Als een mokerslag kwam de boodschap bij mij en collega’s binnen, Kees was niet meer!
Kees was een geweldige collega. Het was een voorrecht om met hem te mogen werken en ik heb veel van hem geleerd.
Als pannenmannen kwamen we elkaar al tegen zo’n 20 jaar geleden. Ik nog werkende bij HTD-OBD en hij binnen de productie van PVK in de Oxystaalfabriek. Samen de vuurvaste bemetseling van de pan beoordelen en naar vuurvast praatjes. Toen ik eenmaal overstapte naar PVK was hij mijn mentor en leerde mij de kneepjes van het vak als vuurvast coördinator.
Hij was een meester in mensen voor de gek houden met een stalen gezicht, waardoor ik niet altijd begreep of het nou een grap was of niet. Kees maakte collega’s voor van alles en nog wat uit met humor, om ze duidelijk te maken dat ze wat moesten gaan doen, zonder dat ze boos werden. Die tactiek kon ik mij helaas niet eigen maken, dat was zijn specialiteit.
Als er problemen waren stond hij altijd voorop, hitte en vuur trotserend.
Ik was al wat gewend bij de ovenbouw en hielp hem bij het schoonbranden van een spoelkegel in de pan. Zonder bescherming tegen de immense hitte met standaard kleding en alleen een branders brilletje klaarden wij de klus. Het was eigenlijk niet te doen en bij een 2e keer kon ik hem overhalen om dit gewoon niet meer te doen. Ja, Kees moest af en toe tegen zichzelf in bescherming genomen worden, want hij deed alles om de boel draaiende te houden.
Ondanks alle grappen en grollen was hij altijd scherp in zijn werk, met een geheugen als een olifant, en zo voorkwam hij problemen in de fabriek of loste ze op. Als pannen coördinator (PACO) stuurde hij de kraandrijvers feilloos aan en zorgde dat de pannen op tijd, op de juiste plek kwamen. Mopperen kon hij ook goed en hij had een hekel aan bonnetjes schrijven. Door zijn collegialiteit was er altijd wel iemand die dat voor hem wilde doen.
Teambuilden was altijd een feest met Kees erbij. Samen leunend tegen elkaar over een touwbrug de overkant halen en ’s avonds aan het bier in een plaatselijke kroeg of in het hotel waar wij verbleven. Ja, dat liep weleens uit de hand.
De laatste jaren gaf hij aan het werk steeds zwaarder te vinden en er wel eerder mee te willen stoppen. Het generatiepact kwam voorbij en ik motiveerde Kees om daar aan mee te doen. Hij pakte de kans en heeft daardoor nog een beetje kunnen genieten van vrijheid, familie en vrienden. Dit had natuurlijk veel langer moeten duren maar mocht helaas niet zo zijn. Ik wens iedereen heel veel sterkte met dit zware verlies en Kees, je leeft voort in mijn herinnering.
Je collega,
Frank versteeg
