In november 2021 werd jij DE grote vriend van mijn zoon Florian, jullie hebben elkaar via gamen leren kennen. Al snel kwamen jullie bij elkaar op bezoek en leerde ik jouw moeder Minke kennen. Ondanks de korte tijd dat ik Minke heb gekend maakte ze direct een grote indruk op mij door haar openheid en kracht. Regelmatig Appte we om de logistiek van jullie bezoeken te regelen, jij in Amsterdam en Florian in Haarlem. Tussen de regels door vertelde Minke mij dan hoe het met haar persoonlijk ging en hoeveel ze van jou hield. Jammer dat ik Minke niet eerder heb leren kennen, heel jammer dat ik haar niet langer mag kennen
Jij Sam bent altijd welkom hier bij Florian, dat weet je !
Heel veel liefs, Arnoud

Minke was vroeger regelmatig bij ons te vinden, ging zelfs mee op vakantie. ALs kleine zusje van, deed ik er niet heel erg toe als Minke met mijn grote zussen omging. Soms maakte me dat jaloers, maar ik keek ook op tegen al dat vrouwelijk volwassen schoon, zij het op afstand. Jaren later kwamen we elkaar weer tegen in de grote stad Amsterdam, nu allebei ècht volwassen en allebei moeder. Opeens was ik niet meer dat kleine zusje en zag ik ook haar kwetsbaarheid. Dat was een mooi contact wat me altijd bij is gebleven. Ik wens jullie allemaal sterkte met dit verlies. Liefs, Floortje

Lieve familie en vrienden van Minke,
Wat een mooi afscheid. Zelf heb ik Minke maar een paar keer ontmoet, onder gezellige omstandigheden en ze was heel vrolijk. Veel sterkte met het gemis van jullie lieve Minke.

Groet,
Lalita Fonseca (vriendin van Tamar)

Lieve familie,

Op 28 april 2021 werden Minke en ik, toen nog totale vreemden voor elkaar, samen op een kamer geplaatst op afdeling 3B van het VUMC. We zagen het allebei absoluut niet zitten. Zij was zelf nog vrij fit en vond mij veel te ziek, was bang dat ze mij nog erger zou belasten, ik voelde me heel beroerd en had beslist geen zin in gezelschap. Al snel kwamen we erachter dat we onwijs goed met elkaar op konden schieten en ontstond er een hele bijzondere vriendschap. In een relatief kort maar essentieel gedeelte van onze levens kruisten onze wegen elkaar. We hebben maanden achter elkaar 24/7 lief en leed met elkaar gedeeld. Elkaar door helse momenten heen gesleept, samen gehuild maar zeker ook gelachen. Sam, weet dat er geen dag voorbij ging dat je moeder het niet over jou had gehad. Ze was zó trots en haar hart liep over van liefde voor jou. Hoe relatief kort ik Minke ook heb mogen kennen, ze heeft voor altijd een heel speciaal plekje in mijn hart en herinnering. Lieve, creatieve, gezellige, dappere, eigenwijze Mink.

Heel veel kracht en liefde toegewenst de komende tijd. Ik hoop dat jullie Minke met jullie mee blijven dragen in alle mooie herinneringen en zullen blijven herkennen in elkaar en in jezelf.

Minke Boeijen. Het zal het schoolseizoen 1987-1988 geweest zijn dat ze mij voor het eerst opviel op het Lindenholt College. Het huidige Mondial College in de Leuvensbroek, Nijmegen.
Lang, licht golvend blond haar en die ogen… toen besefte ik pas hoe mooi groen kon zijn. Dat groen net zo mooi kon stralen als de mooiste gele zonnestralen was nieuw voor mij. Een brede lach sierde haar gezicht.
Ooit fietste ik, vanuit school, een stukje met haar op richting haar huis in Bergharen. Nog voordat we afscheid namen aan het eind van Wijchen, vertelde ze me dat haar tweede naam Josefien was. Muziekfreak als ik was, was de plaat van Chris Rea, Josephine, met stip één van mijn lievelingsliedjes.
In die tijd ook een cassette met muziek aan haar gegeven waar ze me misschien twintig jaar later nog eens aan herinnerde. Of ik nog wist welke platen ik daarop had gezet? Ze was de cassette kwijt en ze wilde graag weer die muziek luisteren. Drie platen waarvan ik me nog kan herinneren dat ik ze daarop had gezet: The Tubes – Don’t Want to Wait Anymore, Joe Cocker – You Are So Beautiful en natuurlijk Chris Rea met Josephine.
Het spreekt voor zich, mijn jeugdige hart had Minke Boeijen omarmt. Inmiddels klopt mijn hart al 51 jaar. Een leeftijd waarvan ik had gehoopt dat Minke die lang en breed zou overtreffen.

Maart 2021. Via Messenger heb ik contact met Minke. Hoorde dat kanker haar leven en dat van Sam overhoop heeft gegooid. Ik eindig het gesprek met de zin: ‘Blijf vechten meid!’ Ze antwoord met het volgende:
‘Hey lief. Vechten doe je niet tegen de kanker. Een weg of een manier zoeken om geluk te blijven voelen in deze onzekerheid. Dat is het gevecht.’

Er wordt wel gezegd dat de diepste behoeftes van de mens zijn: veiligheid, vrijheid, verbinding en vertrouwen in onszelf. Ik troost me met de gedachte dat Minke nu veiligheid en vrijheid ervaart en vanuit het hiernamaals in verbinding zal blijven staan met Sam en hem vertrouwen zal geven.

Minke, dank je voor je positieve invloeden!!

Lieve Sam, het was zomer, het was volle bak druk in de Jordaan. De Noordermarkt schitterde in de zon en er was een hoop bedrijvigheid door de boerenmarkt op zaterdag. Je moeder en je vader vervoerden jou in een bakfiets. Deze bakfiets was beschilderd met een een opengesperde bek van een haai. Je was nog klein en lag lekker in het bakje van de fiets op een schapenvacht te spelen. De zon scheen, je vader en je moeder waren maar druk met je in de weer. Onder doeken die precies pasten bij de sfeer van die mooie dag kreeg jij van je moeder de borst. Hierna viel jij als een blok in slaap. Wij dronken koffie en zaten lekker te kletsen in de zon. De krant, een zonnetje, appeltaart en een mooi plekje op de bank in het speeltuintje. Deze dag was in zijn eenvoud volmaakt. We genoten met volle teugen. Je vader en moeder waren apetrots op jou en op dat moment was het leven mooi.

Lieve Minke,
Als kleine baby ben je een paar dagen bij ons komen logeren.
Leon en Perke vonden dat prachtig.
Ellen en Hansje hadden tegen ons gezegd dat we dan vast konden wennen als we een derde kind wilde hebben.
We hebben van je genoten.
Liefs ome Bart en tante Marijke
Ellen, Sanne, Jesse en Sam heel veel sterkte in deze tijd.