Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Eigenlijk kende ik je nauwelijks realiseerde ik me de afgelopen week. Alleen via Bertil. Een bruiloft, een feestje, de verhalen.

Behalve dat je me ineens out of the blue appte in maart 2021 over de zaken waar je je zorgen over maakte. Hoe je aan mijn nummer kwam weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar het was een prettige conversatie. Temeer omdat we verschilden van mening.

Later hoorde ik over je ziekte.

Het spijt me zo dat je hart het niet van je hoofd kon winnen. Voor jou, je dochters, je familie, je vrienden. Ik ben verdrietig voor jou en hen allemaal, want ondanks dat ik je nauwelijks kende had ik het gevoel dat dat wel zo was.

Rust zacht Jens. Ik wou dat ik je beter had gekend.

Ik leerde Jens kennen toen hij bij EO (Entrepeneurs Organization) kwam en we samen in een forum zaten. Jens voelde zich al snel thuis in deze groep van ondernemers die hard aan hun bedrijf willen bouwen. Als Jens ergens voor gaat, dan gaat hij er ook helemaal voor. Zo ook met EO: Jens heeft veel tijd, energie en denkkracht aan EO gegeven.

Jens kreeg veel energie van jonge ondernemers en heeft zich jarenlang ingezet voor deze Accelerators. Hij inspireerde deze Accelerators om harder te groeien, want jong ondernemerschap, dat liet Jens’ hart sneller kloppen.

Ondernemers hebben het vaak over impact maken. Het is onbeschrijfelijk hoeveel blijvende, positieve impact Jens heeft gemaakt! Wat hij heeft neergezet voor accelerators leeft nog steeds voort, tot in heel Europa. Hij was de 'amplifier' en hij was Epic!


Hij gaf alles, duwde waar nodig, altijd gedreven door de overtuiging dat het beter, scherper, kon. Die intensiteit was soms uitdagend, maar altijd oprecht, en daardoor zo krachtig. Binnen EO was hij echt een verbinder, zijn vermogen om mensen te connecten en kansen te zien is fenomenaal.

Ik zat met hem in een forum van 10 ondernemers, waarbij we elkaar elke maand zagen om de highs en lows van ons leven te delen met elkaar. Ieder krijgt daar 3 minuten voor, en dat was, zoals jullie je kunnen voorstellen, best een uitdaging voor Jens.

Ik heb altijd versteld gestaan van hoe superscherp Jens was en mensen en sfeer aanvoelt. Ik heb van hem geleerd om wrijving helemaal tot op de bodem uit te praten. Tot er weer glans ontstaat, want zo luidde zijn wijsheid: zonder wrijving geen glans. Het ging Jens om de intentie, als die voelbaar was, dan was alles weer goed.

Wij deden samen een persoonlijke ontwikkelingstraject, waarbij er inzicht ontstond bij Jens over zijn triggers, hij was heel eager om over zichzelf te leren. Hij liet zijn kwetsbaarheid aan mij zien en hij gaf mij terug wat hij bij mij zag, wat een diepe vertrouwensband gaf, die altijd is gebleven.

Ik vond het heel bijzonder dat ik zijn trots over mijn ondernemersavonturen echt kon voelen. Ik had soms het gevoel dat hij trotser was op ondernemerssuccessen van anderen dan van zichzelf.

Wat altijd voelbaar aanwezig was, was de trots op zijn 3 meiden, dan zag ik zijn gezicht vol liefde, ontspanning en trots. Een andere eigenschap is zijn onvoorwaardelijke bereidheid om anderen te helpen en zijn gulheid. Ik weet zeker dat iedereen in deze ruimte weleens een cadeau heeft gekregen van hem. Hij werd blij van geven.

Als forum gingen we jaarlijks op retraite. Op een avond had Jens zichzelf de opdracht gegeven alleen maar te luisteren. Dit was een nieuwe ervaring voor mij, maar ook voor hem. Hij heeft de hele avond genoten zei hij achteraf. Desalniettemin bleef dat bij 1 avond. Of, zoals Jens zou zeggen: desalwelteplus.

Lieve Jens, ik wou nu dat ik je geklets, gezwam, het geluid van je sigaret, gewoon je stem, gewoon Jens, weer kon horen. Het is stil zonder jou Jens.

Tussen Waanzin en Waanzinnig

Jens was voor mij een soulmate op onze ondernemersavonturen. Jens en ik vonden elkaar balancerend tussen waanzin en waanzinnig. Onze breinen resoneerden op elkaar, zelfs tot en met wat nu blijkt ons laatste diner een paar maanden geleden.

Sinds 2010, het jaar dat Jens en zijn team de app BuitenBeter lanceerden, zijn er drie perioden dat onze relatie piekte. We vonden elkaar als ingenieurs op het toepassen van cutting edge tech in een complexe omgeving als de overheid. Ik vond BuitenBeter waanzinnig: dit zou het spel tussen burgers en overheid wel eens volledig op zijn kop zou kunnen gaan zetten.

Jens inspireerde mij hiermee om het ondernemerschap op te pakken. We konden na een uitgebreid middagoverleg -dat met Jens tot drie uur ‘s nachts en een pak peuken duurde, letterlijk tot vijf uur ‘s ochtends in Driebergen op de parkeerplaatst staan om door te praten. Waanzin natuurlijk, maar waanzinnig tegelijkertijd.


En dat gebeurde wel vaker. Jens zijn boerenverstand vertelde hem dat je je stand plaats op een grote beurs het beste een dag van te voren kon kopen. Dan was de nood hoog bij de beursorganisatie om lege plekken te verpatsen en kon je dus een goede deal maken. Dat lukte altijd, maar wel met enorme inspanningen aan de achterkant om vervolgens ook op die beurs te zijn met die stand. Ik heb vaak medelijden gehad met Barbara en de rest van zijn team in die fase.

Onze tweede periode markeert zich door EO. Jens heeft mij naar EO gehaald en dat is een keerpunt in mijn leven gebleken waar ik hem zeer dankbaar voor ben. Ik verwachtte dat EO voor Jens prima was om Yucat na 15 jaar een nieuwe fase in te leiden.

Hier begon onze derde periode. Toen Jens uitviel ben ik in Yucat bijgesprongen. Het eerste zicht op Yucat verraste positief. Waanzinnig hoe Jens dat zo had neergezet en georganiseerd in die levensfase van het bedrijf. Ik heb me altijd afgevraagd of hij dit zo bewust, met boeren wijsheid heeft neergezet.

In deze periode heb ik de waarde van vrienden uit de studententijd ervaren. Heren en de mensen om jullie heen, ik heb diep respect en ben zeer dankbaar voor hoe jullie om Jens en het gezin zijn gaan staan, in alle facetten van hun leven.

Jens, ik keek uit naar jou in rustiger vaarwater. Dat je een volgende fase in zou gaan. Ik hoopte op meer van die lange diepgaande gesprekken als op de parkeerplaats in Driebergen. Om met elkaar ook door deze fasen van het leven te gaan. Dat gaan we ook doen Jens, dat beloof ik, maar wel anders dan ik mij wenste. Dank je wel Jens, je bent gelukkig blijvend van invloed op mijn leven. Je bent waanzinnig.

Peter:
Na de studie zagen we elkaar soms veel, soms minder maar ik was erbij toen je op een bootje op de Amsterdamse grachten Floor ten huwelijk vroeg. Je gebruikte een moer als ring, typisch Jens, altijd origineel – wellicht wat impulsief en niet goed voorbereid. Het werd geen huwelijk, maar het was een moment dat bij je paste. Je hield van Amsterdam, waar je jarenlang met plezier woonde. Later verhuisde je met Floor - en inmiddels met gezin - naar Hilversum. Eerst antikraak op je eigen, vrije manier.

Een ander moment dat me bijblijft, is dat je ceremoniemeester was op mijn huwelijk. Je veranderde het draaiboek op de ochtend van het huwelijk en regelde een bus om samen met de gasten ons thuis op te halen. In je speech – iets wat je altijd graag deed – zong je als “oprjochte Fries” het Gronings volkslied als eerbetoon aan onze Noordelijke roots.

Je had zakelijk een grote drive en droomde groot. Je hebt dit gerealiseerd met Yucat. Met je commerciële en organisatietalent liet je Yucat groeien. Om van Yucat een succes te maken zocht je de grenzen op en er stond geen limiet op het aantal uren dat je in Driebergen was. Maar de administratie - of zoals je dat noemde “de bonnetjes” - vond je vreselijk. Je kantoor was een chaos, maar je enthousiasme en tomeloze energie was aanstekelijk. Je zag wie Jens was: vol passie, maar ook met zijn zwakke kanten.
 
Johan:
Na Probitas zagen we elkaar vooral bij verjaardagen en skiën. Samen met George reden we in 10 uur naar Saalbach. Hiervan was je zeker 8 uur aan het woord. Bij aankomst zei je: "Zo lekker mijn hart gelucht." En na een paar après-ski dagen, met allerlei avonturen waaronder een nachtje slapen op de gang van het hotel, zei je: "Oh, lekker, even resetten, dat heb ik nodig." Wat hebben we tranen gelachen met elkaar!

Ook herinner ik me mijn vrijgezellen-dag nog goed. Door jou hadden we het Gat na sluitingstijd voor onszelf. Jij stond geconcentreerd met sigaret schuin in je mond te tappen en tussendoor B52’s in de fik te zetten, Peter draaide de muziek, Victor deed zijn befaamde barhandstand, Wouter en George deden hun 'Put Your Hands Up for Detroit' move en Bertil stond met een big smile subtiele heupbewegingen te maken. Dankzij jou een beeld om nooit te vergeten.

Onze vriendengroep kreeg een hele andere dimensie toen je tijdens de coronaperiode ziek werd en plotseling werd opgenomen. We stapten op natuurlijke wijze in en hielpen je met zaken die je door je ziekte niet meer zelf kon regelen. Er werd een nieuwe woning gevonden en met Ewoud van de ondernemersclub werd je bedrijf goed afgerond.

Jij en ik zagen elkaar in die periode regelmatig, zo ging ik met je mee naar de GGZ en aten we spareribs bij café De Kaars of biefstuk bij Loetje. Je liet toen ook een andere kant van jezelf zien. Je stelde veel vragen, was nieuwsgierig en kwam later weer terug op wat we besproken hadden. Je deelde adviezen en dacht mee. Van zender werd je ontvanger. Een meelevende vriend, een luisterend oor.

Maar vooral heb ik je van dichtbij zien worstelen. Met medicijnen was je jezelf niet, je was vlak en uitgedoofd. Zonder vloog je uit de bocht. De resetknop van vroeger bestond niet meer. Door je ziekte had je de grip op je leven verloren. En vrijdag werd pijnlijk duidelijk dat je zelf nog maar één uitweg zag. Naast verdriet is er ook berusting: dit was jouw wil, gedreven door je ultieme verlangen naar vrijheid.

We zijn je dankbaar voor de avonturen die we beleefd hebben en de persoon die je was. Ja - we wilden je af en toe achter het behang plakken - maar je was vooral een gul mens met passie en liefde. Een katalysator voor avontuur en warme herinneringen. Je hebt de vriendschap van ons mannen hechter dan ooit gemaakt.

Tot het einde toe waren Neeltje, Jet en Minke het belangrijkste in je leven. Je was zo trots op ze en vertelde wat ze allemaal meemaakten. Tegelijkertijd was er pijn dat je er niet echt voor hen kon zijn.

Aan Neeltje, Jet, Minke, Floor en alle familie en vrienden: onze harten zijn bij jullie. Laten we Jens herinneren om zijn intensiteit, vrije geest, Friese trots en alles wat hij voor ons heeft betekend.

Jens, bedankt voor alles. We gaan je enorm missen.

Peter:
Lieve Neeltje, Jet en Minke; Floor; Heit en Mem van Jens; familie en vrienden,

Vandaag nemen we afscheid van Jens. Samen met Johan sta ik hier voor jullie. We leerden Jens kennen in het begin van de jaren 90 in Enschede waar we samen woonden en studeerden. Ook namens Victor, Bertil, Wouter en George willen we met jullie delen wie Jens was en wat hij voor ons betekende.

Jens was een echte Fries, geboren in Sneek en opgegroeid op de grens van Friesland en Groningen op de hoogste boerderij in Warfstermolen. Dat Friese land en zijn opvoeding moet Jens hebben gevormd tot wie hij was: autonoom met een drang naar vrijheid. Altijd vol energie, slim, breed geïnteresseerd maar met oog voor detail – zo las Jens contracten tot de laatste puntkomma. Onthield alles en liet zich niet sturen. Een sterke wilsontwikkeling. Creatief en chaotisch, koppig en soms ook snel boos. Zocht de grenzen op en was voor niemand bang. Als Groninger voelde ik een band met Jens door onze Noordelijke roots en vrijheidsdrang. Pas later realiseerde ik dat mijn moeder is geboren en getogen op exact dezelfde plek waar Jens is opgegroeid. Ik heb het nagezocht en de boerderij van de familie Steensma ligt tussen de bakkerij van mijn overgrootouders in Munnekezijl en het café van mijn andere overgrootouders in Burum.

Maar onze vriendschap begon in Enschede. Mijn eerste ontmoeting met Jens vergeet ik nooit. Ik verhuisde van de Bleekweg naar huize Probitas, en Jens nam mijn oude kamer over. Ik kende Jens niet, maar we hadden telefonisch afgestemd: één busje kan prima, zijn spullen eruit, mijn spullen erin, klaar. Maar na een zware nacht lag ik nog in bed toen Jens ineens voor mijn neus stond, klaar om te verhuizen. Eerder dan verwacht en de afstemming had kennelijk iets beter gekund maar het werd de snelste verhuizing ooit, precies zoals Jens was: recht op zijn doel af en improviseren wanneer nodig.

Kort daarna kwam Jens ook op Probitas wonen. Die tijd was intens en vormend, en hij maakte het bijzonder met zijn humor en bruisende karakter. Ik herinner me dat we in een opwelling - laat op de avond - in zijn oude Ascona van Enschede naar Groningen zijn gereden om daar een paar uurtjes te stappen. 2 uur heen, 3 uur stappen, 2 uur terug. Dat was Jens: altijd in voor iets spontaans en gegarandeerd nooit saai.
 
Johan:
Mijn eerste herinnering aan jou gaat terug naar studentenvereniging Rossinant. We stonden met lichting ‘94 in de zaal. Jij had een smal bekkie en je haar stond alle kanten op. Je maakte met verve een punt in de groep. Je toon was wat kritisch en provocerend, tegelijkertijd was je snel, slim en adrem. Je maakte indruk - iemand om rekening mee te houden dacht ik nog.

Op Huize Probitas leerde ik je echt kennen, inclusief jouw befaamde ‘JTL-methode’ oftewel Just Too Late. Voor tentamen Wiskunde begon je een dag van te voren te leren en ging tot diep in de nacht door. Op het tentamen wist je zelfstandig een formule af te leiden. Super knap want deze stof had je met de JTL-methode niet meer kunnen leren. Wat was ik onder de indruk van je intelligentie, je timing daarentegen..

Je leefde graag het leven, was een gangmaker en genoot van de energie van mensen. Zo was het Geile Gladde Stofjes Feest van Probitas op je lijf geschreven. Jij als trotse nestor ging voorop in het feestgedruis. Knuffelde links en rechts mensen, maakt foute grappen, deed een paar dansmoves en was helemaal in je element.

Door jou belandden we ook in allerlei avonturen. Zo waren we bijvoorbeeld bij de laatste Elfstedentocht. En toen de gala bussen niet meer reden, ging jij gewoon met ‘een geleende’ trekker naar huis.

Mij is gevraagd een aantal anekdotes te vertellen over Jens in zijn studententijd namens zijn jaarclub RAM en zijn dispuut Heres waar Jens en ik samen in zaten en waar hij zijn hele leven bij betrokken is gebleven.

Jens was bijzonder adrem.
Ik weet nog dat onze Jaarclub eind 1994 in oprichting was en ik hem met jaarclubgenoot Fedde ophaalde van zijn studentenhuis in Enschede zuid. We gingen samen naar een jaarclub borrel bij één van ons negen. Jens had op de fiets een krat bier mee, die hij op zijn stuur balanceerde. Uitgelaten en vrolijk fietsten we in het donker door Enschede heen. Tot we in een politiefuik reden voor fietsverlichting controle. Jens en ik waren de klos, natuurlijk hadden we geen licht. Ik ging eerst zitten in het politiebusje om mijn persoonsgegevens op te noemen, een identiteitsbewijs droeg je toen nog niet bij je. De echte Twentse norse agent noteerde het allemaal op een papieren doordruk bonnetje. Ik zie Jens in mijn ooghoek al nadenken, zoals Jens dat typisch kon.

Toen was Jens aan de beurt: Voornaam? ......... Wobke

Ik kijk Jens verbaasd aan en het duurde even voordat ik in de gaten had dat hij een valse naam opgaf. Ik werd er nerveus van, maar houd mijn kaken op elkaar. Bij het noemen van zijn geboortedatum, keek de agent op van het bonnetje en zei tegen “Wobke”: …..dus je bent vandaag jarig?

Ik had het niet meer, maar Jens zei heel adrem: “………Daarom heb ik ook een krat bier bij me…”.


Nachtzeilen doe je samen
Bij het jaarlijkse dispuut zeilweekend in Friesland vond bijna iedereen het rondom drie uur ’s nachts het wel welletjes. Een kleine twintig dispuutleden verdeelden zich over vijf zeilbootjes, valken genaamd, en gingen slapen. Alleen de slapers op de valk waar Jens was, hadden pech.
De nacht was te mooi helder en er stond een klein briesje. Jens gooide stiekem de trossen los en peddelde de haven uit om vervolgens op het Heegermeer de zeilen te hijsen in het maanlicht.
Nu was de hele boot wel wakker.

Maar voor Jens was dit niet voldoende… vervolgens belde hij naar dispuutsgenoten op de andere boten die nog in diepe rust waren. Wanneer er iemand opnam zei Jens met geacteerde paniekerige stem: “ Help, ik zit vast met een valk op een zandbank op het Heegermeer, je moet NU helpen!
Trouwe dispuutsgenoten die hulp gingen bieden, zagen aangekomen met hun valk op het Heegermeer, Jens met een brede grijns relaxed op neer en zeilen
en roepen:
Leuk dat jullie ook meedoen met nachtzeilen!

Jens zorgde altijd voor reuring en jovialiteit in de groep met zijn aanwezigheid. Jens was altijd ‘aan’ en ‘aanwezig’. Had een hele duidelijke eigen mening, maar stond altijd open voor jouw verhaal en je kijk op de dingen. We hebben vaak de mooiste discussies met Jens gehad, bijna filosofisch. Hij had daar ook echt lol in om met een bepaald onderwerp lekker door te draven met een flinke dosis humor en bijpassend stem verhef.
Jens was ook oprecht geïnteresseerd in je en onthield wat je eerder had verteld en kwam daar vaak later nog eens op terug.

Een bijzonder en charismatisch persoon die we ontzettend gaan missen.

Jens heeft mij en anderen verteld over hoe hij zich voelde de laatste jaren.
En op basis van die ervaringen hebben we afgelopen dagen namens hem een brief geschreven
Een brief van Jens aan zijn dochters
die hem zo dierbaar waren.
Met deze brief sluit ik af:


Lieve famkes,

Amsterdam, we woonden aan de Egelantiersgracht
Zaterdagochtend, Ik nam jullie mee om brood te kopen
Wat lekkere koekjes voor bij de thee
Hand in hand liepen we langs de grachten
* aan de ene kant, en * aan de andere
Bij alle huizen waar we langskwamen
klommen we de trappetjes op, en weer af,
"We zijn zo terug," zeiden we tegen mama,
maar het duurde altijd langer dan gepland.
We gingen mooie bloemen kopen
Nog iets leuks in die ene winkel
Een kaasje voor vanmiddag, gezellig.
Het waren onze momenten
Een prachtige tijd.
En ik was zo trots op jullie, mien famkes.

Met * speelde ik ‘Boefje, verzin een list’.
Ik hield je stevig vast, en jij moest ontsnappen,
met slimme trucjes en ondeugende plannen.
We lachten, en we stoeiden.
Het waren momenten die mijn leven kleurden

Op vakantie in Engeland lagen we zij aan zij op het gras,
de nacht boven ons, bestrooid met miljoenen lichtjes.
We tuurden, wachtend op vallende sterren,
en juichten bij elke flits die we zagen.
Die nacht zou ik elke nacht opnieuw willen doen.

Ik wou dat ik de juiste woorden kon vinden
om jullie uit te leggen wat er in mijn hoofd is gebeurd.
Het is bijna niet uit te leggen.

Ik heb vreselijk geknokt met mijn gevoelens
Ze waren zonder reden zo zwaar en zo somber
Ik probeerde sterk te zijn, voor jullie, voor mezelf.
Iedereen hielp me
maar de enige die mij kon helpen was ik zelf
Ik kon echter niet meer helder zien
Ik dreef alleen op een grote verlaten zee
In een zware mist waardoor ik niets meer zag.
Alsof er een muur stond tussen mij en de wereld,
waarin ik alleen achter was gebleven.

Ik probeerde me vast te houden aan de toekomst
een toekomst waarin ik mezelf weer zou worden.
Jullie waren alles voor mij.
Jullie liefde was groot genoeg,
dat zou toch genoeg moeten zijn?
Maar mijn depressie vervormde mijn realiteit
De ziekte in mijn hoofd was sterker dan ik zelf.
Ik was niet langer wie ik wilde zijn
Ik werd wat mijn hoofd bepaalde.

Maar onthoud alsjeblieft:
mijn hoofd maakte een keuze die mijn hart niet wilde maken.
Mijn keuze betekende nooit dat ik jullie niet liefhad.

Het spijt me dat ik er niet zal zijn,
bij bijzondere momenten in de toekomst.
Maar jullie hebben elkaar.
Jullie hebben de allerliefste moeder.
En lieve familie en vrienden.
Zij zullen er staan.

Ik hoop dat jullie het geluk vinden dat ik niet kon vasthouden.
Wees lief voor jezelf en voor elkaar.

Dikke tût, voor altijd in mijn hart.
Heiti

Waar ik normaal nooit een tekort aan woorden heb, zijn het bij jou al dagen beelden die mijn hoofd vullen. Beelden die vooral een grote glimlach op mijn gezicht brengen en tegelijkertijd pijn in mijn hart om wat niet meer zal zijn.

Jij als nestor op Probitas waar wij woonden. Trots, fier speechend op de trap, kokend in grote pannen (met peuk in je mond) of zoals bijna elke avond met zijn allen op die grote bruine hoekbank, half over elkaar hangend Goudkust, GTST of Friends kijkend. Waarbij de dames altijd hun hoofd op jouw ingebouwde kussentje mochten leggen.

Jij als ondernemer, al tijdens onze studententijd, met een ongekende drive. Jij zittend middenin de totale chaos van jouw kamer, bellend, aan je bureau, vastbijtend in regelgeving, concurrentie en vooral in mensen mobiliseren om er iets van te maken. En het lukte je, je vond wel een weg met je creative, snelle geest.

Jij als vader. Zo trots op Neeltje, Jet & Minke. Je hield van kinderen om je heen, hun vrije denken, spontane ingevingen. Laatste skivakantie met alle gezinnen samen, meer dan 20 kinderen mee en jij als grote spelletjesleider tijdens de avonden in ons chalet. Je had geen ‘spelregels’ nodig, bedacht ze ter plekke en kreeg iedereen mee in jouw enthousiasme.

Jij als vriend, of eigenlijk als tweede familie. Een onvoorwaardelijke, natuurlijke band. Of je elkaar nou vaak zag of weinig, wetend dat het goed was en dat je op elkaar kon bouwen. En dat ging door in de afgelopen jaren dat je ziek was, met bewondering heb ik van dichtbij mogen zien hoe de vriendschap van de Probitas-mannen, onbedoeld door jou, een nieuwe laag aanboorde. De trotse foto’s van de momenten dat je er toch weer bij kon zijn en ze compleet waren.

Gisteren was jouw afscheid en werd duidelijk hoeveel impact jij gemaakt hebt op heel veel levens. De vele foto’s met jouw intense blik kwamen hard binnen. Wat ben ik blij met deze beelden, ze geven kleur, warmte en herinneren mij eraan dat we alles uit het leven moeten halen, buiten de gebaande paden moeten denken en vooral hoeveel bijzonder mooie mensen jij om je heen verzameld hebt.

Rust zacht lieve Jenzel.

Anja