Lieve Judith, toen we elkaar leerden kennen was je moeder Marijke, al geruime tijd ziek vanwege een hersentumor. We waren vriendinnen en ze kwam bij me voor de injecties. Toen op een gegeven moment duidelijk werd dat ze afscheid zou moeten nemen van het leven en haar dierbaren, heeft ze me gevraagd of ik samen met jou de laatstse verzorging wilde geven. Dat hebben we gedaan, midden in de nacht in een verdrietige en toch luchtige sfeer, we hebben zelfs nog gelachen en hadden het gevoel dat Marijke meelachte.
Daarna braken gelukkiger tijden aan, je leerde Albert Jan kennen en jullie kregen Jaro en Guus. Toen je zwanger was van Guus is ook Geert overleden. Het is in die periode geweest dat Hans me vroeg of ik een antroposofisch consultatiebureau op wilde zetten in Arnhem, ik wilde dat niet, maar liep wel rond met de vraag wie dat wel zou kunnen doen en zo kwam jij in mijn gedachten. We spraken erover via de telefoon, je vertelde dat je ziek thuis was, in de rouw om je vader, en dat mijn vraag het eerste was waar je sinds weken weer blij van werd. Gelukkig kon je meteen beginnen met de VO en heb je daadwerkelijk een cb in Arnhem helpen vorm geven.
Toen de jongens naar de lagere school gingen moest er geknutseld worden voor Sinterklaas, dan zaten we samen bij mij thuis achter de naaimachine en maakten mooie cadeautjes, genoeglijk was dat. En toen kwam kleine Rosa, de dochter waar je zo op had gehoopt, wat heb je van haar genoten...
Een aantal jaren gelden heb ik je gevraagd om mij te vervangen in mijn vakantie. Wat was je enthousiast over het werken op Hypericon en "mijn" cliënten over jou. Toen ik je vroeg of je een dagdeel van mij over wilde nemen, was je daar heel blij mee. En zo werkte jij de vrijdagochtend en ik de middag, elke week ontmoetten we elkaar, de ene keer een beetje kletsen, maar ook vaak samen kijken naar een casus, inspirerend was dat. Vorig jaar zou je na de zomervakantie ook mijn vrijdagmiddag over nemen, leuk zei je, maar dan zie ik jou niet meer..... We hadden het plan dat ik steeds minder en jij meer zou gaan werken. Helaas had je toen al zoveel last van duizeligheid dat je stopte met werken. Louise heeft het van je overgenomen.
In het laatste serieuze gesprek dat we hebben gehad sprak je je zorgen uit; is er nog wel plaats voor mij als ik straks weer kan werken, als Louise ook wil blijven en jij? We hebben afgesproken dat er altijd plek zou zijn voor jou, dat ik dan zou stoppen. En ja Judith, er is altijd plek voor jou, niet in de therapieruimtes, maar wel in onze harten en onze gedachten. Het ga je goed, lieverd.
Liefs van Teddy
