Lieve Max,
Door jouw ziekte was het voor jou ineens makkelijker om over jouw gevoelens te praten naar mij toe. Ook jouw emoties hierbij liet je veel makkelijker zien. Deze openheid vanuit jouw kant heb ik als zeer bijzonder ervaren. Hierdoor heb ik je nog beter leren kennen en het heeft ons verbaast dat we eigenlijk toch veel meer op elkaar lijken dan dat we ooit beseft hebben. In één van deze gesprekken gaf je aan dat je veel eerder meer van jezelf had moeten laten zien. Mijn antwoord toen was dat je mag zijn wie je bent en dat je daar trots op mag zijn. Dit vond je moeilijk om te accepteren, ik hoop dat je hier uiteindelijk toch rust in hebt gevonden.

21 oktober, jouw verjaardag. Vorig jaar 21 oktober werd je 50 jaar. 50 jaar, voor velen een bijzondere leeftijd om te bereiken. Voor jou was dit een moeilijke dag omdat je door jouw ziekte je nog meer besefte dat je veel te jong was om zo’n levensbedreigende ziekte te hebben. Achteraf was het en dan vooral het weekend erna, de laatste dag dat je je nog een beetje mens voelde.
Toeval of niet, 21 oktober is in de geschiedenis ook de dag dat de eerste gloeilamp werd gedemonstreerd. De gloeilamp en Eindhoven zijn toch echt met elkaar verbonden. Eindhoven, jouw geboorteplaats. Philips heeft in het begin van jouw leven al een grote rol. Samen met oma bracht jij namelijk elke werkdag opa naar het kantoor van Philips. Later werd PSV als sportman jouw clubje.
Dat is in ieder geval iets waarin we niet op elkaar lijken. Jij omarmde sport – zelf sporten, meegaan met Ruben naar tennis, sport kijken op tv, praten over sport.
Ik daarentegen…… Mijn komst bij Unicum (jouw tafeltennisclub) in mijn tienerjaren. Ik denk dat ze daar mijn naam niet eens kende. Ik werd altijd aangesproken als ‘ het broertje van Max’. De verwachtingen waren in het begin dan ook heel erg hoog. Die verwachtingen heb ik niet waar kunnen maken. Dat zegt volgens mij genoeg over het verschil in sporttalent tussen jou en mij.

Vrij in het begin van onze gesprekken gaf je aan dat je het heel fijn zou vinden als ik iets wilde zeggen tijdens jouw afscheid. Jij maakte je hier zorgen over. Die onzekerheid was echt nergens voor nodig. Als er iets duidelijk is geworden de afgelopen dagen is wel wat jij voor mensen hebt betekend. Als jij nou eens kon zien met zijn hoevelen we hier zijn en wat voor prachtige woorden hier al zijn gezegd.

Als ik terugdenk aan mijn eerste herinneringen aan jou dan was jij als grote broer met hele andere zaken bezig dan ik. De acht jaren in leeftijd die wij verschillen zijn in de beginjaren van mijn leven erg groot. In mijn beleving was je weinig thuis, dan kan ook wel kloppen omdat wanneer mijn eerste herinneringen beginnen jij al een tiener was.
Ik herinner me nog wel een ochtend toen ik een jaar of vier moet zijn geweest. In alle vroegte heb je mij meegenomen naar de zandbak in de tuin waarin we samen gespeeld hebben. Eigenlijk herinner ik me alleen de ijskoude voeten die ik toen had.
Verder weet ik dat we veel spelletjes hebben gespeeld. Hierbij was je altijd erg fanatiek en was het voor mij moeilijk om van je te winnen.
We hebben eigenlijk meer contact gekregen toen Rachelle werd geboren. Wat vonden ik en Karen haar fantastisch. We wilden graag veel bij haar zijn daardoor kwam ze vaak logeren en zagen wij elkaar veel vaker.
Verder stond jij altijd voor mij klaar. Ik hoefde het maar te vragen en je regelde het meteen. Ik ben nogal vaak verhuisd en dat heb jij geweten…

Max, onze familie is nu een familie waarin een belangrijk persoon ontbreekt. Een familie kun je vergelijken met een mobile. Als alles intact is, is er balans. Als een poppetje van de mobile wegvalt doet dat iets met de overgebleven poppetjes. Er is op zijn minst disbalans. Het kan jaren duren voordat er weer een evenwicht komt ook al wordt het nooit meer zoals het was. Hoe wij dit gaan doen, Max, weet ik niet. Alles zal namelijk nooit meer hetzelfde zijn. Ik weet in ieder geval één ding, we gaan dit samen doen net als dat we het afgelopen jaar het samen hebben gedaan.
Afgelopen vrijdag is de dag dat je ons voorgoed verliet. De afgelopen weken heb je voor mijn gevoel iets te vaak aan mij gevraagd wanneer ik met mijn gezin op vakantie zou gaan. Mijn standaardantwoord was, Max, we bekijken het per dag. We zien het wel. Dat was voor jou niet genoeg. Als ik dan vertelde dat het vrijdag 4 augustus was, op de verjaardag van Danou dan was het voor jou goed. Deze vraag heb je alleen niet één keer gesteld. Telkens stelde je mij weer de vraag.
Achteraf denk ik dat dit de mooiste dag was. Rachelle kwam namelijk deze dag ook terug van vakantie. Danou was jarig en iedereen was thuis. Soms moeten dingen zo zijn.
Max, zoals jij mij meenam naar de zandbak, voor mij klaar stond bij mijn vragen zo zal ik er zijn voor Rachelle, Ruben en Danou. Dat zij zonder jou verder moeten was voor jou niet te accepteren. Ik weet dat jij aan verschillende mensen hebt gevraagd om er voor ze te zijn. Dat gaan we natuurlijk doen!

De uitdrukking is moederziel alleen, sinds afgelopen vrijdag is deze uitdrukking voor mij verandert in broederziel alleen. Als ik hieraan denk valt het me zwaar. Net nu we elkaar gevonden hebben, waarin we uitgesproken hebben naar elkaar wat we voor elkaar betekenen. Waar we gemerkt hebben veel meer met elkaar gemeen te hebben dan we wisten.

En dan toch nog even terug naar het sporten. Het punt waarop wij wel veel verschilden. Blijkt er toch nog op het einde een overeenkomst te zijn. Vorig jaar oktober wilde jij graag voor het eerst de halve marathon lopen in jouw stad Eindhoven. Door jouw ziekte ging dit niet lukken. Laat het nou zo zijn dat ik eindelijk mijn sporttalent heb ontdekt, hardlopen!
Lieve Max, 8 oktober loop ik samen met jou de halve marathon in Eindhoven.
Never ever quit, Max deze is voor jou!

Je broer voor altijd,

Dave

Lieve Max, of "topper", zoals je zelf zou zeggen.

Jij was zo'n collega die iedereen zich zou wensen.
Toen ik een nieuwe baan gevonden had, was jij dan ook een van degene die ik het meest miste, zulke toppers zijn zeldzaam.

Een tijd later gingen we nog met 'het gezellige clubje' eten en dat zouden we er vanaf dat moment in houden. Helaas is je dat niet meer gegeven, want korte tijd later bleek je die oneerlijke ziekte te hebben.

Gelukkig kunnen we aan veel mooie, gezellige, warme en humorvolle momenten terugdenken.

Max, je blijft altijd een topper!

Esther en de kids, heel veel sterkte de komende periode.