tekst voor mijn lieve oom.
Op vrijdag 14 juli was ik met yael onderweg naar huis nadat ik stage had gelopen bij het bedrijf waarin zij werkte. Wat een geweldig begin van een vakantie zou moeten worden, veranderde al snel in een horrorfilm. Op het moment dat we aankwamen bij ons huis om 20:31, zag ik mijn moeder ons wachten. Wij blij om haar te zien, totdat ik zag dat ze er anders uitzag dan normaal. Wallen, doffe ogen en doffe blik. Ze viel binnen gelijk met de deur in huis en vertelde ons dat jij een dodelijk ongeluk had. In eerste instantie voelde het niet echt, we konden het ons allemaal niet voorstellen. Totdat mijn vader en broer begonnen te huilen, hield ik het ook niet meer. Na een kwartier bedaarde de situatie dat ik wilde weten hoe het was gebeurd. Op de fiets, van een duinweg en geschept. De eerste klap fataal. Hopelijk heb je daar geen pijn hoeven te leiden. Wat ik alleen niet wist, is dat je die avond op de koga was gestapt. Die fiets heeft voor hem, voor mij en ook voor mijn opa veel betekenis. Natuurlijk heeft Wilfred in 2001 en 2002 als ik het goed heb die mooie tocht door Amerika gefietst. Daarover heb je een reisverslag met foto's gemaakt. Twee jaar geleden heb ik steeds elke avond dat boek gelezen. Ik was geïnteresseerd in het vak aardrijkskunde en had Zuid Amerika als hoofdstuk. Ik heb dit jaar de eer mogen hebben om met jouw fiets de Berlijnse muur te mogen afleggen voor mijn eindwerkstuk. Dat idee is niet bij mij ontstaan, maar bij mijn moeder. Volgens mij nadat zij in Castricum was geweest. jij bent voor dit eindwerkstuk en in het algemeen een grote inspiratiebron geweest.
Dat is het eerste wat in mij opkomt waar je zo ontzettend goed in was: fietsen. De vele fietsen in je garage, je kennis en je sportieve vermogen. Ook kan ik mij nog ontzettend goed herinneren dat je altijd zei: Ach Mies, waarom laat je die fietsen nou in je tuin staan, dat is slecht voor ze. Je was ook altijd heel grappig en kon ook een beetje bijdehand zijn af en toe. In het sporten was je ook erg geïnteresseerd, we konden als echte mannen goed over de prutserij of uitstekende prestaties van Ajax praten. Ik keek er altijd erg naar uit om je te zien op verschillende familiefeestjes, omdat ik echt een speciale band bij je voelde en zo goed met je overweg kon. De laatste keer dat wij elkaar zagen was op 10 juni geloof ik. Jij had mij 2 weken daarvoor geappt of ik al tijd had gehad om je fiets terug te brengen. Je zei: “Moge, heb je al tijd gehad om de fiets terug te brengen, ik begin hem al te missen”. Ik had geen tijd en jij was in de buurt, dus je haalde hem op. Jij was binnen komen lopen en ik was op zolder. Jij kwam naar boven en riep of er iemand thuis was, Ik was in blinde paniek naar beneden gerend, ik dacht dat jij een vreemde was. Erg opgelucht was ik dat jij het was. We hebben toen samen de fiets in de auto getild en na een dikke knuffel ging je weg. Je moest de volgende dag vergaderen op je werk. Wat had je daar een mooie functie binnen een controversieel bedrijf. Met je charisma en vlotte praat heb je daar volgens mij in korte tijd mooie dingen kunnen neerzetten. Daar was je ook hartstikke goed in, maar toch vond je overal de tijd om jouw belangrijke dingen te doen. Voetbal kijken bij Bas, Hockey kijken bij Emma. Daar hebben mijn lieve neef en nicht veel baat bij gehad. Je was ook trots op je kinderen, je kon veel praten over hoe trots je was op bas zijn voetbalprestaties, en over hoe groot Emma de laatste jaren is geworden. Voor mij is het verlies van jou als oom, sportfanaat, goede kok en zo veel meer, moeilijk te bevatten. Het was voor mij een enorme opluchting om te kunnen huilen, iets waar ik veel moeite mee had. Mijn keuze was duidelijk, ik wilde je nog een laatste keer zien, anders voelde het zo als een snap. Je lag er super mooi bij, Wilfred. Net zo knap als altijd, een bepaalde rust uitstralende. Het eerste halfuur was zoals Stef zou zeggen, "Tranen met tuiten”. Daarna gebeurde er iets heel moois: We werden allemaal wat rustiger en Opa begon met zijn enorme gave om verhalen te vertellen, herinneringen van je op te halen. over je reis, over het Ajax- shirt op de uitvaartfoto , en het ophalen van je Tesla. Zelf kon ik bedenken dat jij toen je in ons huis hielp met klussen, je het leukst vond om de muurtjes eruit te knallen, iets wat je ons ooit had verteld. Het werkte voor jou als een soort van therapie, voor wat weet ik niet. Dat mensen in je blijven voortleven, kon ik me niet voorstellen tot nu toe. Nu wel, ik zie je overal terug. Daarnaast herken ik in mijn moeder ook nog veel van jou. jullie waren beiden super knap en leken ook nog eens veel op elkaar.
Jij was alles wat je als neef zijnde van een oom kan verwachten en zo veel meer. Ik ben heel dankbaar voor je, en ik zal dat laatste beetje eruit persen tijdens het fietsen.
Yanick.
