Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Peter, onze mannengroep is de plek om elkaar en onszelf beter te leren kennen. Zo nu en dan deden we dat samen ook buiten de groep: een broodje in noord, een wandeling in het Vondelpark of een rondje Nederland met als einddoel station Geldermalsen. Het Veerhuis stond nog op de planning. Maar toen kwam die alles veranderende en niets ontzienende ziekte. Wat hadden we nog graag één keer met elkaar willen leren en groeien. Nog één keer met elkaar mediteren. Nog één keer met elkaar lachen en huilen. Nog één keer linksom huggen. Maar het universum, of wie of wat dan ook, heeft anders besloten. Het mocht niet meer zo zijn. Het stemt me verdrietig. Maar ook dankbaar. Dankbaar dat ik jou als dierbare mannenbroeder heb mogen leren kennen, dankbaar dat je mij veel hebt geleerd en hebt meegegeven (met wellicht het grootste leermoment tijdens de allerlaatste keer dat je - samen met Hanneke - je aangrijpende verhaal met ons deelde), dankbaar voor onze waardevolle momenten samen, dankbaar dat je deel van mijn leven was en - door je wijsheid, verhalen en adviezen - nog steeds bent. Dankbaar ook dat jou een lange weg van pijn en onmenselijkheid gespaard is gebleven.

Rest mij jou en Hanneke een klein cadeau te geven met dit mooie nummer van ook een mooie en wijze man. Een nummer voor troost en ondersteuning. Een nummer dat voor mij symbool staat voor onze gezamenlijke weg van groei, ontwikkeling en bewustwording. Een weg die we voor een deel samen hebben doorlopen. Jij hebt jouw afslag nu genomen. Wij gaan nog even door lieve Peter. Fysiek zonder jou, maar in mijn hart en hoofd zal jij er echter altijd bij zijn.

Dag lieve Peter!!