Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Mark,
Afgelopen nieuwjaarsreceptie zagen we elkaar weer eens, het ging niet zo goed met je , gaven elkaar een knuffel en praten over de toekomst, hoe verder, we hebben allemaal op keerpunten in ons leven gestaan.
We spraken af om elkaar te zien bij de boot die ik aan het restaureren was. Een mooi schip, jij hield van mooie dinge, stijl, mooie vrouwen, natuur, onontgonnen gebied, avontuur.............misschien is dit wel het grootste avontuur dat je aan bent gegaan, we zien elkaar?
Pik ik ga je missen, kus

Ria, Tim, zussen, vrienden over de hele wereld, sterkte
Prooooooost op het leven!

En ineens ben je er niet meer... En dat terwijl het eigenlijk de bedoeling was dat we nog meer herinneringen zouden maken. Jij zou nog een keer bij mij op de koffie komen en ik zou je een keer bezoeken in Zambia. Nu moet ik het doen met de herinneringen die ik heb. Jij was 'my person'. Degene waar ik naartoe ging als ik het moeilijk had. Als ik er echt doorheen zat, sloeg je je armen om me heen en verdween ik in een knuffel. Ik voelde me op die momenten zo veilig en getroost. We hebben samen in Epen gezeten en daar leef je in een snelkookpan. Ik heb je in die korte tijd dan ook goed leren kennen. Net alsof ik je al jaren ken. Jij was degene die naast me zat met het kerstdiner. Jij was degene die ik gelukkig nieuwjaar wenste en jij was degene met wie ik onder een parapluutje naar het vuurwerk stond te kijken. We hebben samen gehuild , maar ook vreselijk gelachen. We hebben samen gewandeld en goede gesprekken gevoerd. En wat moest ik om je lachen als we weer eens moesten dansen bij therapie en jij hevig geïrriteerd de ruimte uit stampte, omdat je dat vreselijk vond. En hoe je lag te snurken als je bij de meditatie in slaap was gevallen. En wat vond ik het vreselijk lief van je dat toen je je kamer uitging je de hele ruimte vol had gezet met verse bloemen omdat ik na jou in jouw kamer kwam. En die eeuwige telefoon van je: je was eraan vastgekluisterd terwijl het eigenlijk helemaal niet mocht. En.. En.. En... Zoveel mooie herinneringen... Ik had verwacht dat we binnen afzienbare tijd weer zouden appen en bellen als het met ons allebei beter zou gaan... Maar het heeft niet zo mogen zijn. Hier moet ik het mee doen, meer komt er niet. Hopelijk heb je de rust gevonden die je zocht en let je nu van boven op ons. En kom je af en toe nog even 'buurten' in gedachten... Ik ga je missen.

Dikke kus,
Estelle

IN MEMORIAM MARK TERKEN

Polo Grill 1999: eerste kennismaking met Mark Terken. Het is avond, Mark draagt een wit overhemd en heeft diverse aluminium buisjes met grote Davidoff sigaren bij zich. Zijn enorme hoofd glimt van zweetdruppeltjes. Hij komt over als een wandelend standbeeld en blaakt van het zelfvertrouwen. Omdat ik voor een NGO werk, voel ik me wat licht in deze categorie der zwaargewichten. In de loop van mijn tijd in Zambia zie ik Mark regelmatig, als goede kennissen en ik kan me nog goed een wedstrijd van het Nederlands elftal herinneren die bij Mark thuis op de muur wordt geprojecteerd. Ook een Sinterklaasfeest waar Mark uit een big bag met paprikapoeder allerhande cadeautjes tevoorschijn tovert.

Terug in Nederland spreken we elkaar sporadisch maar daar komt verandering in als ik begin bij de Netherlands-African Business Council in 2007. Mark is inmiddels een illusie armer met Cheetah en begint als consultant in agribusiness. Als ik begin 2008 een missie naar Tanzania moet organiseren helpt hij mij voor het eerst uit de brand door me aan Ekko te koppelen. Tegelijkertijd bouw ik snel een goed netwerk op in Nederland en kan ik ook wat voor hem betekenen. Mark is veranderd ten opzichte van 1999: hij spreekt zijn bewondering uit over wat ik aan het doen ben en we zien elkaar geregeld als hij in Nederland is en ik in Zambia. Ook neemt hij deel aan door mij georganiseerde missies naar Angola en Mozambique.

Iedere keer als we elkaar zien lijkt hij een soort oudere broer die bedachtzaam adviseert. Maar hij begint geleidelijk aan ook zichzelf meer open te stellen en vertelt me over zijn liefdesleven dat niet loopt zoals hij het graag had gezien. Hij is niet de vrolijkheid zelve maar af en toe breekt een brede lach door. Gastvrijheid is zijn handelsmerk en hij blijft altijd meedenken om mij te helpen verder te komen. Toch blijft er iets om Mark heen hangen van teleurstelling en cynisme: terwijl hij heel veel bewondering heeft voor andere mensen wil hij zelf niet weer het ondernemende pad op. In mei dit jaar vraag ik hem waarom hij niet stopt met consultancy als het hem geen positieve energie geeft. Hij houdt de boot af. Hij lijkt moe. Hij draagt de last van onvervulde dromen. In de afgelopen maanden hebben we nog contact en proberen we een nieuwe klus binnen te halen. Hij moppert wat dat het lang duurt. Dan komt het bericht dat hij zijn last heeft afgeworpen.

De olifant voelt zich oud
Baant zich een weg door de savanne
De groep is al ver weg
Ze redden zich wel

Takken schuren tegen mijn huid
Ik voel het nauwelijks
Iedere stap voelt zwaar
Ik ben sterk maar voel me zwak

We hebben mooie tijden gekend
Maar ergens bleef het bij mij knagen
Ik ben overal geweest maar nooit helemaal thuis
Ik heb van velen gehouden en zij van mij
Het is mooi zo

Bob van der Bijl, 29 oktober 2018

Dankzij jou zijn wij in Zambia terecht gekomen, een fantastische ervaring. Tijdens die tien jaar hebben we mogen genieten van je gastvrijheid, humor er zorgen. Altijd oog voor ieders sterke kanten en goede eigenschappen. Je was zo’n fijn, mooi en zorgzaam mens. Verdrietig dat je geen andere uitweg meer zag.
We wensen Tim, je moeder, zussen, verdere familie en vrienden heel veel sterkte toe.
We zullen je missen.
Richard, Carolijn, Benthe, Senne en Suze.

Voor Tim, Yvonne en familie

Ik herinner mij Mark als een man die alles uit zijn leven wou halen en wilde weten wat hem daarin belemmerde. Zocht daar ook hulp voor . Het was aangenaam om daar samen met hem aan te werken. De laatste maanden moeten dan ook wel heel naar voor hem zijn geweest . Dat hij geen andere weg meer zag als welke hij nu gekozen heeft .... Ik zal hem blijven herinneren als een man die zijn leven heel graag levendig wilde leven...

Will
Als coach van Mark en vriend van Yvonne

Je puurheid, je authentieke kracht, je stevige knuffel, je liefdevolle zijn zal ik nooit vergeten. Dankbaar ben ik voor onze korte maar mooie ontmoetingen. Dat je licht jou mag dragen op je nieuwe reis, en een liefdevolle herinnering mag zijn voor iedereen die jou liefheeft, speciaal je familie.
Liefs,
Mila