Als ik denk aan de vele fietstochten met Peter en Christa, gaan mijn gedachten telkens uit naar de verhalen van Peter over hoe iets is ontstaan en waarom iets is zoals het is.
Peter had overal wel een idee over, hij kon zo genieten van de natuur en van de mensen waarmee hij op pad was. Zo vonden wij het praten over whisky en/of lekkere pilsjes al heerlijk zonder te proeven, hij stond altijd open voor nieuwe smaken en culturen. Daarbij maakte hij geen uitzonderingen betreffende personen. Het gezegde: ‘wa d’n boer nie kent da eet ie niet’ is voor Peter niet van toepassing.
Ik heb Peter ervaren als een vriend en was telkens blij om hem te zien. Daarom ‘Proost’.
Jos
In de Slabroekse bossen waar we zo vaak met z’n vieren gefietst hebben, gaan wij een toast uitbrengen op Peter en denken daarbij terug aan ontelbare mooie momenten. De weekendjes weg, de kerstvakanties op Terschelling, de feestjes, de logeerpartijtjes in Uden en in Huizen.
Ik denk aan Peters grote interesse in mensen: jong of oud, arm of rijk, slim of minder slim dat maakte geen verschil voor hem. Hij wist altijd wel een verhaal te vertellen en je voelde dan zijn oprechte belangstelling. Maar net zo in het oog springend was zijn bourgondische kijk op het leven die niet alleen tot uiting kwam in zijn positieve houding maar ook in zijn passie voor lekker eten. Zowel het bereiden als het verorberen ervan was een groot plezier voor hem. Altijd als we kwamen stond er wel een of ander bijzonder gerecht op tafel. Wij zelf bewaarden een nieuw en goed gelukt recept voor ‘als Peter en Christa komen’.
Dat Peter er nooit meer zal zijn vind ik onvoorstelbaar. Veel te snel, veel te kort. Nog zoveel plannen en ambities. Nooit meer dat vriendelijke hoofd, nooit meer dat lachje, nooit meer die grapjes!
Wat zal mijn zus haar maatje, haar steun en toeverlaat, haar rots in de branding missen. Ik hoop dat de mooie herinneringen aan Peter een steun zullen zijn voor haar, de (klein)kinderen en voor ons allen.
Barbara
