Lieve Marijn,
Wat was ik blij met jou als collega in het Ruwaard! Een lieve meid met oprechte interesse in de ander en vaak in voor een geintje. Met plezier denk ik terug aan onze diensten samen en het draaien van een KNO programma. En ik zie ons zo nog samen zitten met onze kids in de zandbak.
Rust zacht lieverd en ik zal je nooit vergeten!
Dikke kus.

Allereerst. Ik mis je. En ik heb waanzinnig veel respect voor je. De strijd die je gevoerd hebt. In alle eenzaamheid, want hoe mensen om je heen ook van je hielden, je probeerde te helpen en zelf ook diep konden lijden onder de situatie: Jij droeg de echte last van de strijd in je hoofd. Helemaal alleen. Mijn hart breekt als ik daaraan denk.

Het heeft me overvallen hoe diep je sterven mij raakt. Hoe dichtbij je voelt. Hoe rauw de pijn dat je er niet meer bent.
Natuurlijk, je bent familie, mijn nichtje, bloed. Desondanks zagen we elkaar de laatste jaren zo weinig. En vond ik het contact dat we hadden zo moeilijk soms.
We lijken in een aantal opzichten op elkaar. Beiden middelste dochters van twee zussen. Beiden enorme voelers, zoekers. Degene die de familie soms even lekker opschudden en confronteren met wat wij vinden dat wringt.
Dat. Dat is het misschien vooral.

Je bent precies tien jaar ouder dan ik. Als jong kind heb ik geen specifieke herinneringen aan ons samen. Jij was groot, ik was klein. Jij was onderdeel van de familie Schalij, waar wij zo graag kwamen. Om op Anouschka te rijden. Om mee te skiën. Om te komen eten terwijl we één voor één in de stoel van Floris zaten. Altijd fijn om elkaar te zien. En opgroeiend zagen we elkaar niet vaak, maar volgden we elkaar wel intens. Via mama en Maaike wisten we altijd hoe het met de ander ging.

Onze band veranderde in mijn beleving toen ik in 2011 thuis kwam te zitten met een burn out. Ik was 27, jij dus 37. Ik zal nooit vergeten hoe je bij me langs kwam, ergens in de eerste maanden. Je stond op de stoep met tijdschriften, bloemen, knuffels en peptalks klaar. Superlief. En misschien voor het eerst, hadden we een gesprek als twee volwassen vrouwen uit een zelfde familie die beiden kunnen worstelen met het leven en zichzelf. Ik weet nog hoe verbaasd je was dat ik eigenlijk best kalm en positief was. Ik besefte toen meteen al hoe zeer je mijn situatie zag vanuit jouw eigen ervaringen. Hoe kon je ook anders. Je kwam net uit misschien de heftigste tijd van je leven.
Iets wat ik me op dat moment niet goed realiseerde overigens. We hebben die middag heel goed, gelijkwaardig en diep gepraat, wat ik heel dierbaar en fijn vond.
Je nodigde me uit om ook vooral langs te komen als ik daar behoefte aan had. Ik vond het lastig. Ik hield zo ontzettend veel van je, maar het was zo moeilijk voor me dat je onze situaties als hetzelfde zag. Jouw worsteling met het leven en jezelf had gelijkenissen, maar voelde in essentie voor mij heel anders als de mijne. Tegelijkertijd is er bij mij wel de angst geweest dat ik inderdaad precies hetzelfde was en dat jouw heftigste dalen mijn voorland waren. Ook niet echt fijn.

En zo heb ik de afgelopen jaren eigenlijk weinig contact met je gehad, misschien hield ik je zelfs wel wat op afstand. En het contact dat we hadden, vond ik moeilijk. Ik voelde je vergelijking met mij, en ook steeds je conclusie dat ik blijkbaar ‘verder’ was dan jij als het gaat om voor jezelf zorgen, lief kunnen zijn voor jezelf. En zo heeft het monster dat jouw depressie en lage eigenwaarde was, in mijn ogen steeds tussen echt contact tussen ons gestaan.
Kon het anders? Ik denk het niet. Maar het doet me nu zo veel verdriet dat ik niet dichterbij je hebt kunnen zijn.
Lieve Marijn, je dood gaat als een schokgolf je gigantische netwerk door. Alle herinneringen aan je warmte, je scherpte, je durven confronteren, je gigantische hart voor anderen. In het omgaan met mijn eigen schok en verdriet merk ik dat de herkenning in verhalen van anderen mij goed doen. Ik voel een intense behoefte om je te eren zoals je was. In al je kanten. Je was niet heilig. Je was mens. Een strijdend, ongelofelijk krachtig, diep en intens voelend, oneindig moedig worstelend mens.
En ik hou zo ontzettend veel van je.

We zullen het zonder je verder moeten.
Je ouders, Ariane, Kriep, Menno en de meiden zullen zonder je verder moeten.
We zullen ze opvangen waar ze willen en nodig hebben.
We zullen van ze houden.
En misschien
kunnen we dichterbij hen zijn dan we bij jou hebben kunnen zijn.

In heel veel liefde,
Lo

Lieve Marijn,
Ik schrok me rot toen ik het overlijdensbericht las, een echte schok.
En nu, ik wil wat schrijven maar wat…. , waar begin je…?
Ik ken je van de manege, jij was nog een jonge meid toen ik er voor ’t eerst kwam begin jaren 80. Door de jaren heen leerde ik je kennen als een levenslustige, enthousiaste meid en je groeide uit tot een jonge intelligente vrouw met vele talenten, een groot empathisch vermogen en altijd belangstellend in en begaan met anderen. Ook wanneer ik de andere berichten lees wordt dat alleen maar bevestigd. Je was er altijd voor de ander.
We hebben een behoorlijk aantal keren gezamenlijk de buitenritten gereden en veel gelachen en gepraat. Nimmer pikte ik signalen op dat er achter je sprankelende glimlach een depressie schuil ging en dat je het zo geestelijk zwaar had, .. dat het leven op je drukte…
We hebben elkaar weliswaar al weer een tijd niet meer gezien maar op mij heb je een onuitwisbare indruk achtergelaten.
Ik hoop dat je nu de rust hebt gevonden waar je zo naar op zoek was.
Ik wens Menno, je dochters, je zussen en ouders en alle andere dierbaren veel sterkte toe met het verlies van zo’n prachtig mens.
Fred en Sandra Vorst

De dag dat wij elkaar ontmoeten weet ik nog heel goed.. 11 jaar geleden voor de school.
We parkeerden onze auto's net voor elkaar en raakte aan de praat,een warm en leuk gesprek.
Een dag later stond je voor mijn deur en zei"wij moeten echt vriendinnen worden"
Verbonden,gezien en gehoord voelde ik me met jou..
Je was direct,eerlijk, zo attent en vol met plannen.
Heb zo met je gelachen,gepraat,naar je geluisterd en genoten..
van de etentjes,de feestjes,de zomaar samen zijn momenten,de uitjes met onze dochters en vriendinnen..
Ons laatste kano avontuur eind september; "wat was jij onze held"
Altijd open over je pijn en geluk,je zoektocht en je twijfels..
Zo vol van liefde voor je meisjes en voor Menno.
Hoewel ik me nu geen leven zonder jou kan voorstellen Marijn, gun ik jou, met alle liefde in mij, je zelfgekozen rust.
Ben blij dat je weet wat je voor mij betekent..dat ik je heb gezegd hoe veel ik van je hou..
En ik zal, zoals je laatst weer zei "me niet vergeten K"...
Dat nooit kunnen..
rust... lieve vriendin
x Karen

Rust zacht lieve Marijn.
Menno, ik wens je sterkte, wijsheid & kracht.
Ik denk aan jullie.
Geert

ik weet nog dat we bij ons in Den Haag Pasen gingen vieren en dat Mette wilde blijven logeren. het was toen erg gezellig en ik heb daar zo veel goede herinneringen aan.
en dat Marijn het zo grappig vond dat ik op dezelfde dag geboren ben als Blijke alleen dan een jaar later.
veel sterkte.
veel liefs van Lotus en ook een grote knuffel van Ivy.

Toen wij het bericht ontvingen, konden we het niet geloven. Het kon gewoon niet waar zijn. Ook wij kennen Marijn als een integere, gezellige en oprecht geïnteresseerde vriendin. Terugkijkend hebben we alleen de mooie en gezellige momenten met haar hebben meegemaakt. Die donkere dagen hebben wij niet gezien.
Onze herinnering aan Marijn speelde zich vooral af tijdens de studietijd en de eerste zoveel jaren erna. Een van de eerste herinneringen aan Marijn is de vierkante fles Behrentzen Apfelkorn. Marijn dronk dat uit een bierpul, gewoon omdat ze dat spul zo lekker vond. Ze stond ook altijd met de keukencommissie de meest heerlijke dagschotels te bereiden. Koken was denk ik wel een van haar grote hobby’s. Later na de studietijd gaan de herinneringen via skiën in Kloosters en de Pruimendijk naar de geboorte van onze oudste dochters - geboren op enkele dagen na elkaar.

We koesteren nog altijd warme gevoelens aan Marijn en Menno - ook al hebben we elkaar zo’n lange tijd niet gezien. De rollercoaster van het leven neemt je in beslag met volle weekenden en aandacht voor je eigen gezin maar oude vrienden en kennissen vergeet je niet.

Menno, we hopen dat je ook na de komende weken nog voldoende steun vindt bij je dierbaren. Wij weten zeker dat je de kracht gaat vinden om je hier met de meiden doorheen te slaan. Het zal zeker niet gemakkelijk zijn maar het gaat jullie lukken. De fijne herinneringen aan Marijn zijn blijvend, die pakt niemand van jullie af.

Wij zijn in gedachten bij jullie.
Eduard en Kim

Net als iedereen heb ik de afgelopen dagen lange gesprekken met je gehad in mijn hoofd. Iedere keer was je antwoord : “ ja maar Sjoons zo voel ik het niet”
Het blijft onbegrijpelijk dat jij zoveel hebt gegeven aan anderen en zelf niet kon ontvangen.
Iedereen zal je herinneren als een vrolijke sterke vrouw. Maar ook een aantal mensen wisten hoe zwaar het leven soms voor je was.
Nu moeten wij sterk zijn, voor jou! We gaan verder met elkaar voor jou! We gaan je gezin bijstaan waar we kunnen voor jou! We zullen met elkaar je stap moeten accepteren, en steun zoeken bij elkaar.
Jou wens ik de rust waar je zo naar verlangde. Ja lieverd ik begrijp je stap maar wat doet het pijn om het verdriet te zien van de mensen die je achter laat, Menno, Blijke en Mette en mijn zus Maaike en zwager Floris, je zusjes met mannen en kinderen en moemoe.
Mijnie we zullen je vreselijk missen