Gek eigenlijk dat ik em op de Rode Kruislaan nooit ben tegengekomen, zelfde leeftijd en generatie maar wij woonden in de 1 na laatste flat. Wel altijd buiten voetballen, altijd altijd altijd voetballen :-)
Daarom uiteraard, SV Diemen, vanaf de f-junioren, Pascal de jongen met het fantastische linkerbeen en trap, de uitvoerende middenvelder die toen al alles rustig overzag. Altijd in de hoogste elftallen van de jeugd omdat hij daar zeker thuis hoorde, jullie vader was 'n geweldige voetballer jongens.
Ik heb zelf nooit in die hoogste elftallen gespeeld tot aan de C1 toen ze doorhadden dat ik het ook wel 'n beetje kon, werd veel gepest door sommige omdat het 'n vriendengroepje was, maar, jullie vader, nooit, dat was ook een van de mooiste dingen aan Pascal, jullie lieve vader, wat mij betreft, hij trok z'n eigen plan, en deed wat ie zelf wel of niet goed vond, nooit met de groep meedoen of lopen. Ik kan me ook niet herinneren dat we ooit ruzie hebben gemaakt of gehad, or zelfs 'n woordenwisseling, 't was wat dat betreft 'n voorbeeld voor velen, rustig, beheerst, kalm, controle, dat zag je ook in z'n manier van voetballen en manier van gedragen terug trouwens!
Daarna, rond de leeftijd dat we naar de middelbare school gingen, gingen we allebei naar het Pieter Nieuwland College in Amsterdam Oost, en heb ik 6 jaar of misschien wel 7 met Pascal in dezelfde klas gezeten vanaf de brugklas af aan :-) Valt verder niet veel over te vertellen behalve dat we 'n keer met de leraar frans hebben gesproken omdat 1 van ons 'n half puntje meer nodig had voor frans om over te gaan naar groep 8 en we dat voor mekaar kregen. Daar was Pascal echt blij mee toen: bedankt Deem, maar, goeie vrienden help je altijd, en Pascal was gewoon een goeie vriend van mij, altijd geweest, altijd gebleven.
Na de middelbare school het contact 'n beetje verloren, ik denk dat ik hem nog 2x tegen ben gekomen in Diemen of ergens anders misschien, daarvoor nog wel bij SV Diemen maar Pascal ging naar de zondag en ik naar de zaterdag afdeling.
Die 2x dat we elkaar nog tegen kwamen waren zoals altijd, vrienden, Pascal altijd vriendelijk en aardig en ik van hetzelfde, effe kort bijpraten en hup daar gingen we weer onze eigen weg in 't leven.
Jaren zijn voorbij gegaan, ik wist wel dat jullie 'n gelukkig gezinnetje hadden met gezinsuitbreiding, heb wat foto's gezien en dat zag er gelukkig uit, Pascal ook.
Tot dit vreselijke nieuws tot mij kwam van de week...
Ze zeggen wel eens, de goeie mensen verdienen het helemaal niet, maar het leven kijkt daar niet naar.
Ik weet niet wat ik kan of moet of wil zeggen, behalve dat ik het vreselijk vind om dit te weten, zo'n jonge goeie vriend, zo'n toegewijde liefhebbende vader en echtgenoot, iemand die ik me voor altijd zal herinneren zoals Pascal op mij overkwam, vriendelijk, aardig en rustig, en 'n uitstekend goeie voetballer.
Ik wens jullie zo ontzettend veel sterkte met het dragen van dit grote verlies, en ik kan alleen maar hopen dat jullie je vader trots gaan maken door ondanks dit toch 'n ontzettend mooi en gelukkig leven te gaan krijgen, dat wens ik jullie alledrie toe, en heel veel sterkte :'''-(
