En in eens was het daar, uw tijd.
Uw klokje bleef lang tikken, soms een hapering maar daarna snel weer in ritme.
U verraste ons keer op keer.
Mij heeft u zeker verrast, met uw vriendelijkheid en liefde.
Vanaf dag één heb ik mij welkom en geliefd gevoeld. Niks kouwe kant, maar eigen.
Met respect voor onze verschillen en liefde voor Willem en onze kinderen.
U was er voor ons, voor mij. Nooit oordelend, maar steunend.
Toen ik ontzettend griep had en flauw viel in de badkamer. Toen Stephan werd geboren en u met engelengeduld voor een zieke Joyce heeft gezorgd.
U kwam uit Apeldoorn met de auto, op de linkerbaan, want aan trutten deed u niet. Lekker kletsen over van alles en nog wat. Over pa, mijn ouders, familie, de tuin, de kinderen. Na een paar dagen weer naar huis, nog even zwaaien uit het raam in de bocht. En zoef, weg was ze weer.
Op zondag met de kinderen naar Apeldoorn en op de terugweg naar huis met gevulde buiken, want bij u kwam je nooit wat te kort. Soep, rollade en griesmeel. Smikkelen met Joyce van de aangekoekte randjes.
Kwaaltjes kwamen. Ach kind, ik word zo rijk! Krijg er steeds meer bij en hoef niks terug te geven. Vele mooi uitspraken die klinken als een klok.
De laatste jaren liet u zich vertroetelen in de Berghorst. Menig zuster heeft brei les van u gehad en u verwent met een extra cakeje. En naar binnen wippen voor een praatje aan het eind van hun dienst, want bij u was het nooit saai.
Bedankt lieve mam dat u zo lang bij ons bent gebleven. Onze kinderen heeft gekoesterd, vertroeteld en gesteund.
Wij vervolgen nu onze weg zonder u.
We missen u nu al, maar de leegte in ons hart zal worden gevuld met uw liefde en herinneringen.
Liefs, Helma
