Lieve, lieve, lieve Willem,

Toen je je had aangemeld als vrijwilliger bij Omroep PIM was dat een aantal maanden na het overlijden van je vrouw. Ik kan me dat gesprek nog goed herinneren. Je was open en eerlijk, vertelde hoe je graag weer “iets ging doen”, liet ook meteen een groot gevoel voor humor zien, maar wat me misschien nog wel het meest is bijgebleven is misschien nog wel de liefde waarmee je overal over sprak. En tja, praten kon je! En wat een heerlijke positieve kerel! En natuurlijk zag ik ook dat achter de glinstering die vaak in je ogen te zien was, ook een enorm verdriet en gemis schuilging, maar met je immer positieve instelling en mooie kijk op het leven heb ik in de korte tijd dat we elkaar hebben gekend ook erg veel van je geleerd. Vele mooie gesprekken. En ook zo ontzettend veel met je gelachen! Lekker elkaar lopen te dollen.

Zo weet ik nog heel goed dat je je eerste item voor PIM ging maken. Je was er zelf achteraan gegaan, had contact opgenomen met de initiatiefnemers van een strandtent op het Hemmeland, en samen met een cameraman heb je bij hun je eerste item voor PIM gemaakt. Het werd een leuk interview. En uiteindelijk bleek dat item zelfs een van de allerbest bekeken items van dat jaar te zijn. Dus toen werd het “Willem, ik hoop niet dat je nu naast je schoenen gaat lopen als kijkcijferkanon”. En jij alleen maar lachen.

Uiteindelijk ben je gestopt als vrijwilliger van PIM. Volkomen logisch, want je had immers de perfecte reden om te stoppen: een nieuwe liefde! Je ogen glinsterden weer volop. Helaas heb je daar veel en veel te kort van kunnen genieten, lieve gozer.

Ik wil alle nabestaanden, familie en vrienden heel veel sterkte wensen met dit enorme verlies.