Ach Warner,

googelend door mijn jeugdherinneringen kwam ik het bericht van jouw overlijden tegen. Wij kwamen elkaar tegen in een NCSV-jeugdkamp, en jij was voor mij een enorme inspiratie met je gitaar en je warme persoonlijkheid. Ik heb je ooit nog eens inLeiden opgezocht, maar daarna zijn we elk ons eigen weg gegaan. Sic transit gloria mundi...

Mijn eerste vriendje
Hengelo(Ov) derde klas Dr Kuiperschool zomer 1960.Ik droeg sandalen en zei tegen Warner , dat ik het vervelend von : iedereen kon mijn lange tenen zien. De volgende dag vertelde hij me dat zijn moeder hem gezegd had, dat wanneer je lange tenen hebt, je goed hard kunt lopen!
Het kompliment heb ik nooit vergeten, dus Warner ook niet! En…..
ik won verscheidene competities hardlopen, maar studeerde uiteindelijk Ballet!
Ik heb hem 4 jaar geleden gebeld : hij zei ,bel me als je in Leiden bent, je bent van harte welkom.
Ik woon in Luxemburg.
Morgen ben ik met mijn man in Leiden en dacht, ik bel hem even, mischien een weerzien mogelijk ,en zie nu per toeval , dat hij overleden is.
Daar schrik ik van.
Heel droevig.

Beste Resi, een late reactie. Maar ik las vandaag pas dat Warner twee jaar geleden overleden is. Omdat jullie ook vragen om bijzondere herinneringen aan Warner, hier de mijne. Ik ken Warner van heel lang geleden, maar hij is mij altijd bijgebleven. Ik heb hem destijds in Den Haag in een café aan de Kepplerstraat ontmoet, toen hij daar optrad met gitaar en eigen songs. Ik was 16 en hij een jaar of 23 en er ontstond daar een kortstondige liefde tussen ons. Ik was ook weg van zijn mooie liedjes. Hij woonde toen in een oude melkfabriek in Leiden. Er stond een aardige verzameling gitaren in zijn kamer. Hij had ook een dubbelsnarige gitaar. Daar had ik nog nooit van gehoord. Ik kan mij nog herinneren dat ik een keer naar hem toe ging en mijn vader wilde weten of ik met eten thuiskwam en waar Warner woonde. Op geen van beiden gaf ik antwoord. Tot mijn grote schaamte en verbazing wist mij vader mij toch te vinden. Warner loste het geweldig op door een stukje gitaar voor hem te spelen. Zo'n 8 jaar geleden kwam ik een oud cassettebandje met zijn muziek tegen. Ik zette dat op een CDtje. En in een opwelling googelde ik zijn naam, die vrij makkelijk te vinden was en stuurde het CDtje samen met een grappige brief naar hem op. Tot mijn verbazing kreeg ik vrij snel bericht terug. Hij was blij met de opname, maar de CD was gebroken of ik hem nog een keer op een stickje wilde zetten. En hij schreef ook dat hij inmiddels getrouwd was met Resi. Dat was voor mij heel apart om te horen, want ik heet ook Resi en zoveel zijn er daar niet van. En dat is ook de aanleiding waardoor ik er vandaag achter kwam dat Warner overleden is. Ik vertelde hier namelijk kort over aan weer een andere Resi. Tenslotte, Warner heeft zeker ook bijgedragen aan mijn liefde voor muziek. Alsnog gecondoleerd met het verlies van een bijzonder mens. Ik zag bij een van de reacties ook een foto van zoals ik hem gekend heb. Warme groet, Resi Tichelaar.

lieve resi en familie
wat een verdriet... heel veel sterkte
momo

45 Jaar geleden, maandagochtend 8.30, in de trein op weg naar contrapunt. ‘ Onder die boom wil ik begraven worden ‘ zei je en je wees naar een eenzaam esje middenin een weiland terwijl de trein voortraasde. Het was tevens de keer dat jij een formidabele contrapunt opgave had gemaakt die mijnheer Kien lyrisch wist te stemmen en waardoor mijn aanwezigheid in de les niet eens werd opgemerkt. Soms neem ik nog wel eens de trein naar het KC en kijk dan altijd even naar het boompje wat daar nu staat. Ik weet dat jij daar inmiddels ligt. Het doet me ook denken aan je talent voor contrapunt en je muziek die daar uit is voortgekomen.

Ik zie je foto op deze pagina en denk: Ja, dat is Warner! En dat terwijl ik je eigenlijk niet goed ken. Toch is dit beeld wel wat ik me van jou herinner.
Ik heb je ontmoet in Bujaleuf, wat een prachtige plek is dat! Ik kan me goed voorstellen dat je daar graag kwam met Resi en jullie kinderen. Lekker rustig, niet veel aan de hand, gewoon lekker de tijd om te ontspannen in het groene landschap en naast het water.
Ik heb de kaars die je mij en Olivier toen hebt gegeven op de camping nog steeds. Wat een topkaars! Ik zal er nog even in spugen voor de knetters, als ie écht bijna op is.

Voor Resi, de familie en iedereen die dichtbij Warner staat, alle goeds en veel sterkte gewenst.

Lieve groeten, Esmée

Dankjewel Warner,

Hoe mooi en fijn om aan terug te denken en nog lang te blijven zingen met mijn zussen Eefke en Yolanda aan de grote tafel in Oegstgeest. Daar waar jij heel wat tijd hebt doorgebracht, al zingend, pratend en delend, gitaar of piano spelend. Wat een bevlogen, bijzondere, creatieve, bezielende, gepassioneerde en ook soms ingewikkeld en apart figuur, was jij zeg! Ik ben je ontzettend dankbaar dat ik je, vooral in mijn jonge jaren, heb mogen meemaken en zie het als een verrijking in mijn leven.
Jij inspireerde mij met je fijne gesprekjes, je eigen authentieke kijk op het leven, de kunst en jouw muzikaliteit en aparte muziek. Want ook later (tussen zo’n 40 jaar tot 4 weken geleden...! ) kwam ik je regelmatig tegen in Leiden en hielden we elkaar op de hoogte van elkaars leven en wat ons bezighield. Ook met Madeleine (tot zes jaar geleden) en zussen hield je contact en werd je een tijd lang onze ‘gezinsvriend’ want we genoten alle vier van het samen tot diep in de nacht, muziek maken, zingen, sjekkies roken, biertjes drinken, zware gesprekken voeren over psychologie, relaties, geschiedenis, geloof en muziek, en lekker lachen of filosoferen over God, liefde en de dood!
Toen jij je tweede liefde Resi ontmoette en trouwde, begon je aan je tweede episode van je leven. Jij als vader van twee zoons en ik als moeder van mijn dochter Jaël, zagen en spraken elkaar wat minder want we verdeelden onze aandacht meer naar onze eigen gezinnen. Ook al woonden we meer dan 30 jaar maar een paar straten van elkaar... maar omdat jij mij en ons natuurlijk elke keer bleef uitnodigen voor al je prachtige producties en voorstellingen die je maakte of aan mee had gewerkt, bleven we elkaar een beetje volgen.
Dus tja, ik voel me zo verdrietig en geschokt dat je er zo opeens niet meer bent om jou dit te kunnen vertellen en je te zeggen hoe dankbaar ik je ben. Echt ontzettend erg dat ik dit niet eerder met je heb gedeeld Warner. Ik had je graag nog eens aan onze tafel gehad
om weer eens lekker bij te kletsen elkaar. Maar heel helaas
dan nu maar.... wel te laat, op deze schriftelijke manier, want je bent er niet meer....! Ik ben te laat, en jij te vroeg gegaan...al voelden we het altijd aan .. dat verbindende, bijzondere lijntje tussen ons zal altijd blijven bestaan in mijn herinnering en vooral mijn hart en leven.
Dank je wel Warner, voor wat jij voor mij betekend hebt.
En natuurlijk ook van Resi, je twee zoons en andere vrienden en kunstenaars die jullie om je heen hadden, heb ik genoten doordat jij al je bijzondere en vaak absurde maar boeiende voorstellingen en composities aan ons liet horen en zien wat er in jou omging.
Wat ben ik blij met de bijzondere vriendschap die we hadden en die ik nooit vergeten zal.
Dankjewel lieve Warner.
Ik zal je missen!

Lieve Resi, Daan en Thije, vrienden, familie en alle nabestaanden wens ik ontzettend veel sterkte, kracht, licht en liefde, met het grote en zware proces om het verlies en gemis van partner, vader, vriend, en maatje Warner, te verwerken.
Laat het verdriet, hoorbaar klinken, het gemis zichtbaar zijn, huil lang en rouw zo lang als nodig blijkt, want alle herinneringen aan Warner blijven bestaan in mij en jullie zelf en leven dus door in gedachten, beelden, geuren, kleuren, en vooral in muzikale klanken!
Vraag steun, deel en deel en deel al je gevoelens om je kracht weer te vinden en het gemis te vullen met liefde en dankbaarheid voor en van iedereen.

Heel veel sterkte Resi, en ik hoop tot ziens in de stad of aan onze grote tafel in Oegstgeest. Je bent altijd heel welkom!

Liefs,
Marleen Eijgenstein.