Vaarwel Peter,
Als je elkaar al zo lang kent, zoveel samen hebt meegemaakt, hebt samen gewerkt, zoveel hebt gedeeld, dan denk je dat er altijd nog een later is: een moment dat je ooit samen op een bankje zult zitten aan de Waal of aan het strand, herinneringen ophalend aan alles wat achter ons ligt, aan toen onze kinderen nog klein waren of hoe we met Global Action Plan de wereld wilden veroveren.
Dat perspectief is er niet meer. Maar voor ons, voor mij, Joke en kinderen ben je al zo lang (en voor de kinderen al hun hele leven lang) zo’n onvervreemdbaar houvast, zo’n deel van de familie, zo horend ook bij ons leven, dat het haast ondenkbaar is dat je er niet meer bent. Je was voor hen die pa, waarmee ze konden filosoferen, de grote vraagstukken des levens doornemend. Dan was je in je element en je begreep ze zo goed omdat je ons zo goed kende.
Je leeft door in ons, al zullen we je ontzettend missen. Niet meer samen wandelend of gewoon big hugs met onze kinderen of die ‘big smile’. Niet meer orerend over ‘walk your talk’, ‘practice what you preach’ of andere levenslessen.
Maar het lichtpunt is dat het ons geen moeite zal kosten om ons voor te stellen wat jij van iets zou vinden, wat jouw advies zou zijn. Dat is onze troost en daarin zal je nog heel vaak in onze herinnering blijven en ‘Wat zou Peter ervan vinden’……
En jij hoeft dan niks anders meer te doen dan vanuit de diepe leunstoel daarboven te knikken, met die twinkel in je ogen en je hoeft niet eens meer te zeggen ‘wat dacht jezelf’ want door de herinnering aan jou weten we het antwoord al.
Het ga je goed Peter en weet dat wat je hebt gezaaid weer zal bloeien. En in je kinderen leef je voort. Maar weet vooral dat je aanwezigheid, je warmte, je vertrouwen, je enthousiasme voor het leven, ons leven mooier maakte. Bijna 40 jaar lang. Dat staat en dat is zo sterk, daar blijven we de rest van ons leven op teren.
Andre, Joke, Jolijn, Floor, Donne