Wij waren in de kerk bij het afscheid van Joost Heeel Indrukwekkend,wat hebben jullie een Warm en Hecht gezin Om Trots op te zijn.
Daar Alleen kan Liefde Wonen
Daar Alleen is het Leven Goed
Waar men Stil en Ongedwongen
Alles voor Elkander Doet
Veel Sterkte en Kracht Toegewenst
Ed en Greta Nieuwland

Het is alweer even geleden, dat ik onderdeel mocht zijn van jullie gezin. Warm en hartelijk...ik voelde me er welkom met mijn kinderen en mijn rugzak.
Ik weet nog dat we samen gingen wandelen op het strand in Ijmuiden. Jij pakte mijn hand en liet me niet meer los! Je genoot er zichtbaar van en ik ook!
Ik weet ook nog hoe interessant je Joey en Quinty vond. En dat je voor ze speelde op je gitaar. En hoeveel lol je had met Ro. Vertederend was het om te zien.
Ik wil jouw papa en mama, Joop en Maaike, je broers Ro en Bart en je zus Len heel veel sterkte wensen met het verlies. Wat zullen ze je missen! En wat zijn ze dankbaar dat jij hun zoon en broer bent! En ik ben dankbaar dat ik je gekend heb! Je bent n bijzondere jongen met n bijzondere gave!
Rust zacht lieverd! ❤

Vanaf mei 2016 was Joost mijn dagelijkse passagier vanaf het woonhuis naar de Studio. Als ik aan kwam rijden met de bus stond hij mij al op te wachten met een big smile op zijn gezicht. Als hij op zijn stoel zat wees hij naar de schoonmaakdoekjes die ik in de bus had liggen en dan toverde ik er 1 uit de verpakking. Soms waren het er wel eens 2 en dan maakte ik er een show van en zei: kijk nou eens Joost het is er niet 1 maar 2. En blij dat hij dan was. Ook vroeg ik wel eens aan hem of hij op zijn mondharmonica wilde blazen en deed dan het blazen voor. Dat deed hij dan en kwam er geluid uit de mondharmonica en dan hadden we weer veel lol. Als ik hem 's-middags weer op kwam halen hielp ik hem met zijn jas aantrekken. En als het wat kouder was deed ik zijn sjaal goed om zijn nek. Soms zat de mondharmonica in de weg met de jas aantrekken en moest hij deze eerst wisselen van hand. Op een gegeven moment begon Joost slechter te eten en Patrick en Christian uitten hun zorgen tegen mij. Joost heeft weer niet gegeten zeiden ze dan tegen mij. Ik zag Joost ook steeds magerder worden en begon mij ook zorgen om hem te maken. Ik moest hem echt ondersteunen bij het naar binnen brengen bij de Studio. Hij legde dan zijn arm op mijn schouder en ik sloeg mijn arm om zijn middel. Zo liepen we naar binnen. Maar dit was ook wel weer een heel mooi momentje. Begin december ging Joost naar huis en verloor ik hem een beetje uit het oog. Toen ik door de Rozemarijn gevraagd werd of ik Joost vanaf januari mee kon nemen vanaf huis naar de Studio was ik daar blij mee. Zo leerde ik ook Joop en Maaike kennen. Wat een lieve ouders. In het begin moest Joost wel even wennen aan de wat langere rit. Maar als ik mij tijdens de rit omdraaide en aan Joost vroeg of het goed ging kreeg ik weer zijn lieve glimlach. Op 22 januari ging Joost niet mee want hij moest voor onderzoek naar het ziekenhuis. Op deze dag werd ik ook gebeld door Maaike dat Joost ernstig ziek was en niet lang meer te leven had. Dit kwam hard aan. Ik hoefde Joost niet op te halen op dinsdag en voor de rest zouden we even contact houden hoe het verder zou gaan lopen. Op vrijdag heb ik toch maar gebeld om te vragen hoe of wat. Joop vertelde dat Joost niet meer mee zou gaan. Hij zei daarbij dat ik gerust langs mocht komen als ik dat wilde. En dat wilde ik graag. Op donderdag 1 februari had ik mij voorgenomen om even te bellen of het zou schikken. Ik wilde eerst naar de speelgoedwinkel om een mooie knuffel uit te zoeken voor Joost. Als ik die zou vinden zou ik eerst gaan bellen en dan terug de winkel inlopen om de knuffel te kopen. Maar terwijl ik loop te zoeken in de winkel loop ik tegen zo'n mooie knuffel aan voor Joost. Het was een paard. En ik wist dat Joost gek was van paard rijden. Op vrijdag maakte hij altijd dat gebaar waarvan ik wist dat hij op zaterdag ging paard rijden. Dus ik koop die knuffel voor hem zonder te weten of ik deze hem nog wel kan geven. Daarna heb ik Maaike gebeld en ik kon nog langs komen bij Joost. Ik ben zo dankbaar dat ik nog afscheid heb kunnen nemen van Joost en hem de knuffel heb kunnen geven. Vandaag was het een mooi afscheid. De herinneringen van Joop en Maaike, zijn broers en zusje waren hartverwarmend. En vooral nu te weten dat Joost mijn knuffel heeft meegenomen op zijn laatste reis doet mij goed.

15 jaar geleden was werken bij Rozemarijn mijn bijbaan als studentje. En wat heb ik hier genoten. Deze baan is tot nu toe nog steeds mijn leukste baan geweest en eigenlijk alleen maar door de leuke collegas's ,de kids en alles wat we meemaakte in die korte periode dat ik er werkte. Dat je na 15 jaar nog steeds contact hebt met je collega's zegt genoeg :) . Als ik ergens ben en ik vertel over deze tijd heb ik het eigenlijk altijd over Joost. Wat een heerlijke vent. Er was een avond dat Ellen en ik geen trek hadden in het normale avond eten, en zo hadden we bedacht dat als alle kids op bed zouden liggen wij dan een pizza zouden laten bezorgen. And so be it. Iedereen naar bed, maar goed Joost mocht altijd wat later en tja de pizzakoerier was net te vroeg dus halverwege de trap dacht Joost: he,,, wat is dat?Pizza? dat wil ik ook!!! En daar zaten we dan hoor met zijn drietjes pizza te eten,,,want tja tegen zo'n blij gezicht en die pretogen zeg je gewoon geen nee..
Hoe lang geleden het ook is, ik zal Joost nooit vergeten en hij zal altijd in mijn verhalen naar voren komen ookal heb k maar een jaar met hem doorgebracht. Het geinen onder de douche en in bad, de liedjes voor het slapen en de gekkigheid uithalen overdag, het was een topper!

Lieve Joost,
Op mijn kennismakingsdag bij Rozemarijn (toen nog in Heemstede, 2005) was jij het die als een charmante gastheer lachend een stoel van bij de tafel wegtrok en me gebaarde te gaan zitten. Ik voelde me welgekomen.
Jouw aanwezigheid, ook al bleef die soms op de achtergrond, kleurde met warme genegenheid de sfeer in de groep. Ook mijn dochter die stage kwam lopen vanuit de Vrije School herinnert zich jouw intelligente humor...
Dank dat wij een stukje van jouw leven, jouw vriendelijke hart, mochten delen.

Beste Familie van Joost,
ik wens jullie kracht en liefdevolle troost bij dit afscheid. Jullie prachtige zoon heeft, omringd door liefde, zijn levensreis en de overtocht volbracht, en wordt aan gene zijde vast met evenveel liefde opgewacht...

Geertrui Mestdag
(tot 2015 werkzaam in Rozemarijn, ondermeer Jaarboek en Nieuwsbrief)