Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Heej skatje,

Ben ik weer. Zit nu voor de tv. schaatsen kijken. De achtervolging van de heren. Net gekeken hoe een Nicolien Sauerbreij goud heeft gewonnen bij het snowboarden. Geweldig goed hoor. At bijna mijn vingers af. Was best wel spannend terwijl ik niets met dat snowboarden heb. Maar vind het natuurlijk wel goed van haar. Nu moeten de heren achtervolging. Typ maar gewoon door en kijk zo nu en dan. Ze moeten tegen de Amerikanen. Geef wel even verslag. Nederland ligt een klein beetje voor, maar de Amerikanen komen terug. O jeetje ze liggen nu achter, ze liggen nu een seconde achter, ze komen steeds meer achter, ze hebben verloren dus weer niet een gouden medaille voor de heren achtervolging. Sven Kramer is erg teleurgesteld. Heb hier al vaker geschreven dat er veel ergere dingen kunnen gebeuren. Dit verlies van een medaille is natuurlijk niet leuk maar jouw verlies bij ons is vele malen groter. En dat niet alleen bij ons, maar er zijn zoveel gezinnen waar een kind ontbreekt door een ongeluk of ziekte of door zinloos geweld. Al deze gezinnen kennen het echte verdriet en die voelen de echte pijn van iets verliezen.
Vanavond hadden we het over jou in de auto. Een herinnering waar we nog steeds erg om moeten lachen. Die keer dat Ariëlle in de badkamer kwam en ontzettend begon te gillen, ik uit bed en schrok me te pletter daar bij het bad. Wat was nu het geval, jij was in bad gaan liggen met je dekbed en kussen en nog een dekbed. Je ging slapen in bad omdat papa zo snurkte. Die lag in Ariëlle haar bed omdat zij bij mij lag omdat ze ziek was. Ook papa vloog uit bed want die dacht dat er een inbreker was. En jij zo droog zeggen dat we niet zo moesten gillen. Jeetje wat een consternatie. We hebben wel erg gelachen na die tijd. In de auto moesten we er nog om lachen, dit zijn de prachtige herinneringen die we aan jou hebben. Deze zullen we nooit vergeten. Dit blijft je bij en we zullen over jou blijven praten. Je zult er altijd bij horen en iederéén krijgt dat te horen. Vanavond zijn we weer naar het NHJFO geweest. De laatste repetitie voor het concert van oude muziek. Het klonk erg goed, wat zou je genoten hebben om deze muziek te spelen. Nog altijd vind ik het moeilijk om jou daar niet meer te zien zitten. Ik had er alles voor over om jou daar weer te zien zitten want dat zou dan betekenen dat je hier ook weer gewoon bij ons was. Maar helaas de realiteit is heel anders. We zien je niet meer, we voelen je niet meer, we horen je niet meer, we kunnen alleen nog maar meer van je houden en nog maar meer aan je denken en we missen je steeds meer en meer. En wat we alleen nog maar kunnen jou eren en bloemen brengen op je graf en bij de meerpaal op Texel en zorgen dat de kaarsen op je graf blijven branden, dit zullen we volhouden tot we niet meer kunnen maar dan zijn er nog altijd Ariëlle en Joran die dit dan gaan doen. En wat ik nog kan doen doe ik dus stuur ik jou op deze manier de kussen, knuffels en smakkerds weer. En geef jij ze dan maar door aan pake, beppe en oma. Lieve schat ik houd van je.

Doeg lieverd, doeg troelewoeltje van me, doeg kleine soliste, hou van je.

Heej gouden medaille van me,

Wat denk je nu, mijn moeder is gek geworden. Nee hoor, ik had 3 gouden medailles en daarvan ben ik ééntje kwijtgeraakt door iemand die met grote snelheid door de bocht wilde en dit niet kon. Het klinkt misschien vreemd maar het slaat op Sven Kramer, die op de 10 km 4 binnenbochten nam en daarmee een gouden medaille misliep. Ja dat was wel heel jammer voor hem, vooral omdat iederéén erop rekende. Het is natuurlijk heel vervelend voor hem, maar ik denk dat hij maar moet denken dat er veel ergere dingen kunnen gebeuren. B.v een kind verliezen, dat is bijna het ergste wat je kan overkomen. Een kind wat uit liefde is geboren, een kind wat met liefde 9 maanden gedragen is, en wat is er dan niet mooier om dat kindje in je armen te krijgen als het geboren is. Dat kindje wat een prachtig meisje is. Onze tweede. Ja dat meisje was jij. Zo mooi en zo fijn en zo gewenst. Met liefde hebben we je grootgebracht en toen Joran er nog bijkwam was ons gezinnetje compleet. Wat waren we blij met jullie drieën. Dit sprookje duurde 17 jaar, 2 maanden en 13 dagen en toen was er iemand die ons het geluk niet gunde en die blies het sprookje uit. Jij werd van ons afgenomen en wij moeten door met ons leven wat niet meer de waarde heeft van weleer. Mijn liefde voor jou, Ariëlle en Joran zit diep in mijn hart en zal daar altijd blijven zitten. Bij sprookjes loopt het altijd goed af, want de eindzin is meestal: ze leefden nog lang en gelukkig. Maar deze zin past niet zo goed bij ons sprookje. Ik zal daar nog een andere zin voor moeten bedenken, maar er schiet me op het ogenblik eigenlijk niets te binnen. Of zoiets van: Ze leefden met een groot verdriet en pijn in hun hart hun leven verder. Maar zo is het wel. En een ieder die zoiets meegemaakt heeft zal dat vast en zeker beamen.
Vandaag was mijn eerste gouden medaille een beetje verdrietig. Ze snapte niets meer van sommige zinspelingen, dus hebben we daar eerst maar eens over gepraat. Daarna voelde ze zich een stuk lichter. En met mijn derde medaille gaat het zoals het met een 15 jarige gaat, een echte puber die aan het ontdekken is dat hij een eigen persoonlijkheid is en die zijn mondje nu ook aardig gaat roeren. En ja dan is er nog een medaille maar die is nooit uitgereikt, omdat de finish niet gehaald is. Lieverd, vandaag houd ik het hierbij. Ik stuur mijn kussen, knuffels en smakkerds weer richting jullie sprookjeswereld. Daar waar geen verdriet, pijn, ruzie, oorlog enz is maar waar jullie leven in harmonie en vrede. Ik houd van je en mis je en dat kan niemand van me afnemen.

LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE

Lieve Afira,
Wat een verdriet krijgen wij toch te verwerken. Een dochter, een kleinkind te moeten missen. Soms is het niet te bevatten. Dan moet ik mezelf tot orde roepen. Dan krijg ik een berichtje van jouw moeder en dan weet ik dat ik niet alleen sta met mijn verdriet en gemis. Het slijt ook niet, er zijn geen uren dat er niet aan gedacht wordt. Het verdriet is altijd op de achtergrond aanwezig.
Voor jou weer de kaarsjes, voor je moeder vraag ik aan jou: “Blijf haar beschermen”.
Ook ik heb het gevoel dat ik heel dicht bij Suus ben als ik naar haar schrijf.
Lieve Geeske,
Ik denk veel aan jou en jouw gezin. Als ik zie, hoe Amy (jongere zusje van Suus) een stuk jeugd heeft overgeslagen door het overlijden van haar grote zus. Dat zullen jouw andere kinderen dit ook op een of andere manier voelen.
Dit had niet mogen gebeuren maar woede helpt niet. Berusten kan niet. Hoe het dan moet??????????
Lieve groet,
Oma Suus

Lieve moeder van Afira. Heel erg bedankt voor je lieve berichtje en voor het kaarsen aansteken bij mijn vader. Ook ik vind troost bij het lezen en kaarsjes aansteken. Ik ben de enige thuis die op deze manier troost vind. Daarom ben ik ook erg blij met ieder kaarsje door een ander aangestoken voor mijn onvergetelijke vader. Nogmaals, dank je wel. Liefs en xxx

Lieve Afira, ook als ik de verhalen lees van je moeder, krijg ik de tranen in mijn ogen,ook wij weten als geen ander wat het verlies van je eigen kind betekend, je hebt een geweldige familie,die jou ontzettend missen.
Ook wij hebben respect ,dat zij de draad van het leven weer (de draad blijft dun)hebben opgepakt.
Lieve groetjes van ons, ouders van *Claudia Aarts*

Hay schat van me.

Ben net thuis. Met Ariëlle naar het KLM orkest geweest. Ook Joran is meegeweest. Papa is gisteren weer gaan werken waar hij ook werkte toen jij verongelukt bent. Gelukkig is er weer werk voor hem. Ben gisteren met Ariëlle even bij Miranda geweest en die heeft naar haar enkel en voet gekeken. Ze heeft alles zo los mogelijk gemaakt en tips gegeven om te lopen. We hebben later nog boodschappen gehaald en heb haar toen weer naar Wijdenes gebracht. Joran en Ariëlle moesten 's avonds naar KNA maar zijn niet geweest, want ik was niet echt in staat om auto te rijden. Mijn ogen deden raar en ik denk dat mijn bloedsuiker niet helemaal in orde was.
Vandaag lekker rustig aan gedaan. En zoals ik al schreef naar Badhoevedorp geweest te toeteren. We hebben Ariëlle weer naar Wijdenes gebracht. J. was druk aan het verven toen we kwamen. Hij is bezig zijn hele huis op te knappen. Hebben nog bij hem koffie gedronken en zijn toen ook maar een op huis aangegaan. Papa was al thuis van het werken. Ze hadden de tijden aangepast zodat de nachtploeg het schaatsen van de 10 km nog thuis konden kijken. Sven Kramer was natuurlijk de grote favourite. Maar hij werd gediskwalificeerd omdat hij verkeerd wisselde. Nou ja verkeerd. Hij wisselde wel goed maar kreeg van zijn coach te horen dat hij naar de binnenbaan moest en op het laatste moment deed hij dit ook. Zonde voor hem want hij was de snelste. Resultaat geen gouden medaille en weg 4 jaar afzien en trainen voor dit ene moment. Gelukkig heeft hij op de 5 km wel een gouden medaille gehaald. Maar verder gaan de Olympische Spelen ons een beetje voorbij net zoals in 2008. Van die Olympische Spelen heb ik eigenlijk niets meegekregen. Dit was vlak na jouw ongeluk en begrafenis. Dit was het zo'n beetje van de laatste twee dagen. Zal gerust wat vergeten zijn maar dan was dat niet erg belangrijk denk ik. In de auto hadden Joran en ik het er over als je er nog geweest was of je dan ook het huis uit was gegaan en in Leeuwarden of Sneek gaan wonen. Dit was wel de bedoeling geweest. Natuurlijk was je wel geregeld thuis gekomen. Joran vroeg dit omdat hij dan wel op jou slaapkamer had willen gaan. Nu wil hij dat beslist niet en hij begrijpt ook heel goed dat het zo blijft zo als het nu is. J. heeft Ariëlle gevraagd of ze bij hem wil komen wonen. Hij ziet dit wel zitten en ze mag voor mij ook wel maar dan gaat alles wel heel erg snel. Jij bent er niet meer, Ariëlle het huis uit en dan is alleen Joran hier nog. Ik weet dat het zo moet gaan maar ik kan het niet goed meer bijhouden. Gaat het echt allemaal zo snel? Ben ik een echt een stuk kwijt. Is dit nu het leven wat ik voor me had??? Had ik me alles zo voorgesteld??? Gedeeltelijk wel, natuurlijk waren jullie de deur uitgegaan maar voor mij zijn jullie nog die 2 kleine meisjes die zo mooi in de sneeuw stonden met hun nieuwe jassen aan. Die foto hangt op de overloop tegen jouw slaapkamer aan. Zo mooi. Beppe noemde jullie daar de twee laplandertjes. En die twee kleine meisjes werden groter. Eéntje mocht niet verder leven en mocht maar 17 jaar worden. Om het leven gekomen doordat iemand meende dat hij met een grote hoeveelheid drank op auto kon rijden. Dit kon hij dus niet en vloog met grote snelheid uit de bocht het fietspad op, net op het moment dat jij en een vriendin daar fietsen. Komend vanaf jullie werk van Paal 28. Jij wordt vol geraakt en je slingert 30 meter het weiland in. Daar ben jij overleden aan de ernstige verwondingen. We waren en zijn je nu kwijt. Altijd ben ik er bang voor geweest dat één van jullie iets zou overkomen en ja hoor het werd werkelijkheid. Ik denk daar zo vaak aan. En nu gaat Ariëlle waarschijnlijk ook weg. Tuurlijk mag ze dat ze wordt 21, maar dit is de normale gang van zaken. Ze gaat haar eigen leven nu opbouwen samen met J. Laten we hopen dat ze gelukkig worden. Ik weet dat Ariëlle veel aan je denkt, alleen zegt ze dit niet altijd. Maar ze mist je ontzettend. Als zusje maar ook als maatje en vriendin. Jullie bespraken veel samen, over jongens, de muziek, samen uit ja wat niet. Zij heeft het ook moeilijk en ik gun haar van harte een gelukkig leven. Wij blijven dan met z'n drietjes over en we zullen er wat van moeten maken. Maar jou vergeten zullen we nooit doen. Geen van allen. Je weet hoeveel wij je missen en bij ieder van ons op zijn eigen manier. Er is bijna geen avond dat ik niet in slaap val met de tranen in mijn ogen. Dat dit ons moest overkomen. Waarom??? Ja daar zullen we wel nooit antwoord op krijgen.
Volgens mij is dit een erg onsamenhangend schrijven maar het wil even niet anders. Als laatste moet ik je nog mijn kussen, knuffels en smakkerds toesturen. Voor jou natuurlijk maar ook voor de anderen. Geef Aura maar een lekkere dikke knuffel van ons.

doeg lieve meid, dag meisje, doe de groeten aan de anderen. Rust maar zacht.

Lieve Afira,

Hier weer even een krabbeltje van mij na lange tijd.
Ik lees weer alles wat er geschreven is aan je en meid ....dat doet pijn.
Vooral de woorden van je moeder grijpen me naar de keel omdat ik weet dat zij en je vader, zus en broer je zo verschrikkelijk missen.
Ik voel het in de regels die ze schrijft en hoor het aan haar stem als we bellen.
Ik omzeil het onderwerp niet en vindt dat ze mogen praten tegen mij over jou.
Ik kende je niet helaas want anders was je je waarschijnlijk nog en had ik je familie nooit ontmoet.
Wat had ik dat graag gewild meis.....
Maar ja, ik kan je helaas niet terugbrengen en daarom wil ik er zijn voor je ouders...een luisterend oor doet vaak al zoveel goed.
Verder ben ik trots op je ouders, zus en broer (en dat mag ook gezegd worden), als ik zie hoe ze verder gaan met het leven, je trouw schrijven en dat ik ze heb mogen leren kennen.
Ik zie het verdriet en in Texel bij je monument heb ik dankzij hun veel op me in kunnen laten werken.
Lieve schat, ik ben altijd aan het denken aan je....dit gaat niet uit mijn hoofd en zal ook nooit verdwijnen.
Ik zie je gezicht, bestudeer het en beetje bij beetje leer ik je zo kennen en dat geeft mij weer een gevoel van...waarom jij?
Het heeft zo moeten zijn denk ik Afira...en ik geloof nog steeds dat er meer is tussen hemel en aarde.
Ik geef je hierbij een hele dikke kus en omarm je hier even in stilte.
Liefs van Froukje

Dag lieverd van me,

Nu eerst weer met jou bijkletsen. Gisteren hebben we eigenlijk helemaal niets gedaan. Had weer zo'n off day, dan kan ik de hele dag wel slapen. Waarschijnlijk vrijdag te druk gehad met school en 's avonds een vergadering van het NHJFO. Maar dat hindert allemaal niet hoor. We zijn dan ook vroeg naar bed gegaan en Ariëlle en ik hebben de klok rond geslapen. Erg hé. Gisteren kregen we van de politie Noord-Holland Noord een enquette formulier wat eigenlijk voor jou is bedoeld. Het gaat over hoe je bent opgevangen na een ongeval. Door de hulpverleners, de politie, door het openbaar ministerie en hoe het was bij de rechtbank. Jij bent een slachtoffer van een ongeval maar hoe kun jij in vredesnaam dit invullen. Ze weten toch wel dat jij het vreselijke ongeluk niet hebt overleefd. Was het maar waar, maar hoe was je dan nu geweest na al die ernstige verwondingen. Zou het ooit weer goed gekomen zijn. Volgens de deskundigen niet. Je was te zwaar gewond. Kan wel weer huilen als ik dit typ. Ga morgen eerst maar eens met de politie bellen wat de bedoeling hiervan is. Vandaag hebben we Ariëlle weer naar J. gebracht, hij is druk aan het renoveren van zijn ouderlijk huis wat hij gekocht heeft van zijn moeder. Daarna zijn we eerst even koffie wezen halen bij de Maccie en toen naar een tuincentrum om wat voorjaarsbloemen voor jou te halen. Ook hebben we een nieuwe lamp gekocht voor op je graf want de grote lamp was stuk, hij kon niet meer dicht. Je raadt het natuurlijk al we zijn ook bij jou geweest en alles neergezet. De oude lamp hebben we weggegooid en de nieuwe staat mooi. Ook branden de kaarsjes weer. Daarna zijn we naar huis gegaan en we waren net thuis en het begon alweer te sneeuwen. Grote vlokken, maar het is niet sneeuw wat lang blijft liggen. Ook op jou graf lag alweer sneeuw, het is wel een mooi gezicht dat wit van de sneeuw en de groene kikkers daar tussen. Beter dan die vieze modder. Ja we hebben nog steeds niets gevonden als grafmonument. We gaan er nu toch mee aan de gang. Nu maar hopen dat het niet meer gaat vriezen, want we zijn dit weer toch wel een beetje zat. Deze week vakantie dus lekker vrij. We zien wel wat we gaan doen. Opruimen en dat soort zaken denk ik. Winkelen kunnen we nog niet want Ariëlle kan nog niet goed lopen. Jij kon altijd zo genieten van je vakanties, dat was lekker lang uitslapen en doen waar je zin in had. Vaak was er dan wel een dagje stadten bij, want daar hield je wel van. Gelukkig hadden we altijd allemaal dezelfde vakantie. Ook gingen we vaak een midweek weg als was dit de laatste jaren wat minder. Maar deze vakanties zal ik niet vergeten. We zorgden er wel altijd voor dat er een groot zwembad aanwezig was want dan konden jullie lekker zwemmen. Je zwemdiploma's had je heel snel. Een turbo cursus want het kon jou niet snel genoeg gaan. Zelfs op je verjaardag moest je zwemmen maar dat kon je niet schelen. Je trakteerde gezellig in je groepje in het zwembad. Je was idd een kleine waterrat. Bang voor water ben je nooit geweest. Ook gingen we vaak te zwemmen met jullie naar Enkhuizen, een groot binnen zwembad. Lekker de hele dag zwemmen en dan moesten we jullie er nog uithalen om naar huis te gaan. Heerlijk die tijden. Daar kunnen we nu alleen nog maar op terug kijken. Nu ik dit typ lijkt het wel gisteren dat we dit deden. Maar de werkelijkheid is anders. Lieverd ik kan het elke keer weer schrijven maar ik mis je toch zo. Het is hier allemaal zo anders. Ik weet ook heel goed dat je anders ook weinig thuis was geweest omdat je naar Leeuwarden zou gaan om te gaan studeren aan de Hogere Hotelschool. Vaak denk ik zou je echt naar Zuid-Afrika gegaan zijn, want dan had je daar nu gezeten. Ik wou dat je daar nu zat want dan kwam je weer thuis, nu kom je nooit meer thuis. Het is en blijft allemaal vreemd. Mensen kijken ons meewarig aan, tenminste dat denk ik, of ontwijken ons om maar niet met ons te praten. Ja ze weten denk ik niet wat ze moeten zeggen. Kan ik me ook best begrijpen maar het doet wel zeer. En ja de oude zal ik nooit weer worden, er zit binnenin me een hele grote wond en die wil maar niet dichten en die zal waarschijnlijk ook nooit dicht worden. Jij zit nu in mijn hart en daarom ben je altijd bij me en daar zul je ook altijd blijven. Ook pake en beppe en oma hebben daar een plekje gekregen. Ik geef jullie mijn kussen, knuffels en smakkerds weer voor deze dagen.

Doeg lieve meid, we missen je en ooit zien wel elkaar weer. Rust Zacht.

Hey lieve pop,

Je raadt het natuurlijk al, het is weer zondag. Dus steek ik weer veel kaarsjes voor je aan. Kaarsjes voor de hele week. Alle dagen moet ik aan je denken, ik heb dit nog nooit meegemaakt. Jij hebt met je hele doen en laten zoveel indruk op mij gemaakt dat ik dit niet zomaar kan vergeten. O wat wil ik die vent die jouw leven verwoest heeft graag eens op zijn ...... slaan. Hem laten zien wat hij aangericht heeft, hoe hij een familie in diepe rouw gedompeld heeft. Ik weet dat ik geen druppel drank drink als ik weet dat ik moet rijden. Ik zou dan nooit meer met mijzelf in het reine komen. Ook weet ik dat er meerdere zijn die het niet meer doen. Maar voor jou is het te laat, ik moet je nu missen. Lieve Afira ik zal altijd van je blijven houden wat er ook gebeurd. Jouw indruk heeft een diepe afdruk in mijn hart gemaakt.
Dag lieverd, rust zacht.

Lieve Fietepiet,

Ben net thuis van een vergadering van het NHJFO bij Nick thuis. Ja hij is nu voorzitter van het orkest. Zie dat het al over twaalven is, maar wil jou toch eerst even schrijven. Vandaag zag ik op de com op school dat er nog een prachtige foto van jou op stond. Heb hem metéén in kleur uitgeprint. En wat is die foto mooi. Het is dezelfde foto die ook op jouw meerpaal op Texel staat. Jij tussen de blaadjes in Rastede. Het bezorgde mij weer de koude rillingen. Donderdagavond hoorde ik van iemand die bij Ons Genoegen speelt dat zij ook een dochter had gehad die om het leven is gekomen bij een auto-ongeluk. Zij en haar vriend werden ook aangereden door een dronken automobilist. Zij is uit de auto geslingerd en de nek gebroken. Ook zij was 17 jaar. Dit is al 30 jaar geleden. Haar moeder en ik hebben een poos staan praten. Ze herkende heel veel, ook zij heeft zich zo gevoeld. En ze vertelde dat er geen dag was dat ze niet aan haar dochter dacht. Het deed nog altijd zeer. Ik denk dat ik jou mijn verdere leven, hoe lang dat ook nog duurt, nooit kan en zal vergeten. En als ik niet verder mag leven dan kom ik naar jou toe en dan kan ik je weer in mijn armen sluiten en knuffelen en zoenen. Maar dan doe ik degene die hier achter moeten blijven weer veel verdriet. Maar eens komt de dag hoe dan ook. Vanmiddag weer bij je geweest. Lekker tegen je aan staan kletsen. De kaars stond ook nog mooi te branden. Altijd heb ik moeite met weggaan. Tientallen keren neem ik dan afscheid van je en ik blijf roepen dat ik van je hou. Ga zo maar eens naar bed, ben een poosje niet op je kamer geweest en vind het nu moeilijk om de deur weer open te doen. Dan zie ik het bed nog onberoerd staan. Nooit zul jij daar weer liggen. Ik weet nog dat ik een paar nachten bij je geslapen heb toen onze slaapkamer opgeknapt werd en het nieuwe bed erin moest. Wat hebben we wat af gelachen en gepraat. En wat vond ik je bed hard, maar geslapen hebben we wel. Ook het bed waar je heerlijk sliep met Th. Je hebt van de slaapkamer zelf nog foto's gemaakt. Ze staan op de computer. Ja het blijft moeilijk daar te komen. In het begin was dit ook zo maar nu wordt het erger. Het voelt zo leeg daar te zijn. Dan wil ik wel schreeuwen van verdriet en dan lijkt het wel dat ik verscheurt wordt van ellende. En dan denk ik maar aan de mooie en leuke dingen die we met jou meegemaakt hebben en dan gaat het wel weer, maar altijd komt dat zwarte randje er omheen. De gouden glans van ons leven is eraf, en die zal voor mij er nooit meer komen en ik denk voor papa ook niet. Voor Ariëlle en Joran zal het randje misschien wel terugkomen maar waarschijnlijk niet zo glanzend als het moet zijn. We proberen hen weer te laten genieten van het leven, want ook zij hebben het behoorlijk voor hun kiezen gehad. Trouwens Joran heeft nu een plaatje voor boven met een tand erin voor het gat wat hij in zijn gebit heeft van de tand die er niet zit. Het wordt idd een mooi gebit nu. Is wel wennen hoor. Lieverd ik stuur je nu de smakkerds, knuffels en kussen voor jou en de anderen. Geef ze maar gauw en ga maar genieten in de wereld waar je nu bent. Wij missen jou, oma, en beppe alle drie heel erg.

Doeg lieve Afira, Doeg lieve Fiet, Doeg lieve Fietepiet, Doeg lieve Aafjuh.