Een bericht is een boodschap maar een boodschap is niet altijd een bericht. Boodschappen doe je in de supermarkt. Daar heb je soms wel weer ter plekke nog een ouderwets prikbord waar mensen een bericht op kunnen prikken. Je ziet daar in Nederland trouwens nooit overlijdensberichten tussen staan.  Dat zou wat zijn; een rouwkaart met een punaise tussen de aangeboden pianolessen en nestjes met kittens. Overlijdensberichten horen daar bij ons niet tussen.

In het buitenland, in de kleine dorpen zie ik wel overlijdensberichten gewoon op straat midden in het dagelijks leven. Overlijdensberichten worden als affiches op lantaarnpalen geplakt en in etalages gehangen. Bij veel kerken staat er buiten een houten tafeltje met een glazen deksel. Daaronder worden de overlijdensberichten neergelegd. Overlijdensberichten in Nederland gaan als rouwkaart vaak per post maar soms ook online. Overlijdensberichten worden bij ons dus echt apart gehouden van het rondje boodschappen doen in een dorp.

En dat terwijl het woord boodschappen afgeleid is van het woord ‘bode’. In het Noorden van ons land kennen wij nog een ‘bode’.  De bode is vaak verbonden aan een uitvaartvereniging en heeft dezelfde werkzaamheden als een uitvaartverzorger. Ik zie bij het woord ‘bode’  in gedachten iemand voor me die voor de rouwkoets uitloopt in een traditioneel pak en de overlijdensberichten nog mondeling verspreid. Dat is niet meer van deze tijd.  De bode van nu is gewoon een moderne uitvaartbegeleider. Een uitvaartbegeleider die overlijdensberichten als rouwpost en desgewenst ook online verspreidt. Ik hoop dat ik nog lang in de dorpen in Zuid-Europa mag zien dat de overlijdensberichten als affiches overal zijn aangeplakt. Het is mooi dat overlijdensberichten ook nog mondeling worden verkondigd en verspreid. Ik houd graag de romantiek van het papier nog even vast.  Het beeld dat ik koester in mijn gedachten dat men na het lezen van overlijdensberichten op een lantarenpaal nog even een café binnenloopt. Iedereen in dat café is langs dezelfde lantaarnpaal gelopen dus wordt er meteen met elkaar gesproken over de dode dorpeling. Herinneringen delen en er maar een borrel op drinken.

Ik hoop dat het prachtige woord ‘bode’ nog lang gebruikt zal worden in het Noorden van ons eigen land. Daar waar de Vereniging en de gemeenschap de mensen achter de overlijdensberichten persoonlijk kennen. Dat delen van die herinneringen komt dan gewoon wat later en niet met een borrel.  Dat past beter bij die dorpjes waar ik graag naar op vakantie ga.