In de tijd dat de computer zijn intrede deed moest ik als docent op training om lessen praktijksimulatie te kunnen en mogen geven aan studenten. Op de training trof ik een van de meest bevlogen en markante docenten, Jan Colly. Veel van geleerd en een genoegen om naar te luisteren. Maar vooral een eigen kijk en mening over onderwijs. Zo´n man moet je wel missen. Condoleances voor de familie

Dag Jan, markante man!

Vaak zagen we elkaar op Vlieland,
Soms koffie, soms een praatje, soms een groet.
Altijd bomen over hockey.
Altijd gericht op de toekomst.
Altijd vriendelijk.

Dag Jan, tot ziens man!

Ik heb je meerdere jaren in Wijk aan Zee ontmoet en ben op je 70e verjaardag geweest.
Ik was altijd onder de indruk van je spitsvondige vocabulaire.
Je had wel iets van een dichter. In woord en geschrift wist je heel beeldend je observaties van mensen en situaties te delen.
Ik herinner me nog je verhaal van een aantal jaren geleden toen je in Groningen in het academisch ziekenhuis lag. Ik vond het bijna een literair werk.
Ik ben blij dat ik je heb gekend heb in mijn leven.
Ik denk met liefde aan je terug.

Paul Visschedijk

Dag Lien, Rachél en Maurits,
Heel veel sterkte met het verlies van jullie lieve en markante vader. Voor mij zal hij altijd bij Vlieland horen, bij Lange Paal, volleyballen op klompen, zijn mooie boek over Lange Paal en alle mooie kampeertradities van het eiland.

Uniek is natuurlijk ieder mens, maar Jan ....
Indrukwekkend.

Wij kenden Jan Colly (en Lien) als buren van vrienden in Groningen. Maar voor ons is hij echt in ons leven gekomen door onze vakanties op kampeerterrein Lange Paal op Vlieland. Wij kampeerden daar vanaf '76 en raakten al snel opgenomen in de kring van trouwe zomergasten. Altijd op het bos-veld. We deelden ervaringen, we spraken indringend over het leven, we speelden volleybal met Joep, Paul, Roel, Jan en andere maten, we wonnen zelfs een keer van Stortemelk, we vierden verjaardagen zoals die van Bram Busscher, we luisterden naar sonore Colly-verhalen over 'het gat van Groningen', we keken hoe hij simultaan speelde en (bijna) iedereen versloeg, we organiseerden de Lange Paal dag, we luisterden naar verhalen, we zagen de kinderen groter worden, we werden zelf ouder, we merkten dat kamperen ooit ophoudt, maar de liefde voor het eiland nooit, we hoorden over een Vlieland-verhalen boek met illustraties van Rens Bakker en woonden het verschijnen daarvan bij ten huize van Jan Colly, de schrijver, we troffen elkaar in de dorpsstraat en spraken over heden en (veel) verleden en het voelde zo vertrouwd. Vlieland zal blijven maar er zal een leegte zijn. Een bijzondere creatieve en krachtige persoonlijkheid, een niet te missen baken, is niet meer. Maar we bewaren en koesteren al deze herinneringen. Mogen ze tot troost zijn voor Lien en de kinderen.

Het zal medio jaren '90 geweest zijn, toen docenten BA/BE bij mij in de kamer van Zadkine Spijkenisse enthousiast binnenkwamen met de uitspraak: "Nu met deze simulaties in het BIT-lokaal begrijpen leerlingen eindelijk de essentie van bedrijfseconomie." Vanaf die periode ken ik Jan. Ik mocht vijf jaar later voorzitter van de Stichting BIT worden, voorloper van Stichting Praktijkleren. Simulaties waren en zijn nog steeds het middel om de beroepspraktijk binnen de school te halen. Duizenden mbo'ers zijn in Nederland met die simulaties adequaat opgeleid. Als directeur van BIT was Jan het boegbeeld, een bewogen onderwijsvernieuwer en grondlegger van de huidige Stichting Praktijkleren. Zijn notitie 'Praktijkleren, een ideaal binnen bereik' vormde het basisdocument. We zijn hem daarvoor erg dankbaar. Rust zacht, Jan.

Jan Colly,
Hoel lang is het geleden dat we elkaar in Wijk aan Zee leerden kennen? Ik schat zo'n 15 jaar. En dat was ook zo'n beetje de enige plek waar we elkaar elk jaar opnieuw ontmoetten, tijdens het toernooi aldaar. Meestal samen in hetzelfde hotel, de laatste jaren alleen in sporthal, kroeg, of eetgelegenheid. Maar vrijwel altijd met de vaste club gegeten en gedronken.
Altijd was er die herkenning, die discussie, die lach (en soms een traan), en altijd wisten we: volgend jaar zien we elkaar weer! Wellicht is dat nog steeds zo, maar niet meer op deze planeet.
Jan, we zullen je missen! Het ga je goed.

Jan,
Namens alle medewerkers van het Belcentrum wil ik je bedanken voor alle werkzaamheden om een fijn belcentrum voor vele ROC's in Nederland op te zetten. Jij zal altijd in onze gedachten blijven en wij gaan je werk voortzetten.
Jij bent en - helaas nu - was voor ons de grote coördinator.
Ook wensen we je vrouw, kinderen en kleinkinderen heel veel sterkte toe met het verlies van een geweldige man.
Frits Schrijvers