Herinneringen aan Wies die zijn er zoveel.
Een boekwerk vol zou ik kunnen schrijven.
Onze kindertijd, in de 2e klas al samen, altijd naast elkaar de hele lagere schooljaren door tot en met de eerste klas van Mavo.
Samen heel veel bij elkaar, we groeiden samen op, deelden onze gedachten, speelden urenlang met poppen.
Vroegen ons samen af hoe het later zou zijn als we groot waren.
Onze puberteit, onze geheimpjes, ons ontluikende volwassenheid, onze eerste liefdes, onze verdrietjes.
Voor altijd vriendinnen beloofden we elkaar.
Jaren van intensief contact, ook jaren dat het wat minder intensief was. Maar we blijven elkaar op de hoogte houden van elkaars leven, het contact bleef voor altijd.
Wat hebben we samen gelachen, plezier gehad. Als we elkaar zagen was het weer als van ouds elke keer opnieuw.
Ik herinner mij nog dat we maar 2 keer hebben gehuild samen. De eerste keer toen Wies bleef zitten in de Mavo en we gescheiden werden.
De tweede keer was na één van de eerste chemo-kuren. Maar ze wilde er niet verdrietig om zijn. Ik maak er alle goeds van en ik ga er voor.
En dat heeft ze gedaan.
Lieve Marinus wat was ze gelukkig met jouw en de jongens.
Ze houdt (niet hield) zo veel van jullie
Het geluk dat haar overkwam toen jij haar vriendje werd. Dat ze vertelde hoeveel ze van je houdt, hij is mijn liefde voor eeuwig.
De vreugde in haar ogen bij elke zwangerschap ik heb het gezien.
Wat was ze blij met ''haar jongens'' en wat een liefde voelt ze voor hun alle vier.
Marinus, Wouter, Maarten, Sander en Jasper. Wat ben ik trots op jullie, wat jullie voor haar betekenden en voor jullie liefde voor haar.
Ze is voor altijd in mijn gedachten en ik bewonder haar moed en doorzettingsvermogen. Ze is en blijft altijd mijn allerbeste hartsvriendin.
Veel warmte en liefs,
Wies Bremer
