Marchel, vandaag kreeg ik op mijn vakantieadres via m'n vader het bericht doorgestuurd dat je er helaas niet meer bent. Schrik en ongeloof. Gelijk gaan m'n herinneringen jaren terug. We hadden een mooie vriendschap, samen met Greet. Stappen in Amsterdam (en overal en nergens), je tijd dat je op de zeevaartschool zat, bezoekjes aan het schip waarop je werkte. Je grote verhalen als je na een lange vaart weer terug was. Je bulderende lach, je gelijkenis toen nog met Paul de Leeuw. Helaas is onze vriendschap verwaterd, wat niet betekende dat ik je vergeten was. Ik ben blij dat ik je heb mogen leren kennen. Conny Sam en familie: heel veel sterkte met jullie verlies.
Tina Slooter

Lieve Marchel,
mijn schoonvader,

Waarom zijn er zoveel vragen,
Waarom zijn er zoveel dingen die niet te begrijpen zijn,
Waarom ben je zo plots verdwenen, met alles en iedereen die je achterlaat.

Het is niet te bevatten wat er is gebeurd.
Ik zal mij altijd jouw droge humor en glimlach onthouden.
Maar ook wel de boze wenkbrauwen en het harde gelach van de meest rare grappen.
Je bent een eigenwijze man, maar een man met een goud hart voor wat die dierbaar had.

Toen ik drie jaar geleden een relatie kreeg met jouw dochter, kreeg ik al te horen dat je niet de makkelijkste was op het gebied van vriendjes. In de coronatijd leerden we elkaar kennen, ik werd hartelijk ontvangen door de hele familie, ondertussen ging de ‘keuring’ gewoon verder.
Ik moest natuurlijk wel aan de eisen voldoen om te gaan daten met jouw dochter.

Verder ben ik blij om te zien wat jouw nou echt blij maakt, je Familie, Kroatië, de boot, roze koeken, cola zero, Ali Express en de tompouces van Verhallen, oh nee niet alleen van Verhallen, nee Tompoucen in het algemeen.

Ik ben blij dat ik bij jou was op jouw laatste avond……
Die avond zaten we met zijn vieren gezellig kapsalon te eten, dit omdat Nederland tegen Turkije moest voetballen.
Je zei nog, ‘laten we Kapsalon bestellen rond 9 uur en flink veel tuuteren’, nou dat gebeurde.
Niet wetende dat dit jouw laatste kapsalon zou worden….

Ik hoop dat je nu op een fijne plek bent en dat je nog kan waken over wat je dierbaar is.
Ik zal goed voor jouw twee dames zorgen.

Rust zacht Marchel

Marchel, samen met Conny werden jullie, zo’n 24 jaar geleden, onze nieuwe buurtjes. Natuurljk was het even wennen, maar al heel snel leerden we elkaar kennen. Goed kennen, want dat was eigenlijk niet zo moeilijk, jullie bleken open en spontaan, ’eigenaardigheden’ die Jannie en ik ook denken te hebben.
Maar we moesten wel even wennen aan je directheid, je onverbloemde kijk op de wereld om je heen, hier in de buurt, in Culemborg, in Nederland, de wereld. Je stak je mening niet onder stoelen of banken, het was altijd erg duidelijk wat je van iets vond. Dat ging eigenlijk wel over alle dingen, grote maar vaak ook onbenullige dingen. Daar moesten we aan wennen. Toen we je beter of liever langer leerden kennen, leerden we je echt kennen: een man met een groot hart, altijd bereid om een handje te helpen, aan te pakken, of op een andere manier: advies geven. We leerden, dat je hoewel een grote mond ook een goed hart had.
We hebben ook regelmatig klussen aangepakt aan het huis, dat was fijn, ook iemand die van aanpakken weet en niet beroerd was om zijn handen vuil te maken.
Plezierig waren ook de verjaardagen, voor jou zeker als je een flinke punt appelgebak kreeg…
En als laatste, je was ook altijd wel in voor een grap, geintje en een lach. Ook daar vonden we elkaar in.

Wij leerden je zo te waarderen en respecteren, dat je feitelijk voor ons, ’eigen’ begon te voelen, deel van ons leven…..
Eigenlijk beseffen dat nu zo duidelijk, nu we je niet meer kunnen horen.

Als we ’s ochtends in onze serre zaten te ontbijten, hoorden we al snel, die bekende kuch van jou, of de kreet ’Conny’! of dat je zat te bellen, dat ging meestal met stemverheffing gepaard. Maar dat hoorde zo bij jou, bij ons ochtendgeluid. Dat alles missen we nu al…….

Goeie buurman, Marchel, je was een echte buurman, één waar je op kon bouwen!!