foto 1: samen naar Frankrijk (juni 2014)
foto 2 en 3: rondje om het bloemenveldje (juli 2020)

----

De afgelopen tijd moest ik vaak denken aan twee reisjes die we samen maakten: zo verschillend en tegelijkertijd zo hetzelfde.

Die ene keer dat we met z’n tweetjes naar Frankrijk toerden. Onderweg naar een familieweekend met jouw broers en zus en onze neven en nichten. We hebben al die uren in de auto zo fijn gepraat. Ik leerde nieuwe lagen van je kennen. Op de terugweg probeerden we zoveel mogelijk de Maas te volgen, waardoor we op allemaal leuke verrassende weggetjes terecht kwamen. We zijn allebei gek op dat soort avontuurlijke omwegen.

De andere reis waar ik de laatste tijd vaak aan denk, is een veel kleinere. Maar we hebben het toen ook zo naar ons zin gehad. Daarin legden we maar een paar honderd meter af. Jij achter de rollator. Je kon niet ver. Het was zomer. Het verwilderde stukje grond tegenover jullie huis stond vol bloemen. Jij wees er steeds één aan en dan zocht ik met een app op hoe die heette. Daar had je zo’n plezier in. Dat kleine stukje deden we een hele tijd over en zat vol ontdekkingen.

De afgelopen maanden kon je niet meer reizen. Een blokje om was al te veel. Maar in plaats daarvan verheugde je je steeds op een riviercruise (je bent altijd gefascineerd geweest door rivieren) die je met mama wilde maken. Je zat vol plannen nog. Je had niet goed door hoe verzwakt je was. Want wij konden ons niet voorstellen dat dat nog zou kunnen. Ik vind het een troostend idee dat jij daar tot op het laatst in hebt gelooft.

Ik zou je meenemen op mijn trip naar Budapest, door filmpjes voor je te maken. Vijf weken lang ging ik daar naartoe. Jij verheugde je daar zo op. Steeds wilde je daar weer over praten. We maakten een lijstje van plekken die je nog eens terug wilde zien. Die zou ik voor je filmen: de Donau (je lievelingsrivier), het uitzicht vanaf het kasteel, de markthallen.

Ik twijfelde steeds of ik niet beter hier kon blijven. Want je gezondheid ging steeds meer achteruit. Maar voor jou was het een duidelijke zaak: ga! En toen je weer wat aansterkte, durfde ik het toch aan.

Een paar dagen voordat ik weg zou gaan, ging het ineens weer slechter met je. Het voelde niet goed. Ik besloot het af te blazen. Toen ik dat (nu zo'n twee weken geleden) aan je vertelde, vroeg je geschrokken ‘nee toch, waarom’? Nog steeds vol optimisme over hoe het met je ging.

Ik vind het jammer dat ik die filmpjes niet meer voor je heb kunnen maken. Maar ik ben ook zo ontzettend dankbaar dat ik ben gebleven. Dat ik bij je kon zijn deze laatste paar weken. Want ineens ging het zo hard.

Afgelopen vrijdag ging je op je ‘grote reis’, zoals mama en jij dat zo mooi met elkaar noemden. Ik hoop dat het een prachtige reis is over mooie rivieren met verrassende omwegen.

Dag lieve paps! Ik ben blij dat jij mijn vader was en dat je dat altijd zal blijven.

Deze foto komt uit het jubileumboek voor vader ter gelegenheid van 40 jaar dienstverband bij de Rijkswaterstaat op 1 augustus 1979.

De piano in de voorkamer in de Lijsterbesstraat. Deze foto is uit 1968.

Henk had in Zwolle een mega-zware handkar gevonden en vroeg Jan en mij (Imke Jelle) hem lopend naar een idealist in Oldeholtpade te brengen, omdat hij daar wellicht emplooi voor had. De totale afstand bedroeg 70 km. Dus gemiddeld 35 km per dag. Terug met de auto in 3 kwartier weer thuis.