Wat is mopperen toch fijn. Mopperen dat iedereen weg is met deze vrije dagen, mopperen dat het te koud, te warm, te nat of te droog is. Mopperen dat niemand aan je denkt…  Mopperen heeft wel iets onschuldigs daar waar klagen vanaf het eerste moment al irritant kan zijn.  Mopperen kan je ook doen op degene die is overleden. Hoe kan hij of zij er  juist nu tussenuit gaan? Waarom heeft hij of zij jou zo achtergelaten?  Wat ook zo raar is dat veel mensen juist de dingen missen  waar ze vroeger zo op mopperden.  Was dat dopje nog maar losgeschroefd van de tube tandpasta, lagen die vuile sokken nog maar overal. Je kunt zelf besluiten het dopje niet meer op de tube te doen en overal sokken te laten slingeren maar dan is het effect toch heel anders. Ik zing nog maar eens: ‘laat mij alleen, alleen met al mijn verdriet….’ maar weet dan ook  meteen dat dit lied niet letterlijk zo bedoeld is. Je wilt helemaal niet alleen zijn, met dit lied vraag je om aandacht. Zing het maar eens op je werk en je krijgt aandacht!  

Je alleen voelen kan ook versterkt worden als je wel onder de mensen bent. Toch is het verbazingwekkend hoe er ineens iemand kan zijn die maakt dat je wel steun ervaart en het  'alleen-gevoel' even minder is. Hoe het komt en wat die persoon dan doet of (meestal)  juist laat, is een raadsel. Soms kan een gedeeld bericht, een pakkende zin, een mooie tekst of lied al genoeg zijn voor een subtiel verschil in je gevoel.

Na het lezen van veel verhalen, herinneringen hier op Memori neem ik het besluit om de komende dagen van alles te gaan genieten waar ik normaal over mopper. Ik noem het dan geen mopperen meer maar ik ga een beetje sputteren.  Ik bedenk nu maar vast dat het juist deze dingen zijn die je wereld kleuren en bijzonder maken. 

Loes Rooijakkers