Fijn, die verfijnde kop koffie.
Fijn, die korte, maar altijd inspirerende gesprekken.
Fijn, om elkaar zo even echt te zien in de wandelgang van de dag.
Fijn, is de lach op mijn gezicht als ik aan je denk en jouw kijk op het leven.
Lieve Jos, bedankt dat je mijn buurman was en je mijn kijk op het leven nog een stukje fraaier laat zijn.

Jos, een heel bijzondere en fijne man, met een grote eigenheid. Moet almaar denken hoe hij zijn plotse dood zou omschrijven. ‘Heel, heel jammer.’ Deze woorden hoor ik hem zeggen. Maar het is zoveel meer dan jammer: geen Jos meer die aanbelt, dik ingepakt met ijsmuts op en die karakteristieke grijns op zijn gezicht. Jos, gedeeld verleden, inspirerend voorbije heden, en hopelijk zijn Spinoza boek in de toekomst.
Lieve Annemieke, wat een ontsteltenis. Ik denk aan jou, aan Jos, en voel mee.

“Van Spinoza kunnen we misschien leren dat er troost is voor onze teleurstellingen, als de wereld even of voor langere tijd niet onze kant opgaat. Troost is mogelijk, maar alleen als het gemeenschappelijk is: we moeten elkaar al doende troosten.”