Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Dag pap,
Nog niet zo lang geleden werd ik vijftig. Op mijn verjaardag mis ik je het meest van alle dagen die er in een jaar zijn, het is een soort rauwe; grove pijn die er al is voordat ik wakker word.
In de eerste nacht van mijn vijftigste verjaardag kwam je me feliciteren; een dikke, stevige omhelzing waar ik me niet uit los wilde maken. Zo echt, zo ontzettend echt.

Inmiddels zijn er nog maar twee mensen over uit jullie grote gezin. Het is zo'n bizar besef. Zoveel mensen die op jouw verjaardag het hoogste woord hadden, zijn er niet meer.

Ik mis je ontzettend.

Dag pap,

Bij de gletsjers van Saas-fee in Zwitserland, liepen de tranen alsof ik aan een kraantje had gedraaid: de gondels, de eeuwige sneeuw, het groen in het dal....en een plantje ving mijn traan op.
Vorige week vloog ik terug vanuit Portugal en de pijn om jou niet op het platform te zien staan lijkt steeds erger te worden terwijl ik me er soms ook op betrap dat ik gewend ben aan het feit dat jij er niet meer bent. Na vijf jaar gaat het soms goed maar soms ook echt heel slecht en wat zijn er dan nog wei of mensen bij wie ik dat durf te laten zien.
Je kleindochter is weg voor haar introductie in Tilburg. Wat gaat het snel! Jij bent steeds verder weg...maar verdorie...

Ik mis je.

Brenda

Dag pap,

Krampachtig houd ik herinneringen aan die laatste dag vast, bang om ze kwijt te raken! Als ik mijn ogen sluit, weet ik weer hoe je stem klonk als je je keel schraapte, hoe je je naam uitsprak maar ook hoe je verschillende namen voor mij had. Ik mis je pap!
Van de week betrapte ik mezelf erop dat ik eraan gewend ben geraakt dat je er niet meer bent. Ik schrik ervan als ik me realiseer hoe anders het leven nu is ten opzichte van toen -en het is nog maar vijf jaar geleden-!
Je kleinkinderen worden groot, Benthe heeft haar diploma behaald en daarmee haar belofte aan jou ingelost. Wat zou je trots zijn geweest. Jesse en Luca zijn zulke enthousiaste, lieve leukerds en Bartje is zo'n geweldige vader. Je zou licht hebben gegeven van trots en het is zo'n nare gedachte dat je er niets van meekrijgt.
Ik ben onkangs met ons mam naar Zwitserland geweest: bergen, gondels, eeuwige sneeuw...ik was 35 jaar geleden voor het laatst -met jou- op een gletsjer. Ons mam deed het super. Ook op haar zou je trots zijn. We doen het dus goed!

Vijf jaar, pap. Morgenvroeg sterf je voor mij voor de vijfde keer. Opnieuw rijd ik met de maximum snelheid die mijn Volvo aankan naar Tongelre en opnieuw zal ik je met de hulp van Jan en tante Riek, dood aantreffen en in volledige shock aanvaarden wat ons is overkomen. Je wordt gemist pap.

Lieve pap,

Ineens ben je weer overal: in mijn gedachten, in mijn dromen en toen ik van ons mam je cd's kreeg was het pakket compleet.

Het verdriet wordt niet minder; het gat tussen toen en nu wordt groter en groter. Het leven is anders, mijn leven is anders.

Muziek verbindt en dat deed het: the country collection, Dolly Parton, Johnny Cash, Don Williams, John Denver en natuurlijk Kenny Rogers en heel even was er geen gat...geen groot gapend gat.

Mis jou.

Liefs,
Brenda

Dag pap,

8 maart is een ingewikkelde dag. Jarenlang vierden we jullie trouwdag met bloemen en gebak en na jouw overlijden is het huwelijk ontbonden en valt er niets meer te vieren op een dag alsvandaag.
Toch vergeten we jullie trouwdag niet en we vieren we de herinnering aan deze dag nog steeds met bloemen en gebak.

Mis jou

Dag pap,

Terwijl de zon op de voorruit van mijn auto scheen, trapte een grijze mijnheer losjes op de trappers zijn sportieve rode Koga. Het beeld van de man op de fiets en de warmte van de lentezon in februari (wat zou je dat heerlijk hebben gevonden) deed mij spontaan in huilen uitbarsten. Een dikke traan bleef op mijn bril hangen en ik realiseerde me dat jij mij nooit met bril hebt gezien. Wat is er al veel veranderd in de wereld, in ons gezin sinds de dag dat je stierf.
Maar toch zijn het de kleine herinneringen: The godfather I; een meisje danst met haar vader. Ze staat met haar voeten op zijn schoenen....heel even was ik ook weer klein...

Ik mis je

Dag pap,

Elk jaar weer is het een geworstel in die decembermaand. Ik mis je niet meer dan anders met de feestdagen en vraag me schuldbewust af hoe dat toch kan, tot het moment dat ik op een zonnige decemberdag buiten ben en door verdriet wordt overmand.
Jij vond je geluk in een zonnige dag buiten, niet als je een kerstdag opgesloten zat om te eten. Ik mis je juist op die gewone momenten maar ik denk ook met plezier terug aan Sinterklaasavonden met opdrachten, Kerstdagen met z'n allen en oudejaaravonden die al jaren een stuk rustiger waren.
2020 was een jaar waar iedereen zo zijn of haar eigen herinneringen bij heeft. Ik ontdekte hoe fijn het is om veel thuis te zijn, Benthe ontdekte hoe zelfstandig ze kan werken als ze een doel -het eindexamen halen- voor ogen heeft. Haar rapport staat zelfs op de kast, pap. Wat zou je trots en blij zijn geweest!

De vijfde jaarwisseling zonder jou, maar elke gewone dag is een dag mét jou. Met jou omdat ik aan je denk, omdat ik je mis of omdat ik muziek hoor die jij mooi vond, iemand zie die jij ook kende. Er gaat geen dag voorbij zonder jou en toch gaan de dagen voorbij zonder jou.

Ik mis je.

Dag pap,

In een privébos in Hoek toonde de eigenaar mij hout van meer dan 5000 jaar oud. De man heeft het hout opgestapeld en attendeerde mij op kleine paddestoelen die weer groeiden in de oude nerven van de bast van de oude stronken. 'Al wat sterft zal bloeien' en wat was je in dat prachtige bos, ver weg van waar eens je huis stond, ontzettend dichtbij. Ik mis je.

Dag pap,
Vandaag is het vier jaar geleden dat ik je voor het laatst in leven heb gezien.
Het verdriet, de verbijstering, de pijn...ik zie altijd zo op tegen alles wat je sterfdag oprakelt en tegelijkertijd zijn er zo weinig momenten dat ik mezelf nog echt de rust en de tijd gun om samen met jou te zijn - in stilte - met al mijn verdriet en alle herinneringen dat je sterfdag me vreemdgenoeg ook goed doet. Ik mis je pap.