Minke Boeijen. Het zal het schoolseizoen 1987-1988 geweest zijn dat ze mij voor het eerst opviel op het Lindenholt College. Het huidige Mondial College in de Leuvensbroek, Nijmegen.
Lang, licht golvend blond haar en die ogen… toen besefte ik pas hoe mooi groen kon zijn. Dat groen net zo mooi kon stralen als de mooiste gele zonnestralen was nieuw voor mij. Een brede lach sierde haar gezicht.
Ooit fietste ik, vanuit school, een stukje met haar op richting haar huis in Bergharen. Nog voordat we afscheid namen aan het eind van Wijchen, vertelde ze me dat haar tweede naam Josefien was. Muziekfreak als ik was, was de plaat van Chris Rea, Josephine, met stip één van mijn lievelingsliedjes.
In die tijd ook een cassette met muziek aan haar gegeven waar ze me misschien twintig jaar later nog eens aan herinnerde. Of ik nog wist welke platen ik daarop had gezet? Ze was de cassette kwijt en ze wilde graag weer die muziek luisteren. Drie platen waarvan ik me nog kan herinneren dat ik ze daarop had gezet: The Tubes – Don’t Want to Wait Anymore, Joe Cocker – You Are So Beautiful en natuurlijk Chris Rea met Josephine.
Het spreekt voor zich, mijn jeugdige hart had Minke Boeijen omarmt. Inmiddels klopt mijn hart al 51 jaar. Een leeftijd waarvan ik had gehoopt dat Minke die lang en breed zou overtreffen.
Maart 2021. Via Messenger heb ik contact met Minke. Hoorde dat kanker haar leven en dat van Sam overhoop heeft gegooid. Ik eindig het gesprek met de zin: ‘Blijf vechten meid!’ Ze antwoord met het volgende:
‘Hey lief. Vechten doe je niet tegen de kanker. Een weg of een manier zoeken om geluk te blijven voelen in deze onzekerheid. Dat is het gevecht.’
Er wordt wel gezegd dat de diepste behoeftes van de mens zijn: veiligheid, vrijheid, verbinding en vertrouwen in onszelf. Ik troost me met de gedachte dat Minke nu veiligheid en vrijheid ervaart en vanuit het hiernamaals in verbinding zal blijven staan met Sam en hem vertrouwen zal geven.
Minke, dank je voor je positieve invloeden!!