"Geen frisdrank?!" Vol verbazing hoor ik dit aan. Het is hier bloedheet, we hebben vanmorgen een huis gebouwd en we besluiten voor iedereen een traktatie te bestellen. Op een aftands brommertje worden er zo 25 koude (nou ja koud.. dat zeggen ze wel, maar hoe kan nou zonder koelkast?) flesjes frisdrank besteld. Maar niet voor Merel, want die drinkt geen prik. Wat kan ik mij dat moment nog goed herinneren. Met net zoveel plezier pakte jij dan maar het zoveelste watertje die dag, want die verslonden we daar. Bovendien maakten we met de waterflessen de lokale bevolking dolgelukkig, weet je nog dat ze er bijna om vochten? Gek he, bij ons worden ze aan de kant getrapt. Zomaar een herinnering die vanmorgen toen ik naar Nial Horan('jouw liedje') luisterde mij bedacht. De herinneringen stromen binnen, wat te denken van jouw eerste vliegreis? Ogenschijnlijk relaxed stapte jij het toestel in en heb je de hele reis veel plezier gehad met het schermpje voor je. Bij aankomst in Malawi pakte jij je backpack nog net zo relaxed op en leek je een ervaren wereldreiziger. Op mij kwam je over als iemand die de wereld wel even zou ontdekken. Nooit zou jij klagen, simpelweg omdat Merel dat niet doet. Je genoot namelijk echt van het leven daar en de rust en eenvoud. Bij de projecten mochten we regelmatig water halen. Nu klinkt dat heel ontspannen, maar ik weet nog dat we vol bewondering keken naar de lokale vrouwen. Loodzware emmers op hun hoofd en soms nog een kind op hun rug. Waar wij doeken onder de emmers moesten doen om onze tere hoofdjes te beschermen, was dat bij die dames absoluut niet nodig. Ach wat hebben ze ons uitgelachen toen we eindelijk die emmers op ons hoofd hadden maar vervolgens de helft eroverheen klotsten. Maar, Merel klaagt niet en bleef het dus gewoon proberen. Uiteindelijk waren we zelf allemaal redelijk doorweekt, maar ach, dat was stiekem wel verkoelend. Nadat er genoeg water was gehaald mochten we het water mengen met de aarde en met onze voeten er in. Wie had dat gedacht? Een heerlijk moddermasker voor onze voetjes? O nee, we gingen er bakstenen van maken! Nou ook prima, Huppa wij aan de slag in de hitte. Maar.. de dag erna waren ze droog en konden we daadwerkelijk bouwen. Wat was dat een mooi en voldaan gevoel! Terwijl ik dit typ komt de volgende herinnering al weer boven; jij en de lange rok! Normaal geen meisje dat graag jurkjes draagt en nu moest je daar ineens lange rokken aan.. "want dat hoort daar zo en is respectvol" heb ik wel tig keren tegen de meiden gezegd daar. O O O.. wat een gezeur he?
Lieve Merel, ik heb nog zoveel herinneringen, ik moet hier alleen de woorden nog voor vinden. Nooit ben je uit mijn gedachten, net als je lieve ouders, broertje en zus niet. Ik hoop dat je nu ergens bent waar je bent begonnen aan een nieuwe prachtige reis, hopelijk weer met je backpack en je lange rok:-)
Veel liefs,
Leonie Weijling
