Jens was intens — een storm van verstand,
Een denker, een dromer, een uitgestoken hand.
Eeuwig jong, maar te wijs voor de wereld misschien,
Je zag wat wij misten — iets in wat wij niet zien.
Je geest was als bliksem: scherp, snel en groot,
Je ziel zo gevoelig, in stilte bloot.
Je dacht in patronen waar wij verdwaalden,
En voelde diep waar wij vaak faalden.
Ook op Probitas bracht je storm of zon,
Geen dag was grijs als Jens eraan begon.
Je hield ons een spiegel voor, soms hard, soms zacht,
Maar altijd met liefde, chaos en kracht.
En nu is het stil, maar jouw echo blijft gaan,
Geen eeuwige peuk, maar een vallende traan.
Jens, je was intens — geen kabbelend meer,
Je raakte ons diep, telkens weer.
Je droeg jouw verdriet achter een schil van kracht,
En koos voor de stilte — toch nog onverwacht.
Geen oordeel, geen vragen, alleen maar verdriet.
Lieve, intense Jens... jou vergeten we niet.
We dragen je mee, nu zonder geluid,
Je bent niet weg, alleen je tijd vooruit.
Je leefde hard, maar straalde zacht,
Groots in wie je was, in wat je ons bracht.
Tot we je weer zien, ergens voorbij de tijd💫
