Ten eerste wens ik Sam en familie alle kracht en liefde toe om dit verlies te dragen.
Lieve Minkie, mijn parijsvriendinnetje...
Je leven is tot stilstand gekomen... De sneltrein waar je de laatste anderhalf jaar in hebt gezeten was verschrikkelijk voor jou, Sam, je familie en alle mensen om jou heen die van je houden. Het voelt zo oneerlijk dit, je had beter moeten worden! Je hebt de afgelopen anderhalf jaar echt als een leeuwin gevochten en je lot gedragen: krachtig en positief. Ik heb daar zo'n bewondering voor.
Ik leerde jou kennen op je 18e in Parijs. We waren daar net allebei een maand als au pair en meteen hadden we een klik. Wat hebben we daar samen een fantastische tijd gehad, zoveel gelachen en avonturen beleefd. Na Parijs hielden we contact maar we gingen allebei onze eigen weg. Jij ging in Antwerpen een visagie opleiding doen, ik bleef in Parijs voor de liefde. Al die jaren hielden we contact, soms op een laag pitje. Toen onze zonen Sam en Ravi een paar jaar oud waren, werden we weer closer. Samen gingen we een weekendje terug naar Parijs om herinneringen op te halen. Uren, nee, dagen praten, lachen, wijn en peukje erbij en mensen spotten vanaf ons terras. Vanaf dat moment waren we weer dikke mik en heb ik zoveel leuke momenten en een topvakantie met jou en Sam beleefd. Sam, jouw grootste liefde waarvoor je door het vuur ging. Altijd had je het over hem, zo trots en vol liefde over jouw prachtige zoon.
Lieve Mink, al dertig jaar ben je in mijn leven als een bijzondere, originele, grappige, knappe, creatieve, eigenwijze, unieke vriendin. Ik koester zoveel mooie herinneringen aan jou! Zo verdrietig en bijzonder tegelijk dat ik deze laatste fase van jouw leven zo intens met je heb beleefd en je heb kunnen vasthouden, troosten, samen huilen en toch ook nog af en toe lachen...
Rust zacht mijn lieve vriendin, tot ooit.... Ik hou van jou 💖
