Lieve René, Irette, Rebecca en alle andere familieleden
Graag deel ik nog wat andere herinneringen van samen zijn met Mieke.
Ik ging mijn kleinste kamertje opknappen; mijn hobbykamer. En wie kwam me helpen sauzen? Mieke!
82 jaar en hups, mijn grote zwarte schort voor en toen gingen we samen sauzen. In de pauze zat ik op de grond met wat drinken en zij ook. Ze zat op mijn kussen tegen de muur aan. Het leek alsof we studenten waren op kamers. Ha ha. Ik heb er zo van genoten dit samen te doen. En ze deed het ook nog eens heel goed!
Toen René kwam helpen met mijn bed verhuizen kwam Mieke ook mee. Ik heb een blessure aan mijn handen en ik dacht, Mieke komt mee voor de gezelligheid, maar voordat ik 't wist liep ze met mijn dekbed en kussen te sjouwen. Pff; taaie oma.
Ik vroeg: "Mieke wil je alsjeblieft een keer komen logeren in deze mooie kamer? Dan gaan we in het grote bed en kijken we een film met een zak chips" Ze zei gelijk JA! Ik had dit zóó leuk gevonden!!! Het enige wat we nu konden doen was samen in haar 1-persoonsbed liggen in haar kamer bij Gert en Diny. Toen ik haar wat warm hield en we samen rustten dacht ik aan mijn eigen oma en voelde hoe enorm veel jaar dat geleden is dat ik écht contact had met haar. Misschien wel als kind. Terwijl we samen op het bed lagen kwam dat als het ware bij elkaar en besefte ik hoe bijzonder dit nabij zijn is.
De tijd werd overbrugd naar vroeger, nu en wat we nog zullen hebben in de toekomst in een mengel moes van verdriet, gemis, en geluk tegelijk.
Op een keer gingen we samen naar een concertavond in de basiliek. Ehsan uit Iran ging mee en Anneke en Annelies ook geloof ik.
Ik haalde haar op met de auto en was wat zenuwachtig omdat ik niet zo makkelijk rijd in het donker. Maar met Mieke samen durfde ik het wel aan. Ik voelde me zo snel veilig en dan giechelden we wat en waren we samen sterk. Ik had eigen gebakken appeltaart mee en deelde rond in de pauze inclusief meegenomen warme chocolademelk en verse slagroom tot hilariteit van Anneke. ( "Olga, je hebt alles mee!") Maar we deden het gewoon, schoven op onze plaatsen en aten gniffelend alles op. Zoooo gezellig met oma Mieke erbij!
Ze zat bij mij op de achterplaats bij de oranjelampjes, samen met Cor en anderen voor mijn verjaardag.
Wat was het knus tot laat in de avond met de vuurkorf en verhalen. Toen ik haar voor de eerste keer dat ze bij mij zou komen tegemoet ging op de fiets, had ze de mobiel aan haar oor en ging op mijn aanwijzing van, en nu rechtsaf, gewoon links. Ik stond te ver weg om te roepen en ze hoorde het ook niet. Via hele omwegen kwam ze tenslotte aan.
Het ontroerde me zo dat ze zulke verre reizen maakte en hoofdverpleegster was en dan dit niet zo goed onder de knie had. Ik vond haar zo grappig met haar kleine postuur en eigenwijzigheid. Ferm en tegelijk lichtvoetig die Mieke.
Afgelopen voorjaar, nadat ze akelig lang alleen had gezeten in haar huis met coronaklachten, nam ik haar mee een stukje fietsen. Ze was haar zelfvertrouwen wat dat betreft wat kwijt. We fietsten super langzaam naar de Dijkstraat en gingen even aan bij de Eekhoeve. Wat genoot ze daar van! De mooie bloemen, spelende kinderen.. We aten iets op een bankje en fietsten na overleg toch nog helemaal naar het bos. Daar zaten we op een picknickbank. Het was heerlijk weer en ze had mijn rode pet op. Ik haalde de thermos met thee uit de tas en ze vertelde me dat ze zoiets op een vrije zaterdag doen helemaal niet gewend is. Ze vond het zo'n cadeau om samen te fietsen en ze was ook nog niet eens moe. Wel wou ze graag aan de binnenkant fietsen, bij de stoep.
Later vertelde ze steeds weer hoe blij ze was met de fietstocht en dat ze wel weer wou.
Toen ze wist dat ze ziek was, liepen we nog wel eens samen wat door de stad. Voetje voor voetje bereikten we onze bestemming waarbij ik mijn hart soms vasthield van waar ze nog heen wou. Ze voelde zo broos al en wou dan toch nog een eindje door.
Ze ging eens verkouden de naaiwinkel in waar ze door een' boze' mevrouw uit werd gebonjourd, ( die kende Mieke wel ) , en we liepen echt een heel eind naar bakker Floris met een pauze onderweg. Ook gingen we nog voor een bh winkelen.
Alles was zo vreemd; de coronaregels, de stillere straten in het prachtige voorjaar, haar achteruitgaan, het afstand houden op straat, de nieuwe werkelijkheid en het onwetende van hoe het verder zou gaan met Mieke. Dapper en krachtig was ze en o zo hartelijk in het je ontvangen en alle aandacht voor tijd samen en eten.
We hebben ook gebeden en gehuild, samen op de bank . Ze kon tegen me aan zitten zichzelf ook eens een beetje laten gaan. Zich laten verwarmen. Ze liet je inderdaad zo toe in haar leven dat het voelde alsof je elkaar al 40 jaar kent. Zonder gêne thuis zijn bij elkaar. Delen van Samos en nog weer Samos, de ICF- kring en Cees en Mirjam en dat ze zo graag op tompouzen trakteerde met haar verjaardag wat de buren eigenlijk te min vonden.
Onvergetelijk, warm en kostbaar deze herinneringen.
Shalom alle lezers, liefs Olga