Het blijft vreemd, een paar dagen terug zag ik Kees nog tijdens het omkleden in het badlokaal op het werk. En zoals dat gaat tussen mannen op leeftijd, die al het één en ander zijn gaan mankeren, vraag je uiteraard hoe het nu met hem gaat.
Bijna beledigd en op z’n “Kees” kijkende wijze, zei hij: ”Goed, hoor!”, alsof hij nooit wat mankeerde en het altijd goed gaat met ‘m. Ach, ja, hij was geen klager en zette zichzelf nooit op de voorgrond.
En dan een paar dagen later het nieuws, wat als een mokerslag is binnengekomen, dat Kees tijdens zijn geliefde bezigheid, sporten, onwel is geworden en overleden….Ongelooflijk!
Ik ken Kees nu zo’n 35 jaar, waarvan we heel wat jaren met elkaar samengewerkt hebben. Hij heeft heel veel jonkies opgeleid en wegwijs gemaakt binnen zijn PVK. Ikzelf hoorde daar ook bij en heb heel veel van ‘m geleerd, meer als dat hij zich gerealiseerd heeft. Niet alleen werk gerelateerd, maar ook hoe ik soms mijn overdreven enthousiasme beter kon temperen. Als ik weer zo’n bui had, kon Kees je met die kleine kraaloogjes aankijken en dan wist je dat je weer bezig was. Wat ik mooi vond, was z’n eerdergenoemde bescheidenheid, maar dan toch zo’n grote rol weten te vervullen in een team. Hij kon echt een team opliften, want als hij merkte dat je de kantjes ervan afliep, had je een “vriend” minder en moest je echt je plek terugverdienen..
Zo heb ik ook de mooie verandering gezien bij Kees door de jaren heen. Waar je vroeger niet bij Kees hoefde aan te kloppen met een verhaal over gevoelens of emoties, ging hem dat door de jaren heen, steeds makkelijker af. Mede door zijn houding: Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, was hij zeer geliefd bij vele collega’s, jong en oud.
Maar vergeet vooral niet zijn streken. Er zijn heel wat collega’s die tot op de dag van vandaag nog niet weten dat hij degene was die hun in de maling had genomen. “Nee, zo was Kees toch niet”, dachten ze. Maar de omstanders wisten wel beter en als die dan ook nog de schuld kregen, soms zelfs met een zetje van Kees zelf, zag je hem met die kleine kraaloogjes stiekem gniffelen.
Waar Kees zeker geen voorstander van was, wat er in een bedrijf tegenwoordig zo “normaal is, zijn de eindeloze rapportages en de talloze, zinnige en onzinnige lijstjes bijhouden.
Doordat Kees zo’n geliefde collega was kon hij zich daar de meeste keren mooi aan onttrekken, omdat er altijd wel een enthousiaste “jonge hond” in de buurt was die dat graag voor ‘m deed. En laten we eerlijk zijn, computers was zeker Kees z’n ding niet, daar kon de jeugd veel makkelijker mee omgaan.
Kees helaas liet je gezondheid, je de laatste paar jaren je in de steek en wat had je daar een moeite mee. Maar door je instelling en doorzettingsvermogen deed er alles aan om weer terug te komen op je “oude” niveau. Daarnaast kon je gelukkig de laatste periode, helaas te kort, gebruik maken van het Generatiepackt, waardoor je wat meer kon genieten van je vrije tijd.
Kees, we gaan je zeker missen, maar wat vind ik het enorm jammer, maar helaas kan het niet anders door de situatie waarin we nu zitten, dat we niet een waardig afscheid kunnen nemen, welke je zo verdiend hebt.
Lieve Tineke, we wensen jou, de kinderen en kleinkinderen maar ook de rest van de familie en vrienden heel veel sterkte met het verlies van Kees.
André Mol
