Joost, my beautiful man, mijn schatje,
Joost ik mis je,
Het is zo moeilijk, vooruit gaan, door gaan, meer meemaken, nieuwe leven leven, die jij niet zal kennen, die je niet zal zien, waar we jou niet meer zien. Het is moeilijk en pijnlijk. Ondanks de tijd, de snelgaande maanden en trage seconden zonder jou, het blijft onmogelijk en onwerkelijk. Wie zegt niu, dat jou is overkomen, dat ik jou zo heb moeten treffen, dar onze lieve Luca en Lara geen afscheid konden nemen van hun lieve papa, dat je zo uit hun levens werd weggenomen en zij van de jouwe... Ik denk elke seconde aan jou. Elke dag denk ik aan je gezicht, je glimlach in je ogen, je handen om mijn handen, jij autorijden, jij lekkers italiaans, indonesisch koken, je plotselinge harde contagious lacht, en je wijze advies en altijd rustige stem. Ijij bent lang niet weg van me, en ik ben bij jou gebleven. Ik ben hier Joost, en laat je niet weg, ik ben bij jou. Wat zou ik niet doen voor een moment naast jou, lang stil jou omhelzen en, vertellen wat ons is overkomen, wat thuis is gebeurd. Ik voel me zo eenzaam en zo alleen zonder jou. Het is zo oneerlijk en brutaal. We zouden oud worden met elkaar. Je zou zien wie onze kinderen zijn, en wat je "mannetje" Luca gaat worden, wat voor persoon, voor iemand, die allemaal intrigeerde jou zo veel en maakte jou tegelijk zo trots, op hun! Op ons, the Us, "we zijn een leuke familie" zei je tegen me, ik zittend op de vloer blij voor ons, je staande in je werk-kleren, met een grote trotste glimlach op je gezicht. Die laatste nacht voor de 22e samet thuis met z'n viertjes woonkamer Kerst dansen cd Rudolf, puzzles op de vloer.
