In 2011 volgde ik op het Zadkine College in Spijkenisse de ICT opleiding. ICT boeide me opzich weinig, maar zat daar omdat ik niet wist wat ik anders moest. De enige man waar ik leuke gesprekken mee kon hebben, was Kenneth Robinson. Ik kon altijd verschrikkelijk om hem lachen, omdat hij streng en toch grappig tegelijk kon zijn. Hij was een docent die zag dat ik het niet naar mijn zin had, maar er voor mij toch het beste van probeerde te maken.
Toen ik uit de kast kwam in 2012 en er niet positief op school werd gereageerd, was hij de enige die deze mensen streng op de vingers tikte. Toen wist ik het voor 100% Deze man is een held!
In 2017 moest ik voor de opleiding die ik volgde op het DaVinci College een persoon interviewen met een andere achtergrond als ik zelf. Ik moest mij leren verdiepen in deze persoon, en daar een mooi artikel over maken. Ik wist het direct “IK GA KENNETH BELLEN!” Ik had zijn nummer via via gekregen, en zenuwachtig belde ik hem op. Hij vond het super leuk om mij te mogen helpen.
De planning was 30min en dan zijn we klaar.... Ik heb daar 2.5uur gezeten. Hoe hij bleef vertellen, was ongelofelijk... ben nog nooit zo lang stil geweest in mijn leven. Dit verhaal bleef mij boeien....
En nu....... kom er net achter dat hij een paar maanden geleden is overleden... Dat nieuws hakt er wel eventjes in... Dankjewel Kenneth voor alles! (Of moet ik nog steeds zeggen Meneer Robinson?)
Laten we afsluiten met een stukje uit het interview...
Nu ik mij hier gevestigd heb en hier zolang ben, dan voel ik mij toch meer een Nederlander dan een Surinamer. Je kan dat pas heel goed merken als je terug bent, want dan blijkt dat je denkwijze toch heel anders is dan die van de mensen daar.
