Als ik Koos niet in de kerk, maar op mijn werk tegenkwam zei hij altijd: "hee daar heb je mijn favoriete doktersassistente". Wat een bijzondere, enthousiaste en grappige man was hij, die veel rust uitstraalde.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en kracht toe, ik ga zijn vrolijkheid ontzettend missen.
Liefs, Lineke de Jong

De ene mens komt dichterbij jezelf dan de andere. Jij was zo iemand. Zo positief in het leven staan, kijken naar wat er is en niet naar wat er niet is. Een mooie eigenschap waar ik je om bewonderde. Fijn dat ik ook je vrouw heb leren kennen. Wat zal ze jou missen, nu er geen samen meer is.
Liefs,
Sandra

Lieve Liesbeth, Wiegert, Sterre en kids,

Koos is er niet meer! Niet te begrijpen maar we zullen wel moeten.
Vooral de laatste tijd hadden wij hele fijne en intense contacten. Koos wat was je een ongelooflijk fijn mens, geen veroordelingen en altijd positief gestemd, ondanks jouw ziekte. Samen hoopten en hebben we - tegen beter weten in - soms tegen elkaar gezegd dat er mogelijk nog ruimte voor jou zou komen. Er kwam ruimte maar op Zijn manier, Hij haalde je thuis en daarnaar verlangde je op het laatst intens.
Hij zal ook voor Liesbeth en de kinderen zorgen, dat heeft Hij bij de doop beloofd en dat zal Hij zeker doen.
Wat de toekomst ook brengen mag, ons geleid des Heeren hand. En moedig slaan we dus de ogen naar het onbekende land.
Jij Koos bent Thuis, I will see you in Haeven.

Liefs
Alda

Ik heb Koos zo,n 35 jaren mogen kennen. We hebben vaak discussies gehad over het geloof, kerkelijke zaken en vanaf 2014, toen ik ook geconfronteerd werd met een ongeneeslijke ziekte, ook over leven en dood(gaan). We zagen dit nooit zwartgallig in en accepteerden wat onze toekomst zou zijn. We hadden wel gezegd dat wie het eerst zou gaan een mooi plekje Boven zou reserveren voor de ander. Ik had dat graag voor hem gedaan, maar helaas is het voor hem anders gelopen. Er zijn heel veel persoonlijke woorden tussen Koos en mij gewisseld en die zal ik altijd in mijn hart bewaren totdat ik hemzelf er weer over aan kan spreken op die plaats waar geen ziekten zijn en waar geen pijn is en verdriet en waar hij nooit meer moe zal zijn.
Het aardse gemis van Koos zal zeker voor zijn gezin groot zijn en ik wens Liesbeth en de kinderen heel veel sterkte toe met het verwerken van dit verlies.
Ik kijk er naar uit om als Hij mij ook naar Huis haalt, om weer eens een ouderwetse discussie met Koos te voeren.

Met deze woorden kreeg ik Koos over van mijn collega-huisarts in Vianen, toen Koos en Liesbeth verhuisden naar Nieuwegein. Ik geloof in 1979, maar het zal er in ieder geval niet ver vandaan zitten.
En het was nogal wat: een patiënt een als zodanig ernstige aandoening, die weliswaar goed behandelbaar was, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Het "hakte er best in". Desondanks zag ik een opgewekte bijna leeftijdsgenoot, die vol vertrouwen verder ging en het mij - toen nog jonge dokter - absoluut niet moeilijk maakte. Soms hielp je mij meer dan ik jou, heb ik wel eens gedacht.

In de loop der jaren kregen wij verdere contactgroei en de laatste jaren was bij binnenkomst vaak al duidelijk hoe de vlag er voor stond. Met een nog steeds voortgaande opgewektheid en vol vertrouwen ging je verder, nooit in wrok, altijd communicatief, en mij soms in een beetje verwarring achterlatend.
Met de nodige humor en een groot relativeringsvermogen ging je verder door het leven, dat - om het voorzichtig te zeggen - jou niet altijd het beste heeft gebracht. Jouw thuisfront was in ieder geval wel het beste, wat je zou kunnen wensen. Liesbeth, chapeau!

De laatste tijd hoorde ik via onze gemeenschappelijke vrienden Martin en Tine, dat het niet goed ging. Ik hoorde ook, dat mijn opvolger-huisarts een goede steun was.

Koos, dank, voor wat je was, Liesbeth dank voor wat je voor Koos was.
In warme herinnering,
Jullie oude dokter, Dick Kievit

Het Anker bestond al enkele jaren toen Wieke en ik ook lid werden. En dan duurt het geruime tijd voordat je de mensen gaat kennen en herkennen. Dat was met Koos niet zo moeilijk. Alleen al door zijn postuur kon je hem niet over het hoofd zien, maar zeker door zijn altijd lachend gezicht en zijn Brabantse gezelligheid. Maar ook vooral door zijn interesse in "de Mens. Dat bleek heel duidelijk toen Wieke ziek werd en hij regelmatig bij ons even een bakkie kwam doen. En ook na het overlijden van Wieke bleef hij dat doen terwijl hij zelf ook zo ziek was. en dan toch nog bij anderen moed inspreken . En nu is dat voorbij. Enkele weken geleden kwam ik binnen en ondanks de corona gaven wij elkaar een stevige knuffel. En ook bij het vertrek gebeurde dat., in de hoop dat dat niet de laatste keer zou zijn .En dat vergeet je nooit meer.
Wel uit het oog, maar niet uit het hart
Leen den Outer