In 2018 ben ik bij Simon Strackee gekomen voor een second opinieonderzoek na een trauma aan mijn rechterarm. Ik ben erg dankbaar dat hij mijn behandelend arts was. Je moest vaak lang wachten voordat je aan de beurt was, maar tijdens het consult werd er ruim de tijd voor je genomen op een deskundige en menselijke manier. Hij heeft er alles aan gedaan om mij te kunnen helpen.
Ik ben erg geraakt door het overlijden van Simon. Hij is een groot gemis voor zijn patiënten.
Ik wens allen die hem lief hebben veel sterkte

Vanaf 2010 ben ik patiënt geweest bij Simon Strackee… toen ik bij hem kwam als patiënt voor een second opinion omdat het volgens een ander ziekenhuis tussen mijn oren zat, zag hij meteen wat er mis was in mijn arm. De afgelopen 12 jaar inmiddels 13 keer geopereerd omdat hij toch ieder keer weer een mogelijkheid zag om iets te proberen. Onvoorstelbaar dat ik net het bericht kreeg dat Simon er niet meer is. Hij heeft altijd gezegd : ik geef je niet op en we blijven doorgaan en zoeken naar een oplossing.
Met deze woorden in mijn achterhoofd zal ik doorstrijden.

Zijn humor tijdens de poliklinische operaties, zijn begrip en kennis zal ik missen.
Ik wens alle nabestaanden en ook zijn naaste collega’s enorm veel sterkte met dit grote verlies.

Ik wist niet wat ik vanochtend in de krant las. Onbevattelijk dat Simon er niet meer is. Zo'n aardige man, zo'n kundige chirurg die voor alles en iedereen openstond. Wij als fysiotherapeuten (vooral de handherapeuten
onder ons) gaan hem zeer missen want wij hadden een streepje bij hem voor.
Bovendien een authentiek persoon die zijn eigen mening niet onder stoelen of banken stak. Ik zal nooit een minicongres vergeten waarbij een andere chirurg een gloedvol betoog hield voor het gebruik van een bepaald medicijn waarna Simon door iemand uit het publiek gevraagd werd wat hij ervan vond. Zijn typische Simon-antwoord was: "daar heb ik helemaal niets mee". De zaal lag vervolgens in een deuk.
Ik wens de nabestaanden en iedereen Simon liefhebben veel sterkte toe.
Kees Nooij, fysiotherapeut AMC

Met zijn uitgebreide kennis en kunde, maar ook met zijn warme persoonlijkheid een groot voorbeeld als plastisch chirurg, en mens. Een technicus binnen en buiten het ziekenhuis en veel tijd en interesse voor zijn patiënten, en iedereen om hem heen. Mooi om al deze verhalen over hem te lezen, maar ook extra droevig. Wat een gemis. Heel veel sterkte voor de nabestaanden.

Er gaat geen dag voorbij of ik moet denken aan chirurg Simon Strackee. Al zou ik het niet willen het zou niet lukken. In december 2006, een jaar of drie na een lullige val met mijn motor, heb ik hem met een scheefgegroeide rechter pink als gevolg van dystrofie door een polsbreuk, opgezocht in zijn werkplaats/studio en hem mijn pink toevertrouwd. Het klikte meteen; in die jaren was ook hij een verwoede motormuis. Besloten werd een poging te ondernemen de pink recht te zetten. Ongeveer drie kwartier lang, grapjes makend en anekdotes vertellend, hanteerde hij zijn instrumenten en moedigde ik hem dapper aan zich daarbij vooral niet in te houden - ja, kunst, heel mijn hand was platgespoten. Ondertussen maakte ik, met een Nikonnetje in de linker hand, talloze kiekjes, van hem, van de assistenten en van al het snij- en hechtwerk. Daar heb ik nu, de afgelopen uren, vertederd naar gekeken.
De ingreep was geen succes, de pink groeide krom terug en ik heb Simon nog één keer opgezocht om zijn mening te vragen over amputatie; hij raadde het af wegens kans op fantoompijnen.
En zo is het gegaan, zo is het gebleven. Elke dag dat ik mijn handen was, iemand een hand geef, tevergeefs de muis met mijn rechterhand probeer te bedienen, telkens moet ik aan deze zo menselijke, betrokken, empathischde chirurg denken. En kan slechts vermoeden hoe zeer hij gemist wordt door zijn gezin , zijn vrienden en zijn oud-collaga's. En natúúrlijk...ook ik kan hem niet vergeten...géén dag...
Paul Pajzs