Lieve ome Wim,
Wat kon ik altijd genieten van je verhalen over wat je allemaal wel niet meegemaakt had en van je plagerijtjes toen ik in 1994 ook besloot om bij de politie te gaan. Zullen we eens potje boksen was het eerste wat je tegen mij zei als wij weer eens op de koffie kwamen, wat had ik dit nog graag een keer willen doen. Je was een man rechtdoor zee, niet iedereen kon dat waarderen. Wij wel, wist je meteen wat je aan je had. Niks geen poespas zo was het en niet anders. Wij kwamen je geregeld in Eindhoven tegen wij richting het PSV stadion, jij als agent surveillerend voor aanvang van de wedstrijd. Maar je maakte altijd ff tijd om ff te buurten alleen je ogen schoten alle kanten op om alles in de gaten te houden. Toen bereikte ons het bericht dat je opgenomen werd in het ziekenhuis geveld door covid19, dachten wij, ome Wim, nee dat kan niet. Je was geen bankzitter, je was altijd onderweg, snel een hap naar binnen of een kop koffie wegdrinken, ff buurten en houdoe daar ging je weer. Onze Yenthl zei, is dat die oom met die schapen en paardjes. Ja knikte wij...…..en toen bleven we stil en konden het nog niet geloven. 2 weken gestreden in het ziekenhuis en toen kregen wij het bericht, ze gaan de behandelingen stopzetten van ome Wim. Hoe kan het, iemand nog zo vitaal voor zijn leeftijd, nog kunnen wij het niet geloven, maar het is zo, je bent niet meer onder ons maar wel in onze harten.
Deze strijd was helaas niet te winnen, wij kunnen alleen maar zeggen, TILL WE MEET AGAIN.....LIEVE OME WIM
Liefs Edwin en Sofia
Delano en Jella
Yenthl