Waar te beginnen en wat als we beginnen.
Dat betekent ook dat we moeten stoppen. Als we moeten stoppen dan moeten we echt afscheid nemen. Het moet…maar echt willen doen we het niet.

Moeten…een woord dat we thuis vaak vervangen door mogen of kunnen.
Wat we vandaag nog meer mogen doen dan normaal is, van je houden, om je huilen en om je lachen. Maar we moeten dag zeggen. We willen het niet, maar nu moet het.

We mogen iedereen vertellen hoe ongelofelijk trots wij zijn op jou, op mamma en het meest op jullie samen.

We kunnen oprecht zeggen dat we in een warm en liefdevolle familie mochten opgroeien.

Dit zou het moment kunnen zijn waarop wij nu vele, mooie, hilarische, indrukwekkende en voor ons onvergetelijke herinneringen gaan delen, echt beseffen wij ons dat wij dan niemand iets nieuws vertellen over jou. Iedereen weet Wie je bent en Hoe je bent. Je bent er op de momenten geweest die een ieder nodig had en je wist in vele situaties de juiste woorden te vinden.

Wij hebben jouw specifieke karaktereigenschappen misschien altijd als gewoon en normaal ervaren, simpelweg omdat je bent wie je bent. Maar de laatste 4 jaar hebben we mogen zien, voelen en horen dat je eigenschappen eigenlijk heel bijzonder zijn. Al die vriendschappen en contacten die jij samen met ma om je heen hebt verzameld maken ons als kinderen enorm trots en dankbaar. Trots en dankbaar dat wij zo’n mooi voorbeeld kunnen volgen.

We moeten dag zeggen…we willen het niet…maar nu moet het.

We willen je nog wel een paar dingetjes beloven, niet omdat het moet… maar omdat het mag en wij denken het stiekem ook te kunnen:
- Wij zullen een luisterend oor zijn voor diegene die dit nodig heeft,
- Wij proberen de juiste woorden te vinden om te troosten,
- Wij staan open voor nieuwe ervaringen en mensen in ons leven,
- En wij blijven van ma houden en voor haar zorgen, de broers en zussen koesteren en leven door zoals zoals wij altijd gedaan hebben.

Geen pijn meer, niet meer moe….heerlijk toch?!
En als je boven bent, doe ze dan de liefdevolle groetjes van ons.

Het is tijd…het moet…het is zwaar…maar ook mooi…het mag…en het kan.

Lieve vriend lieve kanjer waar zal ik beginnen.
Allereerst appeltaart bakken in Spijkenisse.
Mijn steun en toeverlaat als jeugdleider.
Onze redder voor onze vader dankzij jou nog 5 fantastische jaren gehad met onze vader.
Getuige op ons huwelijk.
Steun en toeverlaat na het overlijden van onze vader.
Later regelmatig vaderlijke adviezen, vaak ook je verontschuldiging erbij omdat je dacht dat je misschien te ver zou gaan.
Al met al kan ik zeggen ik heb nu twee vaders in de eeuwigheid.
DANKJEWEL KANJER

Voor Jaap (die ik af en toe ook 'mijn broer' noemde),

Vele gedachten komen voorbij. Veel herinneringen. Mooie en verdrietige.

Als pater familias gaf je veel aandacht en energie aan je dierbaren.
Je deelde in het geluk van hen en zorgde voor hen in mindere tijden.
Grote bewondering voel ik voor de wijze waarop je, beladen met groot verdriet,
onvermoeibaar betrokken was met de MH17.
Mede daardoor zijn Ineke en Henk voor ons steeds nabij gebleven.

Toen ik 50 werd verraste Margreet mij met een feestje en jullie waren daarbij.
De foto geeft een vrolijk beeld van aangename onbezorgdheid.
Een beeld dat ik hier graag ter jouwe herinnering deel. 
 
Frits (& Margreet)