Het staat ervoor dat ook al zag ik Jent niet veel, ze altijd een plekje in mijn hart zal hebben. Jent heeft het kettinkje tot het laatst toe altijd vol trots gedragen. Voor mij zal dit altijd een speciale betekenis hebben.

Lieve Jent, ik wil je nu nog één keer bedanken voor alle lieve woorden, knuffels en
mooie cadeautjes. Maar vooral wil ik je bedanken voor onze vriendschap, ik heb genoten van jouw vriendschap en van jou. Ik hou van je.

❤️

Mooi mens, lief meisje
wat mis ik je
je gekheid
je buien
je nukken
je kuren
Mooi mens, lief meisje
wat mis ik je
je ogen
je lach
je blonde lange haren
je sterke wil
Mooi mens, lief meisje
wat mis ik je
je grappen
je kusjes
je knuffels
je....
Wat mis ik je
elke dag

Liefs, jouw mama

Lieve Jente,

Vandaag weer even een besef momentje hoeveel ik jou mis. Op Facebook krijg ik een melding van een bericht wat ik op 10 april 2015 geschreven heb:

‘Gezellig avondje gehad met lieve vriendinnetjes ❤️ Hou van jullie! (En Carlijn)’ - met Jente de Jong

Toen was zo’n berichtje op Facebook zo gewoon. Nu wekt het zoveel meer gevoelens op dan een ‘gewoon’ bericht. Dankbaar dat we die momenten hebben gehad samen. Verdriet dat we niet meer momenten konden maken. Maar bovenal heel veel liefde voor jou ❤️

God wat mis ik je Jent! 💗

Kerst is achter de rug, de tijd die voor velen zo fijn is door bij elkaar te zijn en er bijzondere dagen van te maken. Tegelijkertijd is het voor ons ook de tijd die zo onvoorstelbaar veel energie vreet doordat het de nadruk legt op onze incompleetheid.. voor altijd. Wat wordt je gemist en wat wordt  Lune gemist .... geen 8 maar 6 aan tafel.
Wat zijn we dankbaar voor onze kinderen die er met ons een warme, gezellige dag van willen en kunnen maken. Kinderen die er voor ons en voor elkaar zijn ondanks alles wat hen geraakt heeft en nog raakt, ondanks dat we ook veel aanpassing van hen vragen nu het leven een andere wending heeft gekregen.
Als we tijdens een wandeling samen stilstaan bij  welk cijfer we het leven geven, kunnen we niet anders dan concluderen dat we het leven in z'n geheel geen cijfer willen geven. Het leven kan nooit meer een dikke voldoende in z'n geheel zijn na het verlies van jou en Jan 's verlies van Lune.
Toch zouden we elkaar, het leven en de andere kinderen zwaar tekort doen als het nu geen dikke 8 zou krijgen voor alles wat er wél is.
We splitsen het cijfer daarom op in twee, buiten het impact op alles van je kind moeten missen mag het leven een hele dikke voldoende krijgen. We willen dat los zien van het impact van ons groot verlies wat het cijfer enorm naar beneden drukt. Het gat is voor altijd voelbaar en zichtbaar, maar ondanks dat, is er ook een leven wat weer mooi kan zijn en de moeite waard, waar we genieten en blij zijn met onze kinderen en elkaar maar tegelijk ook een leven waar keer op keer  het verdriet zomaar een duw naar beneden geeft, even kort of langer het gat in.
Een leven waar we hopen op nog heel veel geluksmomenten en angst niet willen laten regeren voor alles wat een mens kan overkomen in het leven.