Wat een liefdevol afscheid en dank jullie wel dat ik er langs deze weg toch een beetje bij mocht zijn. Ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies van een liefdevolle moeder, oma en overgrootmoeder ✨✨💕

Bedankt aan een ieder die heeft meegewerkt aan dit mooie afscheid en deze digitale herinneringsplaats tot een prachtig eerbetoon aan mijn moeder heeft gemaakt.

Vorige week vrijdag zat ik ‘s avonds stilletjes naast u bed. U ademde licht en maakte een zacht zangerig geluid. Dat kwam door uw stembanden die gestreeld werden door uw ademhaling. Plots hield het op. Het zou toch niet ...

Na ruim 95 jaar maakte het gevreesde virus toch nog plotseling een eind aan uw leven. Gelukkig zag ik geen lijden. Wel maakte een grote eenzaamheid zich van mij meester. De laatste jaren hadden wij dagelijks en vaak langdurig contact. ‘s Avonds om 7 uur dronken wij samen koffie via Skype of FaceTime. Dit met de koffiekopjes in ons beider handen. Al nippend bespraken wij de dag. Aan uw ogen zag ik hoe u zich voelde. Soms was dat een wat vermoeide blik, als ze druk in haar huis was geweest. Vaak opgewekt en vertelde ze vol trots en levenslust dat ze helemaal naar het dorp gelopen had. Een ijsje had gegeten of mooie kleren uitgezocht als er bij Van Silfhout weer een nieuwe collectie was gearriveerd, waar zij als eerste kennis van had mogen nemen. Erwtensoep eten met de buren in het plaatselijke café waren hoogtepunten.

Door het gevreesde virus nam dit allemaal af. Ons bezoek aan haar werd wekelijks en wij haalden haar zo veel mogelijk op en gingen als het even kon een flink stuk met haar wandelen in de rolstoel. Ook de zorg nam toe door een infectie aan haar been, dat maar niet over wou gaan. Gelukkig vereenzaamde ze niet. Ze had veel aanloop van de zorg. Bep en Leida stonden altijd voor haar klaar. Ook als ze niet thuis was kon ze op hen rekenen, want voor de Poesjes moest er altijd eten staan. Via haar iPad zag en sprak ze zussen, kinderen en kleinkinderen. Ze hield daarbij rekening met de tijdzones als ze contact met Matté in de USA zocht. Met hem wisselde ze foto’s en filmpjes uit. Van poezen, eekhoorntjes en zelfs een kalkoen op straat in Boston!

De aanschaf van een IPad, had vijf jaar geleden heel wat voeten in de aarde. Eerst wilde ze er niet aan, maar dankzij haar zus Jopie die haar had laten zien welke leuke spelletjes je er op kon doen, ging zij overstag. Het eerste en wat later zou blijken laatste spelletje dat ze speelde was een type cursus. Een vliegtuigje met aan de staart een vlag met 3 letterwoorden vloog langzaam door het beeld om je de tijd te geven dat 3 letterwoord na te typen. Uiterst fanatiek maakte zij zich zo in korte tijd het typen meester.

De krant kon ze door haar slechte ogen niet meer lezen. Ook hier bood de iPad uitkomst. In grote letters nam ze dagelijks kennis van de dingen die in de wereld om haar heen gebeurden.

Oude films als Bleke Bet en de Fanfare bekeek ze via YouTube als er op TV niets te zien was. Een gemiste aflevering van Goede Tijden via RTLXL, zelfs in Spanje. Van deze langlopende reeks heeft ze geen enkele aflevering overgeslagen.

Als ik de hele vele hartverwarmende bijdragen op Memori lees bedenk ik mij hoe zij daar van genoten zou hebben als zij al die lieve en mooie woorden over haar zelf op de iPad had kunnen lezen.

Ook ik deel mijn herinneringen op dit digitale medium. Liever zou ik deze over een uurtje uitspreken tijdens de afscheidsbijeenkomst in de Maranathakerk. De omstandigheden maken dat jammer genoeg niet mogelijk.

Ma, ik mis je vreselijk.