Tips over condoleren of herinneringen delen?
Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:
Roy - Bladel
25 december 2017
Ik ben trots op je Pa,
Trots op alles wat je hebt kunnen doen
voor ons mam, voor ons Iels en mij.
Op alles wat je hebt kunnen doen voor al die andere mensen die je lief had.
Jouw liefde bleek niet altijd uit woorden
maar je was er gewoon.
Jij stond klaar.
Ik ben trots op je pa,
trots op wie je ondanks alles bleef zijn
met je wil, je kracht en je zorgzaamheid.
We hebben het niet altijd makkelijk gehad als gezin.
Maar dat je ons samen staande hebt gehouden
is iets waar ik je zo dankbaar voor zal blijven.
En nu moest je heen gaan.
Maar ik weet zeker dat je mijn zus en mij de kracht hebt gegeven
om door te gaan en er samen voor elkaar en voor ons mam te zijn.
Dat ik trots op je ben pa, heb ik je kunnen vertellen tijdens ons laatste moment samen.
En ook al beloonde je me niet altijd met complimenten, ik weet dat je ook trots op mij en ons Iels was.
Zonder twijfel vond je alles prachtig wat we bereikten.
Van het zetten van onze eerste stapjes tot het scheppen van drie kleinkinderen die jou lieten smelten voor onze ogen.
Pa,
Ondanks je handicap en de grote tegenslag met ons moeder, vocht jij door. Jij maakte af waar je aan begon.
Of het nu om het schilderen van het huis ging, of het laten groeien van een prachtige rozentuin.
Je huwelijk, je gezinsleven, het lopen van een halve en hele marathon, het rondje op de Flaas, het fietsen van een flinke tocht. Naar jouw vermogen maakte jij er wat van en je maakte het af.
Ik ben trots op je pa,
Voor jou was iedereen gelijk. Je liet iedereen in zijn waarde. Niemand was slechts collega, slechts buur, of slechts sportmaat, broer, zus.
Het zijn allemaal vrienden. Mensen waarvoor je klaar stond.
En net als jou pa,
Wil ik er zijn voor mijn kinderen, mijn lieve Petri, mijn zussen, mijn familie en mijn vrienden. Voor iedereen die mij lief is.
Net als jou pa,
Wil ik onvoorwaardelijk trouw zijn aan al die mensen die tellen.
Zoals jou pa,
Wil ik door kunnen gaan zonder op te geven.
En net als jou, wil ik de rust kunnen bewaren en nooit lang boos blijven.
Fouten maakt iedereen. We gaan daarna de goede kant weer op.
En net als jou pa,
Wil ik mijn kinderen leren wat jij mij geleerd hebt.
dat je kunt genieten van kleine dingen.
-- een roos die in bloei staat
-- een glimlach die gedeeld wordt
-- een kleine blijk van waardering, vaak mooier dan een groot cadeau
-- een kort bezoek
-- en het horen van een super mooi lied
Of ik dit allemaal zoals jou zal kunnen weet ik niet. Maar ik beloof je mijn best te doen.
Rust zacht mijn grote voorbeeld.
Beste aanwezigen,
Namens de Rabo tourclub Diessen willen we graag enkele mooie herinneringen met jullie delen.
Jos was een zeer trouwe collega-fietser. Hij miste nauwelijks een tocht. Lange rechte asfaltwegen was zijn ding. Met ongelijke klinkers of kronkelende smalle fietspaadjes kon hij door zijn handicap niet zo goed overweg.
Voordat Jos bij ons fietste, namen we geen tijd om te stoppen voor de inwendige mens. Speciaal voor Jos hebben we de bananenstop ingevoerd zodat ook hij bij extra energie tot zich kon nemen. Tot op de dag van vandaag hebben we nog steeds een bananenstop.
Ongeveer zes jaar geleden gingen we met onze fietsclub de jaarlijkse tocht Diekirch-Valkenswaard fietsen. Een tocht van 260 km die wordt begeleid door eigen auto met chauffeur. Jos was gevraagd als chauffeur.
We zeiden er wel bij dat hij ook zijn wielrenfiets mee moest nemen. Fietsen was dat weekend niet zijn doel maar hij had hem toch maar meegenomen. Na een nachtje slapen, tussen snurkers en heel veel lol. Zijn we op zaterdagochtend vroeg gestart.
Jan Heuvelmans fietste de eerste etappe maar bij de stop stond Jos ineens met zijn fiets klaar om voor de tweede etappe van start te gaan. Jan kreeg de sleutel van zijn audi en werd chauffeur.
Jos zou aangeven als hij niet meer verder wilde fietsen. Hij had het geweldig naar zijn zin en genoot met volle teugen. Hij fietste dan ook alle vier de etappes uit.
Jos overtrof zichzelf en fietste de 200 km naar Valkenswaard. Een heel mooi en emotioneel moment. Het was een dag met een gouden randje. Jos heeft het nog vaak verteld.
Helaas kwam Jos de afgelopen jaren met minder goede berichten. Door middel van een duofiets kon hij toch met zijn fietsmaatjes leuke tochten maken. Daar heeft hij enorm van genoten.
Jos begint nu aan een geheel andere tocht.
Een tocht zonder fietsmaten.
De col naar de hemel.
Vandaag is je start aan de kop in het hemelse peleton.
Tot ooit mijn held, tot ooit.
Prachtmens,
Ook wij leerden van jou.
Prachtmens,
Voor de sport de grootste prijs.
Gevoelsmens,
Als je kunt, straal je regenboog naar ons.
Start jouw beklimming naar de grootste col.
Tot ooit onze held, tot ooi!
Pap ik leerde je kennen op 12 mei 1980, nu weet ik daar niet meer zoveel van maar de jaren die volgde des te meer.
Wat moet je zeggen op deze dag, dan behalve dan dat hij te vroeg is en we het graag hadden uitgesteld. Je ziekte is ons enorm overvallen, je was daarvoor nauwelijks bezig geweest met ziekte en de dood van jezelf maar des te meer van ons mam.
Toen ik je vroeg, pap nu je ziek bent en we weten dat de dood dichterbij komt, zijn er nog dingen die we moeten bespreken. Heb je nog tips voor mij om mee te nemen?
Je zei twee dingen;
Één; Ilse dit is mijn laatste wedstrijd en ik weet dat ik hem niet uit zal lopen of rijden maar waar ik uitval weet ik niet. Ik ga er voor en zie wel waar dat gebeurd. Ik wil graag zolang mogelijk bij ons mam, jullie en de kleinkinderen blijven. Dat is voor mij genoeg om voor te gaan. Ik hoef geen grote dingen, weekendjes weg, speciale uitjes of andere bucketlist wensen. Dat heb ik nooit gehad, ik ben altijd tevreden geweest met de kleine dingen. Ik geniet er van dat jullie langs komen met de kinds, ik bij ons am op bezoek kan gaan, m'n tuin en de sport.
Het tweede wat je zei was, dat we niets te bespreken hadden, we hebben alles altijd gewoon meteen gezegd en we hebben genoeg meegemaakt dat we wel weten wat we van elkaar vinden.
En op de vraag... Nog tips...? zei je; "Het leven is niet altijd makkelijk en Ilse je doet het goed, ik ben trots op je. Tja, en daar moet ik het mee gaan doen.
Pap, ik kijk terug op een vader waarvan ik als dochter zelden heb gemerkt dat je rechter arm eigenlijk een beperking was. Mijn fietsband plakken, met ons in de voortuin badmintonnen, het klussen in huis, ons uit huis verhuizen, je deed het allemaal. Soms met wat gevloek maar uiteindelijk was de klus geklaard. Hiermee heb je ons laten zien wat doorzetten is en dat tegenslag er ook mag zijn.
Sporten en je karakter waren een goede combinatie. Ik als je dochter zag ook kleine nadelen. We konden niet eten voordat de etappe van de tour was uit gefietst. Wanneer "ze" de bergen ingingen moesten we zelf maar gaan spelen want "dit"i mooi. Of dat je weer ergens een marathon wedstrijd had gelopen en ons mam om 8 uur 's avonds opbelde. Ja, ik kom vannacht niet thuis want ik ben uitgedroogd maar ik verwacht morgen wel weer naar huis te mogen hoor. Pap, ik ga je nuchterheid missen, je kunst om dingen niet groter te maken dan dat ze zijn.
Je kunt niet vader en moeder in een zijn, dat kun je verlangen maar dan zal het altijd tegenvallen. Je kunt wel je best doen. Je kunt het leven niet sturen, je kunt het wel leven en dat heb je gedaan.
De laatste anderhalf jaar waren intens. Je moest steeds meer afgeven, eerst je sport, daarna de zorg van ons mam, je huis, je rol als vader en uiteindelijk moesten we elkaar echt loslaten. Ik heb als dochter met liefde en meerdere malen met tranen in mijn ogen naast je gestaan. Ik heb meerdere malen gedacht toen we bij dr. Simons zaten, hier gaat het ophouden. Nee zei je dan, ik wil nog verder en je kreeg hun voordeel van de twijfel en je hebt je meerdere malen bewezen dat je die verdiende. Het was fijn om te voelen dat de band die we hadden zo sterk was.
De laatste drie weken waren zwaar, je werd kwetsbaar en daar voelde je ongemakkelijk bij. Je koos er voor met je dierbaren het laatste stuk te doorlopen. Ondanks de intensieve tijd, is die tijd me ook dierbaar geworden. Door de steun van je familie (tante José en Jaqueline) is het gelukt om tot het laatste bij je te zijn.
Pap we hebben elkaar los moeten laten, maar ik ben blij met de herinneringen die we hebben, maar ook verdrietig omdat we geen nieuwe meer kunnen maken.
Tja, en dat ik verdrietig ben vind ik niet erg. Het is de tol die ik graag betaal voor onze liefde.
Woord van Luke, Anne en Noor
Lieve Opa Jos,
Samen met jou met de playmobile spelen, de goed gevulde snoepkast, frietjes eten op zondagavond, filmpje kijken op de grote computer en samen Basje uitlaten.
Opa Jos we vonden het leuk dat je er was.
Liefs
Luke, Anne en Noor
Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:
corry - Oosterhout
23 juli 2017
Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt
Plaats een reactieDe mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.
Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?
Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.
Zo worden meer mensen geïnformeerd en kunnen er tevens meer reacties en herinneringen worden verzameld.